Ο φασισμός δεν χωρά στη Θεσσαλία!

Η συγκέντρωση την οποία καλεί η Χρυσή Αυγή την Παρασκευή 29/8 στη Λάρισα, με αφορμή την ορκωμοσία του Περιφερειακού Συμβουλίου Θεσσαλίας, παρουσία του προφυλακισμένου βουλευτή Π. Ηλιόπουλου, αποτελεί προσπάθεια νομιμοποίησης και υποστήριξης της δολοφονικής δράσης της ναζιστικής συμμορίας.

Κανείς δεν πρέπει να ξεχνάει ότι τα τάγματα εφόδου της Χρυσής Αυγής ευθύνονται για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα και του Σαχζτάτ Λουκμάν καθώς και για εκατοντάδες ακόμη αιματηρές επιθέσεις (κάποιες θανατηφόρες) με ρόπαλα, μαχαίρια και κάθε άλλο είδος όπλων.

Κανείς δεν πρέπει να ξεχνάει ότι η Χρυσή Αυγή στοχοποιεί όποιον αντιστέκεται (αγωνιστές εργαζόμενοι, απεργοί, στελέχη της Αριστεράς και των κινημάτων) και όποιον είναι διαφορετικός απέναντι στα ναζιστικά πρότυπά τους (μετανάστες, ομοφυλόφιλοι, ΑΜΕΑ).

Κανείς δεν πρέπει να ξεχνάει τι πέρασε ο λαός μας κάτω από τη μπότα της ναζιστικής κατοχής (το σύμβολο της οποίας ο Κασιδιάρης έχει ζωγραφισμένο στο χέρι του) και κάτω από το ζυγό των δικτατορικών καθεστώτων. Κανείς δεν πρέπει να ξεχνάει τα εκατομμύρια θύματα του Χίτλερ, του Μουσολίνι και του Φράνκο τους οποίους οι χρυσαυγίτες υμνούνε.

Σε αυτή τη ναζιστική οργάνωση και όχι σε κάποιο παρθεναγωγείο είναι ηγετικό στέλεχος ο Ηλιόπουλος και οι υπόλοιποι προφυλακισμένοι. Σήμερα όλοι αυτοί το παίζουν «αθώες περιστέρες» και «αγωνιστές που διώκονται» και αρνούνται με ευκολία τη ναζιστική ιδεολογία τους, παρά τις εκατοντάδες φωτογραφίες τους με ναζιστικά σύμβολα. Άλλοι πάλι τα βρόντηξαν και κοίταξαν να σώσουν το τομάρι τους, όπως ο Χρ. Αλεξόπουλος (πρώην βουλευτής της ΧΑ στη Λάρισα ο οποίος ανεξαρτητοποιήθηκε μετά τις αποκαλύψεις) και ο Στ. Μπούκουρας που έμεινε στη ιστορία για λεβέντικο κλάμα που έριξε στη βουλή...

Τα ψέματα των χρυσαυγιτών δεν πρέπει να μπερδεύουν κανέναν! Η Χρυσή Αυγή, όπως και ο φασισμός ιστορικά, αποτελεί το σιδερένιο χέρι του καπιταλισμού απέναντι στους εργαζόμενους και το λαό. Για αυτό και το σύστημα, παρά τις προφυλακίσεις, ούτε θέλει ούτε και μπορεί να τους ξεριζώσει. Αντίθετα το «βαθύ κράτος» (αστυνομία, στρατός, μυστικές υπηρεσίες) μέρος του αστικού πολιτικού προσωπικού (Μπαλτάκος, Κρανιδιώτης κα) αλλά και τμήματα του μεγάλου κεφαλαίου (εφοπλιστές) στηρίζουν με χίλιους τρόπους τους φασίστες.

Μόνο η μαζική κινητοποίηση των εργαζομένων, των νέων και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων μπορεί να συντρίψει μια και καλή το ναζισμό. Ο φασισμός και ο ναζισμός δεν χωράνε ούτε στη Λάρισα, ούτε στη Θεσσαλία ούτε πουθενά!

Αντιφασιστικός Συντονισμός Θεσσαλίας

Αντιφασιστική Κίνηση Μαγνησίας | Αντιρατσιστική Πρωτοβουλία Λάρισας | Αντιρατσιστικό Αντιφασιστικό Μέτωπο Καρδίτσας | Στέκι Roso Nero Τρικάλων | Αντιφασιστική Δράση Σκιάθου

Όταν πουλάνε το νερό: Μία ιστορία από το Βερολίνο για τη Θεσσαλονίκη

Της Κατερίνας Μπακιρτζή

Σε κάθε περίπτωση το δημοψήφισμα που έγινε για το νερό στην Θεσσαλονίκη αποτέλεσε μια πρωτόγνωρη διαδικασία για τα ελληνικά δεδομένα. Πάνω από 218.000 Θεσσαλονικείς συμμετείχαν σε μια διαδικασία άσκηση για τη δημοκρατία ενώ πάνω από 2.000 εθελοντές συμμετείχαν στη διοργάνωση, στη διαδικασία της ψηφοφορίας και τη καταμέτρηση. Ταυτόχρονα πολύτιμη ήταν και η συμβολή της διεθνούς εμπειρίας με την αποστολή δεκάδων παρατηρητών από την Ευρώπη. Το αποτέλεσμα αδιαμφισβήτητο. Πάνω από το 98% των πολιτών διατράνωσαν την αντίθεση τους στη παράδοση του νερού στους ιδιώτες.

Σήμερα το μέτωπο ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του νερού, που απέκτησε νέα πνοή με τη δημιουργία του Συντονιστικού πολιτών και φορέων «SOSτε το νερό», μόλις δύο χρόνια πριν μετά από πρωτοβουλία του Σωματείου Εργαζομένων, βρίσκεται σε κρίσιμη καμπή. Η πλατιά συμμαχία πολιτών και Δήμων που δημιουργήθηκε με αιχμή το δημοψήφισμα φαίνεται να «σπάει» όταν προσπαθεί να απαντήσει στο ερώτημα «μετά το δημοψήφισμα τι;».

Ήδη οι διαφορετικές προσεγγίσεις για τη διαχείριση του νερού, ταυτόχρονα με τη πρόθεση Δήμων του πολεοδομικού συγκροτήματος της Θεσσαλονίκης να εμπλακούν στο παιχνίδι της απόκτησης των μετοχών της ΕΥΑΘ δημιουργεί ισχυρούς τριγμούς. Ειδικά μετά και τις τελευταίες εξελίξεις (με την απόφαση του ΣτΕ για την ΕΥΔΑΠ) εμφανής είναι η διάθεση της κυβέρνησης και του ΤΑΙΠΕΔ να βρεθεί εναλλακτικός τρόπος να προχωρήσει η ιδιωτικοποίηση, όπως η πώληση ενός μειοψηφικού πακέτου μετοχών σε ιδιώτη επενδυτή με την ταυτόχρονη απευθείας ανάθεση του μάνατζμεντ της εταιρείας.

Είναι γνωστό πως κάποιοι Δήμοι δεν απορρίπτουν το σχέδιο της ιδιωτικοποίησης καθώς αναζητούν τρόπους να αποκτήσουν μετοχές της ΕΥΑΘ Α.Ε.. Το γεγονός αυτό σε συνδυασμό με την αδυναμία των σημερινών διοικήσεων τους να το διαχειριστούν, άποψη που έχει ως κύριο εκφραστή της τον Δήμαρχο Θεσσαλονίκης, Γιάννη Μπουτάρη, προκαλεί εύλογα ερωτήματα. Μάλιστα ο Γιάννης Μπουτάρης επανειλημμένα έχει εκφράσει την άποψη πως το μάνατζμεντ της ΕΥΑΘ πρέπει να δοθεί σε «ιδιωτικά χέρια» και να λειτουργεί με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια σε ένα ανταγωνιστικό περιβάλλον. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει πως ακόμη και με δημοτική ιδιοκτησία η πρόθεση είναι η παραχώρηση της διαχείρισης σε ιδιωτικές εταιρείες που φυσικά και θα ταυτίζονται με τους «βαρόνους του νερού» που διεκδικούν σήμερα την ΕΥΑΘ. Πρόκειται για μία πολιτική που θυμίζει το «Θατσερικό» μοντέλο όταν δημόσιες επιχειρήσεις, περνούσαν στην ιδιοκτησία των Δήμων οι οποίοι παρέδιδαν τη διαχείριση σε ιδιωτικές εταιρείες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτυχίας του μοντέλου ο βρετανικός «ΟΑΕΔ» , τον οποίο αναγκάστηκε ο «σοσιαλιστής» Γκόρντον Μπράουν να επαναφέρει στο δημόσιο. Ταυτόχρονα βέβαια ας μη ξεχνάμε πως ήδη η λειτουργία του διυλιστηρίου του Αλιάκμονα από το οποίο υδροδοτείται η Θεσσαλονίκη καθώς και ο σταθμός επεξεργασίας λυμάτων στη Σίνδο βρίσκονται στα χέρια ιδιωτών και συγκεκριμένα του Άκτορα, συμφερόντων του επιχειρηματία Μπόμπολα.

Σφαγή Διστόμου: Το ανθρώπινο κτήνος

Του, Γιάννη Σιδέρη

«Τόσο πυκνό το σκότος
Πώς να ξεχάσω;»
Αργύρης Σφουντούρης

Σήμερα 10 Ιούνη. Το Δίστομο έχει μνημόσυνο, πενθεί τους νεκρούς του. Ήταν ένα ζεστό απομεσήμερο του ‘44, όπου έμελε να γίνει το μακελειό. Οι ναζί κατακτητές επιτέθηκαν στους ήμερους ξωμάχους και απέδειξαν την απώτατη φρικωδία που κρύβει μέσα του ο φασισμός και εν τέλει το ανθρώπινο κτήνος.  Δεν ήταν μια «καθαρή» πολεμική επιχείρηση εναντίον, έστω, ενός άμαχου πληθυσμού που σκοτώνεις και τελειώνεις. Ηταν μια προμελετημένη τελετή απόλυτου τρόμου, για να γίνει το απόλυτο παράδειγμα εξουσιαστικής επιβολής.
Από την αρχή αγαπητέ αναγνώστη ζητώ συγνώμη για τις εικόνες που θα  προσλάβεις, αλλά είναι εικόνες που δημιούργησαν άνθρωποι, δεδομένης ιδεολογίας σε δεδομένο τόπο και χρόνο, και ως εκ τούτου πρέπει να γίνουν γνωστές.
218 γυναίκες, παιδιά, γέροι, και λίγοι άντρες, πέρασαν από λεπίδι μέσα σε ένα απόγευμα σε μια φρικιαστική τελετουργία αίματος, ως αντίποινα μιας ήττας από τους αντάρτες...  Η γραφή του λογοτέχνη Τάκη Λάππα, λίγες  μέρες μετά τη σφαγή, διέσωσε τη μνήμη:   
- Τρίχρονο αγόρι ο Νίκος Σφουντούρης, το λόγχισαν, το ξεκοίλιασαν  και πέρασαν τα σπλάχνα του γύρω στο λαιμό του, αφού πρώτα σκότωσαν τους γονείς του, έκοψαν το δάχτυλο του νεκρού πατέρα του για να πάρουν το δαχτυλίδι και έβγαλαν τα χρυσά δόντια τη νεκρής μάνας του... Ζευγάρι εξηντάρηδων οι συγγενείς τους, Γιάννης και η Πετρούλα Σφουντούρη, έβλεπαν το σπίτι τους λαμπάδα. Οταν τους παρακάλεσαν να πάρουν τα λίγα υπάρχοντά τους, τους χτύπησαν μέχρι λιποθυμίας και  γελώντας τους πέταξαν μέσα στη φωτιά όπου κάηκαν ζωντανοί…
- Στο σπίτι του παπά Σωτήρη, όπου μάζεψαν καμιά 15ριά, τους γάζωσαν μαζικά. Η παπαδιά εξιστορεί: «Εγώ τη στιγμή που μας βάλανε στο τουφεκίδι βύζαινα το κοριτσάκι μου, ενός χρόνου. Μου ρίξανε τρεις σφαίρες. Η μια μου χάλασε το ζερβί χέρι, η άλλη με πήρε ξώπετσα κάτω από τ’ αυτί. Η Τρίτη χτύπησε τη Μαργαρίτα μου. Της άνοιξε το κεφάλι κι όπως την κράταγα στην αγκαλιά μου τα μυαλά της πεταχτήκανε στα μούτρα μου»… 
- Σε άλλο σπίτι βρίσκουν τη Φροσύνη Σταθά, που βύζαινε το αβάπτιστο βρέφος της, εφτά μηνών. Τη σκοτώνουν ενώ το ανίδεο βρέφος εξακολουθεί να βυζαίνει τη νεκρή. Κόβουν από το βυζί τη ρώγα της μάνας που απομένει στο στόμα του βρέφους, και ύστερα το στραγγαλίζουν. Με τη λόγχη ανοίγουν την κοιλιά του, βγάζουν τα σπλάχνα του και τα περιτριγυρίζουν στο λαιμό του. Το άλλο παιδάκι της οικογένειας, τον Γιάννη, τριών χρόνων, το σκοτώνουν και με την μπότα τους  του λιώνουν το κεφάλι. Η πεντάχρονη κόρη Ελένη κρύβεται να σωθεί, την ανακαλύπτουν, της ανοίγουν την κοιλιά με την ξιφολόγχη και την πετάνε στο δρόμο…

Τι έγινε στην Κάνδανο, Κασιδιάρη;

Του, Νίκου Μπογιόπουλου

Σήμερα είναι ημέρα μνήμης για τα πεπραγμένα του ναζισμού. Για τα πεπραγμένα των «Ες – Ες», εδώ στην Ελλάδα, στη χώρα μας. Πάμε στην μαρτυρική Κάνδανο.

Από το http://malia-crete-kgrek.blogspot.gr/2013/06/blog-post.html

Σήμερα είναι η επέτειος της σφαγής της Κανδάνου. Ξεκίνησε σαν σήμερα, στις 2 Ιουνίου 1941. Η Κάνδανος, ένα μικρό χωριό της Κρήτης στο Νομό Χανίων, έμελλε να γίνει ένα από τα μνημεία της ναζιστικής θηριωδίας κατά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο. Το ολοκαύτωμα της Κανδάνου, όπως και η σφαγή στο Κοντομαρί, ήταν απάντηση των Γερμανών εισβολέων στην ηρωική αντίσταση του λαού της Κρήτης, στο έπος που γράφτηκε στην Ιστορία ως «Μάχη της Κρήτης».

Η Κάνδανος είχε βομβαρδιστεί ήδη από την πρώτη μέρα της «Μάχης της Κρήτης», στις 20 Μάιου. Στις 24 Μάη, μετά από σφοδρή μάχη στο φαράγγι της Κανδάνου, σκοτώνονται πολλοί Γερμανοί. Παρότι η «Μάχη» τελειώνει στις 31 Μάιου, οι ναζί επιστρέφουν στο χωριό. Τη Δευτέρα 2 Ιούνη μετά από διαταγή του Γκαίρινγκ ξεκινά η ανείπωτη σφαγή, η οποία ολοκληρώνεται την επόμενη μέρα. Αρχίζει ο ανελέητος βομβαρδισμός του χωριού ενώ στη συνέχεια τμήματα του ναζιστικού στρατού μπαίνουν στο χωριό.

Η Κάνδανος γίνεται ολοκαύτωμα. Οι ναζί συγκεντρώνουν κατά ομάδες τους κατοίκους και αρχίζουν οι εκτελέσεις. Οι περίπου 180 κάτοικοι της Κανδάνου δολοφονούνται, τα σπίτια τους πυρπολούνται, ακόμα και τα ζώα τους σφάζονται. Το μένος των ναζί είναι τέτοιο που αφήνουν και γραπτές αποδείξεις της θηριωδίας τους. Η Κάνδανος, όπως σωστά έχει καταγραφεί στην εκπομπή «Η μηχανή του χρόνου», είναι «η μοναδική περίπτωση εγκλήματος πολέμου, όπου ο θύτης όχι μόνον αναγνωρίζει το έγκλημά του, αλλά το προπαγανδίζει προς παραδειγματισμό των υπολοίπων».

Φασισμός

Του Νίκου Μπογίοπουλου

Η κάλπη και τα εκλογικά ποσοστά δεν αποτελούν κολυμβήθρα του Σιλωάμ για τον φασισμό, για τον ναζισμό, για την ακροδεξιά. Αν ήταν έτσι, ο Χίτλερ με το 44% και το 33% που είχε πάρει στις εκλογές του 1933 στη Γερμανία θα ήταν "Άγιος". Αν ήταν έτσι η Λεπέν με το 25% στη Γαλλία θα ήταν "οσία". Ο Φάρατζ με το 29% στη Βρετανία και οι ακροδεξιοί με τα διψήφια ποσοστά από την Δανία και την Ουγγαρία μέχρι την Αυστρία και την Ολλανδία θα ήταν «ιεραπόστολοι».

Εκείνο που επιβεβαιώνουν αυτά τα ποσοστά είναι ότι το φίδι του φασισμού εκτρέφεται και μεγαλώνει μέσα στο πλαίσιο μιας δημοκρατίας, της αστικής δημοκρατίας, η οποία ενώ είναι η ίδια που το επωάζει και το ταΐζει σε πανευρωενωσιακό επίπεδο, είναι και η ίδια που παριστάνει την "σοκαρισμένη" από την ανάπτυξή του. 

Η γέννηση του φασισμού, ή άνοδος του και η σημερινή του αναβίωση αποτελεί έκφραση της επιβεβαιωμένης ιστορικά αλήθειας ότι μια κοινωνία, κάτω από ιδιαίτερες συνθήκες, μπορεί να οδηγείται κάποιες φορές σε παράκρουση. Το φαινόμενο δεν είναι απίθανο. Άλλωστε, με την κατάλληλη προπαγάνδα και την κατάλληλη πλύση εγκεφάλου, το ίδιο εύκολα μπορεί κάποιος να μάθει ότι 2+2 δεν κάνει 4, αλλά 5, όπως έλεγε ο Μπρεχτ. Συνέβη στις αρχές του 20ού αιώνα στην Αμερική, όταν οι "Αμερικαναράδες", οι ιδεολογικοί αντίστοιχοι των "Ελληναράδων", υποδείκνυαν ως υπαίτιους όλων των δεινών τους Έλληνες, τότε, μετανάστες. Συνέβη στη Γερμανία του Μεσοπολέμου, όταν ως "αιτία της κρίσης" στοχοποιούνταν το "διαφορετικό" και σταμπαριζόταν µε ένα κίτρινο αστέρι στο ύψος της καρδιάς. Τέτοιου είδους "μνήμες» φρεσκάρονται χρόνια τώρα στην ΕΕ. Ήταν ο Κάμερον, ο πρωθυπουργός της Βρετανίας (εκεί που οι ακροδεξιοί πήραν την πρώτη θέση στις εκλογές) από κοινού με την καγκελάριο Μέρκελ της Γερμανίας (εκεί που για πρώτη φορά οι ναζί εξέλεξαν ευρωβουλευτή) που συνομολογούσαν τον Φλεβάρη του 2011 ότι στην Ευρώπη επήλθε το "τέλος" του πολυπολιτιστικού μοντέλου το οποίο απέτυχε…