Παγιδευμένοι στην Ελλάδα

Σύμφωνα με έρευνα για το Πανεπιστήμιο Αθηνών, ένας στους πέντε Έλληνες θέλει να μεταναστεύσει αλλά δεν έχει την οικονομική δυνατότητα ούτε να πάει μετανάστης, ενώ οι υπόλοιποι τέσσερις έχουν αποφασίσει να αφήσουν την τελευταία τους πνοή στην πατρίδα. Μια και δεν υπάρχουν χρήματα για εισιτήρια, πολλοί Έλληνες το κόβουν με τα πόδια από τα σύνορα με την Αλβανία για να πάνε περπατώντας στην Γερμανία να πλένουν πιάτα. 

Δεν είναι και λίγοι οι Έλληνες που πάνε στο λιμάνι της Πάτρας και προσπαθούν να πηδήσουν σε κάποιο φορτηγό, για να καταφέρουν να περάσουν παράνομα με το πλοίο στην Ιταλία.

Όπως δήλωσε ο πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών πολλοί απελπισμένοι Έλληνες καταφεύγουν στο Ίδρυμα για να βρουν δουλειά αλλά, ήδη, οι προσληφθείσες καθαρίστριες έχουν από έξι πτυχία και μιλούν δέκα γλώσσες η καθεμία, οπότε δεν υπάρχουν άλλες θέσεις, ενώ για μια θέση κηπουρού οι υποψήφιοι είναι 150 χιλιάδες με μάστερ και οι τριανταφυλλιές αισθάνονται πολύ κολακευμένες.

Στέλεχος της εταιρείας που έκανε την δημοσκόπηση είπε πως υπάρχει τρόμος στην ελληνική κοινωνία –εκτός από αισιοδοξία- και πως δυο στους τρεις πολίτες φοβούνται ότι είναι πιθανόν αύριο να χάσουν τη δουλειά τους, ενώ ο ένας στους τρεις ήδη, οπότε δεν φοβάται μην απολυθεί και την περνάει τζάμι.

Η Ιστορία της Καρδίτσας στα χρόνια της κατοχής - Η Μάχη της Σοδειάς

Η ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΣΟΔΕΙΑΣ

Οι Γερμανοί από την άνοιξη του 1941 που κατέλαβαν την Ελλάδα έβαλαν στο μάτι την αγροτική παραγωγή της χώρας μας. Την είχαν εξάλλου ανάγκη. Άρπαζαν λοιπόν τα αγροτικά προϊόντα με συνέπεια εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς Έλληνες από πείνα το πρώτο έτος της Κατοχής 1941-1942.
Βρισκόμαστε στο έτος 1943.
Οι Γερμανοί αρχίζουν να δέχονται τις πρώτες σημαντικες τους ήττες απο το Σοβιετικό λαό και χάνουν αρκετά από τα εδάφη που είχαν κατακτήσει στην Ευρώπη. Έχουν λοιπόν έλλειψη τροφίμων και μεγαλώνει έτσι το ενδιαφέρον τους για το ελληνικό στάρι – το σημαντικότερο αγροτικό προϊόν, μιας και από αυτό γίνεται το ψωμί.
Ερχόμαστε τώρα στα μέρη μας το έτος 1943.
Ο κάμπος της Θεσσαλίας έχοντας 5 περίπου εκατομμύρια στρέμματα – με υψηλή μάλιστα απόδοση – τράβηξε την προσοχή τους.
Η Θεσσαλία είναι η κεντρική αποθήκη του αγώνα. Κυρίως από τη Θεσσαλία περιμένουν να τραφούνε οι αντάρτες οι οποίοι αντιστέκονται στους Γερμανούς. Από τη θεσσαλική σοδειά εξαρτάται πάρα πολύ ο αγώνας για λευτεριά. Όλοι επίσης οι χωρικοί γνώριζαν πως από τη σοδειά εξαρτιόταν και η δική τους επιβίωση. Ήξεραν πως ο επόμενος χειμώνας θα ήταν ο πιο δύσκολος από όλους. Το έβλεπαν καθαρά πως από την παραγωγή των χωραφιών τους θα ζούσαν ή θα πέθαιναν από πείνα.
Φθινόπωρο του 1943:
Κινητοποιούνται όλες οι αντάρτικες οργανώσεις με επικεφαλής το ΕΑΜ με σύνθημα : «Ούτε πιθαμή άσπαρτη γη».

Οργανώνουν τους χωρικούς. Με ειδική εξόρμηση γίνεται προμήθεια σπόρων για όσους δεν έχουν να σπείρουν. Φέρνουν σπόρους ακόμη και από τη Μακεδονία. Στους φτωχούς μάλιστα δίνονται δωρεάν. Οι αγρότες δε σπέρνουν μόνο τα δικά τους χωράφια μα και όσων λείπουν από το χωριό για οποιοδήποτε λόγο. Ακόμη και οι κοινόχρηστες, κοινοτικές εκτάσεις σπέρνονται για λογαριασμό των κατοίκων του χωριού. Η καλλιέργεια και η σπορά των χωραφιών γίνεται οργανωμένα.

Προς ψηφοφόρο της Χρυσής Αυγής

Του Στάθη

Αγαπητέ μου, εφόσον έχεις ψηφίσει Χρυσή Αυγή, δεν ξέρω πώς ακριβώς να σε προσαγορεύσω. Ας μείνουμε στο «κύριε» που, υποθέτω, μας καλύπτει και τους δύο. Η επιστολή αυτή δεν απευθύνεται στα μέλη της Χρυσής Αυγής, διότι κάθε διάλογος με τους φασίστες είναι αγώνας άγονος, απευθύνεται όμως σε πολίτες που, στο πλαίσιο της δημοκρατίας, επέλεξαν να ψηφίσουν αυτό το κόμμα. Κι ακριβώς αυτό, η δημοκρατία είναι το πρώτο ζητούμενο. Για την ίδρυσή της, την καθιέρωσή της και την υπεράσπισή της στην Ελλάδα, όπως και παντού αλλού, πλήθος πολιτών, μέγεθος λαού, έχουν χύσει το αίμα τους, αριστεροί, κομμουνιστές, κεντρώοι, σοσιαλιστές, δεξιοί, σοσιαλδημοκράτες, χριστιανοί, αναρχικοί, εβραίοι, αλλοεθνείς, έχουν χύσει το αίμα τους κι έχουν δώσει τη ζωή τους. Μόνον οι φασίστες το μόνον που έχουν δώσει για τη δημοκρατία είναι οι σφαίρες τους εναντίον της. Ξέρω τις ενστάσεις σου: η δημοκρατία, ιδίως σήμερα, είναι εκφυλισμένη, διεφθαρμένη, ακόμα και πρόσχημα ολιγαρχίας. Αυτό εξαρτάται από το ειδικό βάρος του λαού και την πολιτική του ισχύ μέσα στη δημοκρατία. Συνεπώς χρειαζόμαστε μια καλύτερη δημοκρατία σήμερα και μια ανώτερη αύριο, όχι τον θάνατό της. Ο θάνατός της θέτει οριστικώς τον λαό στο περιθώριο. Αντιθέτως, ο αγώνας για τη βελτίωσή της φέρνει τον λαό πιο κοντά στην εξουσία, είτε για να την επηρεάζει προς όφελός του, είτε για να την πάρει κάποια στιγμή στα χέρια του και να της δώσει νέο νόημα, ανθρωπιστικό.

Η Ιστορία της Καρδίτσας στα χρόνια της κατοχής - Η απελευθέρωση από τους Ιταλούς

Το 1941 και ως τα μέσα του 1942 οι Ιταλοί ελέγχουν ακόμη και τον Ορεινό όγκο του νομού Καρδίτσας. Από το φθινόπωρο όμως του 1942, μόνο με τα κιάλια βλέπουν το βουνό! Οι λιγοστοί Έλληνες αντιστασιακοί άρχισαν ήδη να πληθαίνουν και να παρενοχλούν τον εχθρό.  

Στην Καρδίτσα στις 22 Μαϊου του 1941 πρωτοαποφασίστηκε, πρωτοξεκίνησε και επεκτάθηκε σε ολόκληρη τη Θεσσαλία το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο. 
Στην Καρδίτσα, επίσης, στις 20 Απριλίου του 1942 κηρύχτηκε η πρώτη στην Ελλάδα γενική απεργία. 

Η Καρδίτσα στις 12 Μαρτίου του 1943 ήταν η πρώτη ελεύθερη πόλη στην κατεχόμενη Ευρώπη και δίκαια ονομάστηκε τότε «Πρωτεύουσα της Ελεύθερης Ελλάδας».
Ας δούμε τι έγινε τότε στην Καρδίτσα, μια πόλη 14.000 κατοίκων:

Τέλος Φεβρουαρίου 1943 αποσύρεται από την περιοχή Αλμυρού – Φαρσάλων μια αντάρτικη ομάδα με αρχηγό το Βασίλη Μπακάλη. Η ομάδα είχε φύγει ένα μήνα πριν από τα Άγραφα με 14 αντάρτες και τώρα απέκτησε 97. Περνώντας από την Ερέτρια τους ακολούθησαν εργάτες των εκεί μεταλλείων με άφθονους δυναμίτες και άλλα εκρηκτικά. Όταν έφτασε στους Σοφάδες πρότεινε κάποιος:
- Δε δοκιμάζουμε αυτά τα εκρηκτικά στη γέφυρα; Να δούμε τι κάνουν, για να μην τα κουβαλάμε άδικα.
Άλλο που δεν ήθελαν οι υπόλοιποι. Η γέφυρα ήταν η σιδερένια της Καράμπαλης στο Σοφαδίτη ποταμό, με άνοιγμα 50 περίπου μέτρων. Οι εργάτες των μεταλλείων βγήκαν να πολεμήσουν με όπλα κι ούτε είχαν σκεφτεί ότι θα χρησιμοποιούσαν ως αντάρτες την τέχνη τους. 
Η γέφυρα σε λίγο καταρρέει με πάταγο, με ζητωκραυγές και χοροπηδήματα των ανταρτών. Η συγκοινωνία της Δ. Θεσσαλίας με το Βόλο διακόπηκε. Μετά από αυτή την επιτυχία, λέει κάποιος στον ενθουσιασμό του:
- Δεν πάμε και στην άλλη; 
Η άλλη είναι η μεγάλη γέφυρα στον Πηνειό - στο Δροσερό - με βάθρα ψηλά και μήκος 90 περίπου μέτρων. Συμφωνούν όλοι. Σαν να πρόκειται να πάνε σε πανηγύρι. Διασχίζουν τον κάμπο ανατολικά από την Καρδίτσα. Με τα τραγούδια τους και με την όλη χαρούμενη φασαρία τους ενθουσιάζουν και ξεσηκώνουν τους κατοίκους στο πέρασμά τους από χωριά. Και η δύναμή τους φτάνει στους 111. Φτάνουν έτσι στον Πηνειό, στην ξύλινη γέφυρα που είχε κατασκευάσει η ελληνική πολιτεία το 1935, μετά μισό αιώνα που η Θεσσαλία ελευθερώθηκε από τους Τούρκους. 

ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΟΥΝ ΣΤΟ ΓΥΨΟ ΚΑΙ ΟΙ ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ

Η σημερινή συνάντηση της πλειοψηφίας ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ με τον Υπ. Δημοσίας Τάξης κ. Δένδια με θέμα τον περιορισμό των διαδηλώσεων στο κέντρο της Αθήνας και στα άλλα μεγάλα αστικά κέντρα, αποτελεί μία ακόμη πράξη στον ολισθηρό αντιδημοκρατικό κατήφορο της Κυβέρνησης μετά την μαζική καταστολή των αγώνων, την ποινικοποίηση της συνδικαλιστικής δράσης και τις επιστρατεύσεις των εργαζομένων που κινητοποιούνται.

Η συνάντηση αυτή, που γίνεται με επίκληση την προστασία του τουρισμού και της εμπορικής δραστηριότητας στα μεγάλα αστικά κέντρα, θα χρησιμοποιηθεί από την Κυβέρνηση για να ληφθούν νέα αυταρχικά μέτρα και θα οδηγήσει ουσιαστικά σε πλήρη απαγόρευση των διαδηλώσεων.

Η κυβέρνηση γνωρίζει πολύ καλά ότι η μείωση της εμπορικής δραστηριότητας δεν οφείλεται στις διαδηλώσεις, όπως ισχυρίζεται, αλλά στη μείωση του εισοδήματος των εργαζομένων και συνταξιούχων, τη διάλυση της υγείας, της παιδείας και το ξεπούλημα των δημόσιων αγαθών. 

Γνωρίζει, επίσης, ότι η έκρηξη της ανεργίας και της φτώχειας, οι μαζικές απολύσεις και η γενικευμένη ανασφάλεια του κόσμου, καθώς και τα νέα βάρβαρα μέτρα, που σχεδιάζονται, θα οδηγήσουν σε νέες κοινωνικές εκρήξεις και σε ένταση των εργατικών αγώνων με στόχο την ανατροπή των μνημονιακών πολιτικών και των πολιτικών τους εκφραστών. Αυτό ακριβώς προσπαθεί να αποφύγει με αυταρχισμό και απαγορεύσεις. 

Οι πλειοψηφίες, λοιπόν, στην ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ αναλαμβάνουν τεράστια πολιτική ευθύνη απέναντι στους εργαζόμενους, διότι αντί να απορρίψουν ως απαράδεκτο το αίτημα της συνάντησης, αποδέχονται να συζητούν για το πώς θα περιορίσουν τα δικαιώματα αυτών, που αντιστέκονται και αγωνίζονται για την ανατροπή αυτής της πολιτικής, σε μια περίοδο μάλιστα που χιλιάδες εργαζόμενοι βρίσκονται σε καθεστώς πολιτικής επιστράτευσης. 

Ο μόνος δρόμος που έχει απομείνει στους εργαζόμενους είναι η ένταση των αγώνων και ο συντονισμός της δράσης τους, το χτύπημα του αυταρχισμού και των αντιδημοκρατικών μέτρων, καθώς και η αποδοκιμασία και αλλαγή του συσχετισμού των δυνάμεων στο συνδικαλιστικό κίνημα, ώστε να ανατραπούν οι πλειοψηφίες (ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ) σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ και να αλλάξει πορεία το συνδικαλιστικό κίνημα μακριά από συμβιβασμούς και υποχωρήσεις.

28-05-2013

Πηγή: Αυτόνομη Παρέμβαση

Οι μικρές διαδηλώσεις καταστρέφουν την... πάτριδα, λέει ο Δένδιας

Του, Έλλη Ζώτου

Νομοθετική ρύθμιση που φυσικά δεν θα αφορά περιορισμούς για διαδηλώσεις μόνο για την τουριστική σεζόν ή μόνο την Αθήνα αλλά όλες τις μεγάλες σκοπεύει να καταθέσει ο υπουργός Δημόσιας Τάξης, Ν. Δένδιας σύμφωνα με όσα δήλωσε κατά τη σημερινή του συνάντηση με τα προεδρεία της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ. Από την πλευρά της ΓΣΕΕ, ο Γ. Παναγόπουλος δήλωσε πως "επί της ουσίας με κανένα τρόπο δεν αποδεχόμαστε έκτακτη νομοθεσία" καθώς και ότι ο "νόμος και η τάξη δεν επιβάλλονται με διατάγματα" ενώ φρόντισε να τονίσει πως "εμείς αναλαμβάνουμε την πολιτική ευθύνη των ογκωδών, των πολυπληθέστατων, των μαχητικών αλλά ειρηνικών διαδηλώσεων που ως ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ πραγματοποιούμε".

Ο Ν. Δένδιας τόνισε πως επιδιώκουν την ευρύτερη συναίνεση για την νομοθετική ρύθμιση ωστόσο ερωτηθείς αν τελικά αυτή δεν υπάρξει τι θα γίνει, επεσήμανε πως "τελικά τη νομοθετική ευθύνη και πρωτοβουλία την έχει η πολιτεία, η κυβέρνηση, η Βουλή, ο αρμόδιος υπουργός".

Σύμφωνα με τις δηλώσεις του Ν. Δένδια, κατα την συνάντηση ενημέρωσε τους συνδικαλιστές για τα στατιστικά στοιχεία της ΕΛ.ΑΣ. σύμφωνα με τα οποία "το 2012 πραγματοποιήθηκαν 796 διαδηλώσεις με λιγότερα από 200 άτομα που έκλεισαν το κέντρο της πόλης", ενώ αναφερόμενος αργότερα σε αυτές τις στατιστικές τις χαρακτήρισε "στα όρια της προκλητικότητας" προσθέτοντας πως "επιδιώκουμε μια ρύθμιση για αυτό το πράγμα. Για τις προκλητικά μικρές διαδηλώσεις που δημιουργούν μια δυσανάλογη ζημιά στο κοινωνικό σύνολο της πατρίδας μας".  Ο δε αριθμός των 200 ατόμων δεν αναφέρθηκε τυχαία σύμφωνα με τον υπουργό, αλλά δεν δόθηκαν περισσότερες διευκρινήσεις.

Πηγή: Η Αυγή

Η Αστυνομία προμήθευε τους χρυσαυγίτες με ασυρμάτους και κλομπς

Η απόρρητη έκθεση του τμήματος της ίδιας της Ελληνικής Αστυνομίας, με ημερομηνία 10/12/1999, το οποίο μιλά για στενές διασυνδέσεις των ναζιστών με την ΕΛ.ΑΣ., που δημοσιεύτηκε στα «Νέα» στις 17/4/2004

Γράφει, ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Το «παιχνίδι» με το λεγόμενο «αντιρατσιστικό νομοσχέδιο» συνεχί-ζεται.

Τα κόμματα του «αστικού τόξου» είτε «σαλιαρίζουν» με τους φασίστες και μάλιστα το διαπράττουν στο όνομα των δημοκρατικών ελευθεριών (!), είτε πλέκουν το «δημοκρατικό φερετζέ» τους, μιλώντας στο όνομα ενός «αντιφασιστικού τόξου» που, όμως, δεν κρύβουν ότι τη συγκρότησή του την επιδιώκουν πάνω στη βάση του υφιστάμενου κράτους. Του κράτους, δηλαδή, των μονοπωλίων, του οποίου οι οικονομικές και πολιτικές δομές είναι εκείνες που γεννούν και εκτρέφουν το φασισμό…

*

Πίσω, πάντως, από τον μπερντέ της συνεχιζόμενης παράστασης, με τις «εντάσεις», τις «διαφωνίες», τις «συγκρούσεις», υπάρχει κάτι που λειτουργεί αδιατάρακτα. Επί δεκαετίες. Επί δεκαετίες, εκείνο που λειτουργεί αδιατάρακτα είναι ένας ολόκληρος κρατικός μηχανισμός.

Φυσικά, με αυτόν τον κρατικό μηχανισμό ουδόλως άσχετες ή πολύ περισσότερο «αθώες» για τον τρόπο λειτουργίας του είναι όλες οι μέχρι σήμερα κυβερνήσεις και τα κόμματα που τις αποτέλεσαν.

Ανοιχτό κάλεσμα για πανθεσσαλικό συντονισμό αντιφασιστικών κινήσεων/ επιτροπών/ πρωτοβουλιών

Η είσοδος της ναζιστικής συμμορίας της Χρυσής Αυγής στη Βουλή και τα υψηλά δημοσκοπικά ποσοστά της έχουν σαν άμεσο αποτέλεσμα την αύξηση των φαινομένων φασιστικής – ρατσιστικής βίας. Τα σύγχρονα «τάγματα εφόδου» που συγκροτεί η Χρυσή Αυγή εξαπολύουν καθημερινά βίαιες και δολοφονικές επιθέσεις ενάντια σε μετανάστες εργάτες και πρόσφυγες, ενάντια σε όσους δεν ανταποκρίνονται στα φασιστικά της πρότυπα αλλά και ενάντια σε όσους αντιστέκονται και αγωνίζονται.

Η φασιστική απειλή δεν αφορά μόνο τους «ξένους». Αφορά όλους τους εργαζόμενους, τους νέους και το όλο το λαό που αντιστέκεται στην βαρβαρότητα της κρίσης του συστήματος και τις κυβερνητικές πολιτικές. Ο φασισμός παίζει το ρόλο του μαντρόσκυλου του συστήματος των τραπεζιτών και της ίδιας της τρικομματικής κυβέρνησης. Προετοιμάζεται ενεργά για να παίξει το ρόλο της παρακρατικής δύναμης κρούσης που θα συνδράμει (και το κάνει ήδη) στην καταστολή των κοινωνικών, λαϊκών και εργατικών αγώνων ειδικά στο βαθμό που αυτοί θα απειλήσουν τα συμφέροντα της οικονομικής ελίτ. Για αυτό αντιφασιστικός αγώνας δεν μπορεί να γίνει με τους εκπροσώπους της κυβερνητικής πολιτικής σε τοπικό ή κεντρικό επίπεδο.

ΒΙΟΜΕΤ: Σε λειτουργία το πρώτο αυτοδιαχειριζόμενο εργοστάσιο

Το είχαν εξαγγείλει και την Τρίτη 12 Φεβρουαρίου το έκαναν πράξη. Οι εργαζόμενοι της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής άνοιξαν τις πόρτες και πήραν στα χέρια τους το εργοστάσιο. Σε πρώτη φάση θα πουλήσουν το «στοκ» εμπόρευμα, αλλά στόχος είναι σύντομα να διαθέσουν προς πώληση και το πρώτο προϊόν του αυτοδιαχειριζόμενο εργοστασίου τους. «Ελπίζουμε το αργότερο μέχρι το καλοκαίρι να έχουμε τρέξει την παραγωγή», δηλώνει στο tvxs.gr ο πρόεδρος του Σωματείου Εργατοϋπαλλήλων Βιομηχανικής Μεταλλευτικής Μάκης Αναγνώστου. «Δεν μπορούσαμε να περιμένουμε άλλο. Είμαστε αποφασισμένοι και δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση να το αφήσουμε. Ήρθε η ώρα της δράσης», τονίζει. Του Παναγιώτη Κωνσταντίνου.
  
Η 12η Φεβρουαρίου αποτελεί μια σημαντική ημέρα για το εργατικό κίνημα στην Ελλάδα και πολύ περισσότερο για τους ίδιους τους εργαζόμενους της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής, εταιρεία θυγατρική της πτωχευμένης «Φίλκεραμ-Τζόνσον». Οι πόρτες του εγκαταλελειμμένου εργοστασίου άνοιξαν και πάλι και οι εργαζόμενοι έθεσαν σε εφαρμογή το σχέδιό τους για το πρώτο αυτοδιαχειριζόμενο εργοστάσιο στην Ελλάδα. Εξάλλου όπως αναφέρεται και στο κεντρικό σύνθημα των εργαζομένων «Δεν μπορείτε εσείς; Μπορούμε εμείς».

«Σε επίπεδο συνεταιρισμών έχουν γίνει πολλές προσπάθειες, αλλά με το πλαίσιο που έχουμε βάλει εμείς είναι η πρώτη προσπάθεια. Πρόκειται για μια συνεργατική επιχείρηση που όλοι οι εργαζόμενοι θα έχουν την ίδια βάση, τα ίδια δικαιώματα και τις ίδιες υποχρεώσεις. Όλα στο πλαίσιο ισότητας», δήλωσε στο tvxs.gr ο Μάκης Αναγνώστου.

Νεκροί for sale

του Θανάση Καρτερού

Ντροπή, θυμό, αποτροπιασμό, αηδία ή και χρυσαυγίτικη αγαλλίαση έχει δικαίωμα να αισθανθεί κανείς για το γεγονός ότι οι εμπορικοί αντιπρόσωποι της τρόικας βγάζουν στο σφυρί το Σκοπευτήριο της Καισαριανής. Αλλά δεν έχει το δικαίωμα να αισθανθεί έκπληξη. Πρώτα-πρώτα γιατί ανάμεσα στους εκτελεσμένους στον υπό εκποίηση τόπο μαρτυρίου δεν βρίσκεται κανένας πολιτικός συγγενής ούτε του Σαμαρά ούτε του Βορίδη ούτε φυσικά του Παναγιώταρου. Και ουδείς με το επώνυμο Σουκατζίδης, για παράδειγμα, συμμετέχει είτε στην κυβέρνηση είτε στο Δ.Σ. του ΤΑΙΠΕΔ.

Ύστερα, είναι ψέμα ότι στο Σκοπευτήριο εκτελέστηκαν από τους Γερμανούς Έλληνες πατριώτες. Διότι μπορεί οι εκτελεσμένοι να αναγνωρίστηκαν δεκαετίες μετά την εκτέλεσή τους ως Έλληνες, και πατριώτες, αλλά οι περισσότεροι εξ αυτών ήταν, ως γνωστόν, κομμουνιστές. Άνθρωποι δηλαδή που υπηρετούσαν την ιδεολογία ενός εκ των δύο άκρων - την ιδεολογία του άλλου άκρου υπηρετούσαν εκείνοι που φορώντας κουκούλες βοήθησαν στην εκτέλεσή τους και οι πολιτικοί τους απόγονοι παίζουν σήμερα την κολοκυθιά με τον Σαμαρά για το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο.

Τρίτον, μιλάμε για 99 στρέμματα φιλέτο. Γίνεται η Ιστορία, έστω κι αν απορρίψει κανείς τα ιδεολογικά επιχειρήματα των Σαμαρολιάκων, να καταλαμβάνει τόσο μεγάλη έκταση; Θα χάσει δηλαδή κάτι η πατρίς αυτών των έξοχων κυρίων αν η έκταση αντί για πάρκο μνήμης μεταμορφωθεί από κάποιον επενδυτή σε πάρκο της τρελής χαράς, ή αν χτιστούν εκεί εμπορικά κέντρα - κατά προτίμηση με γερμανικά κεφάλαια; Στο κάτω-κάτω, δεν είναι δυνατόν σε μια γωνιά της αξιοποιημένης έκτασης να υπάρχει και μια μαρμάρινη στήλη αφιερωμένη στους εκτελεσμένους ή ακόμα καλύτερα στα θύματα εν γένει των άκρων;

Ως εκ τούτου απαιτείται εμπορικό πνεύμα και στην περίπτωση αυτή - πνεύμα Στουρνάρα, θα λέγαμε. Ας τα βάλουν κάτω κι ας μετρήσουν όλοι τα οφέλη της επένδυσης για τους ζωντανούς σε μια έκταση που αυτή τη στιγμή είναι δεσμευμένη από τους νεκρούς. Ένα μόνο πρόβλημα θα έχουν τόσο οι επίδοξοι πωλητές όσο και οι επίδοξοι αγοραστές της for sale έκτασης. Να πείσουν για τη σημασία της επένδυσης τους πεισματάρηδες νεκρούς, που στήθηκαν στον τοίχο ακριβώς γιατί δεν καταλάβαιναν ούτε από τρόικες ούτε από συσχετισμούς ούτε από επενδύσεις.

Διότι, παραδόξως και ενώ δεν μιλούν, οι νεκροί έχουν ένα τεράστιο ακροατήριο έτοιμο να υπερασπιστεί το πείσμα τους...

Πηγή: Η Αυγή

Χαμένη γενιά; Όχι!

Η εκτίναξη της ανεργίας στην Ευρώπη, με αιχμή τις χώρες της Νότιας και Ανατολικής Ευρώπης, σε συνδυασμό με τα κακά μαντάτα ότι η Ευρωζώνη, ακόμη και η Γερμανία, γλιστράει στην ύφεση, ενεργοποιούν πολιτικούς προβληματισμούς και κοινωνικές συμπεριφορές που αμφισβητούν την αυτονόητη επί χρόνια επικράτηση του νεοφιλελεύθερου παραδείγματος.

Κεντρική αγωνία αναδεικνύεται το διαφαινόμενο τέλος για μια ολόκληρη νέα γενιά. Η προοπτική μια ολόκληρη γενιά να μη γνωρίσει στοιχειώδη εργασιακή εμπειρία, να παραδέρνει ανάμεσα στην ανεργία και την επισφαλή απασχόληση. Εκατομμύρια νέοι και νέες τρόφιμοι ταμείων κοινωνικής ελεημοσύνης, που και αυτών οι πόροι συνεχώς μειώνονται εξαιτίας της δογματικής προσήλωσης στη λιτότητα. Και το "ευοίωνο" σενάριο είναι η καταδίκη της νέας γενιάς σε "ανάπτυξη με ανεργία".

Είναι, άραγε, λύση η μετανάστευση των νέων της Νότιας Ευρώπης στη Γερμανία; Μια τέτοια εξέλιξη (με την Ελλάδα να κατέχει κι εδώ τα θλιβερά σκήπτρα...) αφαιρεί από τις χώρες του Νότου εξειδικευμένο και μορφωμένο δυναμικό, που για την κατάρτισή του ξοδεύτηκαν τεράστιοι κοινωνικοί πόροι. Πρόκειται για αντίστροφη αναδιανομή, από τον Νότο προς τον Βορρά. Και ακόμη εκατοντάδες χιλιάδες μορφωμένοι νέοι θα συνωστίζονται στην υπό κρίση ευρισκόμενη γερμανική οικονομία, σε συνθήκες υπερεκμετάλλευσης, όπως συνέβη τη δεκαετία του '90 με τη μετανάστευση πτυχιούχων από τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης.

Χρειάζεται ένα δυνατό και ευκρινές μήνυμα. Κανείς νέος δεν θα σωθεί μόνος του, μετανάστης δεύτερης κατηγορίας σε χώρες όπως η Γερμανία. Κανείς νέος και νέα δεν θα σωθεί μακριά από τη γενιά του, όταν αυτή βυθίζεται στο τέλμα και την τραγική διάψευση των προσδοκιών της. Μόνον όλοι μαζί μπορούμε να χαράξουμε μια νέα πορεία! Ένας - ένας, όχι!

Στην Ελλάδα το αίτημα της δημοκρατικής ανατροπής αναδεικνύεται ολοένα και περισσότερο σε επείγον. Τίποτε ουσιαστικό δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς την ανατροπή του μνημονιακού πολιτικού συστήματος. Μόνο μια νέα πολιτική αρχή, με πρόγραμμα την παραγωγική ανασυγκρότηση και με προτεραιότητα την εργασία και τις κοινωνικές ανάγκες, μπορεί να ανοίξει δρόμους, ώστε η "χαμένη γενιά" να μπει μπροστά στην προσπάθεια της εθνικής και κοινωνικής αναγέννησης.

Προχθές ήρθε στην Ελλάδα ο πρωθυπουργός της Ιρλανδίας και ξανακούσαμε ότι η χώρα μας πρέπει να γίνει... Ιρλανδία! Νομίζουν ότι δεν έχουμε πληροφορηθεί ότι και από εκεί κατά εκατοντάδες χιλιάδες μεταναστεύουν οι νέοι;

Πηγή: H Αυγή

Η αντι-ρατσιστική νομοθεσία λείπει;

Τα πίσω-μπρος με το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο Ρουπακιώτη από την κυβέρνηση είναι βέβαιο πως σχετίζονται με την ειδική ευαισθησία της Ν.Δ. απέναντι στη Χρυσή Αυγή, τις ιδιαίτερες τακτικές και τις υπόγειες σχέσεις που διατηρεί μαζί της.

Παρά τις κατά καιρούς κορώνες Δένδια για τη Χ.Α., η φασιστική οργάνωση αντιμετωπίζεται με χάδια. Οι περιπτώσεις δολοφονικών επιθέσεων όπου οι δράστες ήταν πέραν πάσης αμφιβολίας μέλη της, αντιμετωπίστηκαν από κυβέρνηση και ΜΜΕ με εξαιρετικό… σεβασμό προς τα προσωπικά δεδομένα και τα δικαιώματα του κατηγορουμένων. Μια κυβέρνηση και ένα σύστημα που θα ήθελε να σαρώσει τη Χ.Α., είχε μέχρι σήμερα πολλές αφορμές να το κάνει.
Αντίστροφα, οι επιθέσεις της Χ.Α. στη Ν.Δ. είναι και αυτές εξαιρετικά προσεκτικές συγκριτικά με τις επιθέσεις σε άλλα κόμματα. Για παράδειγμα, η Χ.Α. κατήγγειλε ως προβοκάτσια την επίθεση δικών της μελών ενάντια στον Βορίδη, στη Λαμία πριν από ένα μήνα. Στις περασμένες εκλογές τα περίπτερα της Ν.Δ. ήταν τα μόνα στα οποία δεν είχε επιτεθεί. Αυτά ενδεικτικά.
Από τα παραπάνω μπορούμε να συμπεράνουμε δύο πράγματα, σε αντίθετη κατεύθυνση. Από τη μια πλευρά εκτιμήσεις που χρεώνουν στους εμπνευστές του νομοσχεδίου μηδενική διάθεση να περιοριστεί η Χ.Α., δεν ευσταθούν. Πώς τότε μπορεί να εξηγηθεί η απροθυμία της Ν.Δ. να προχωρήσει το νομοσχέδιο και η διάθεσή της για τροποποιήσεις ακύρωσής του; Από την άλλη πλευρά, τα παραπάνω συνεπάγονται πως αν με την ήδη υπάρχουσα νομοθεσία η Χ.Α. χαϊδεύεται από το σύστημα και τη μνημονιακή κυβέρνηση Σαμαρά, δεν υπάρχει κανείς λόγος να μη συνεχιστεί αυτό, ακόμη κι αν περάσει αυτούσιο το νομοσχέδιο. Το ζήτημα από την πλευρά της κυβερνητικής αδράνειας και ανοχής είναι κυρίαρχα και εμφανώς ζήτημα έλλειψης πολιτικής βούλησης και όχι έλλειψης νομικού πλαισίου.
Αντίθετα, όπως έχουν επισημάνει πολλοί και από διαφορετικές αφετηρίες, το νομοσχέδιο Ρουπακιώτη περιέχει πολλές άκρως επικίνδυνες ρυθμίσεις που είτε στραφούν είτε όχι στην πράξη εναντίον της Χ.Α., είναι βέβαιο ότι ανοίγουν το δρόμο και την όρεξη για να στραφούν αργότερα άλλοι κατά της Αριστεράς, σε μονοπάτια εκτροπής. Τέτοιες ρυθμίσεις είναι, για παράδειγμα, η ποινικοποίηση ιστορικών απόψεων ή ακόμη χειρότερα το δικαίωμα διοικητικών αποφάσεων του υπουργού Δικαιοσύνης κατά κομμάτων.

Πηγή: Δρόμος της Αριστεράς

Η μαύρη πηγάδα του Μελιγαλά

"Η διακριτική αποσιώπηση της ταυτότητας των νεκρών αποτελεί συστατικό στοιχείο των «μνημοσύνων» του Μελιγαλά ήδη από τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια και συνδέεται με τη γενικότερη στρατηγική βάσει της οποίας επιχειρήθηκε στη χώρα μας η «δικαίωση» του ένοπλου δωσιλογισμού."

Με δυο λόγια: αυτό που συνήθως αποκρύπτει η φιλολογία περί «αθώων θυμάτων» είναι (α) το ιστορικό γεγονός ότι ο Μελιγαλάς υπήρξε βάση και ορμητήριο των ένοπλων συνεργατών της Βέρμαχτ που το 1943-44 έπνιξαν στο αίμα τη Μεσσηνία και τους γύρω νομούς και (β) ότι το μακελειό του 1944 ήταν το αποτέλεσμα μιας από τις σκληρότερες μάχες που έδωσε ο ΕΛΑΣ, με εξουσιοδότηση του συμμαχικού στρατηγείου και της κυβέρνησης εθνικής ενότητας. Ας δούμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

*Κωμόπολη 2.482 κατοίκων το 1940, ο Μελιγαλάς χρησιμοποιήθηκε το 1941-43 ως βάση ιταλών καραμπινιέρων (1941-43) και μιας διλοχίας γερμανικού στρατού (1943-44).

*Οταν την άνοιξη του 1944 οι Γερμανοί συγκρότησαν τα Τάγματα Ασφαλείας, ένοπλους δωσιλογικούς σχηματισμούς με αποστολή την «αξιοποίηση της αντικομμουνιστικής μερίδας του ελληνικού λαού» για τη μετατροπή της αντιφασιστικής Αντίστασης σε εμφύλιο πόλεμο και την «εξοικονόμηση γερμανικού αίματος», εγκαταστάθηκε εκεί το 3ο Τάγμα Ασφαλείας Καλαμών-Μελιγαλά. Την υποστήριξή του ανέλαβε μια «πολιτική επιτροπή», με πρόεδρο τον πολιτευτή Περικλή Μπούτο και μέλη τον κοινοτάρχη, δυο δικηγόρους κι ένα γιατρό (Θεοδωρόπουλος 2001, σ. 133-4).

Ο τρόπος με τον οποίο «αξιοποιήθηκε» από τους ναζί αυτή η δωσίλογη «μερίδα του ελληνικού λαού» ήταν αναμενόμενος: Δεν πρόλαβε να εγκατασταθεί το Τάγμα στο Μελιγαλά, και τα γερμανικά αρχεία καταγράφουν τη συμμετοχή του σε «εκκαθαριστικές επιχειρήσεις» των κατοχικών στρατευμάτων. Στηριγμένοι στη Βέρμαχτ, οι ταγματασφαλίτες αναλαμβάνουν να κονιορτοποιήσουν τη μαζική βάση του ΕΑΜ με μαζικές συλλήψεις, βασανιστήρια, εκτελέσεις και κάψιμο σπιτιών, εγκαινιάζοντας ένα φαύλο κύκλο βίας και αντεκδικήσεων, που θα οδηγήσει στις εκτελέσεις των ημερών της Απελευθέρωσης.

Η πολιτική επιστράτευση των καθηγητών το 1963

του, Παύλου Παπανότη

Κατά τον τελευταίο χρόνο οι απεργιακές κινητοποιήσεις των εργαζόμενων στα μέσα μαζικής μεταφοράς και των ναυτεργατών τερματίστηκαν με την εφαρμογή του μέτρου της πολιτικής επιστράτευσης. Τώρα ήρθε η σειρά των καθηγητών της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης να επιστρατευτούν, γιατί τα συνδικαλιστικά τους όργανα εξέφρασαν την πρόθεση να απεργήσει ο κλάδος κατά τη διάρκεια των Πανελλαδικών εξετάσεων. Ανάλογες καταστάσεις με αυτές που βιώνουμε σήμερα βίωσε η ελληνική κοινωνία πριν από πενήντα χρόνια. 

Τη 19^η Ιανουαρίου 1963 τριάντα δύο χιλιάδες δάσκαλοι και καθηγητές κήρυξαν απεργία διαρκείας διεκδικώντας αύξηση των αποδοχών τους και τη λήψη μέτρων για την αναβάθμιση της στοιχειώδους και της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Η τότε κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή προσπάθησε αρχικά να διασπάσει τους απεργούς, για να εκφυλιστεί η κινητοποίησή τους. Οι προσπάθειές της όμως απέτυχαν. Έτσι μετά από είκοσι ημέρες (την 7^ηΦεβρουαρίου 1963) ελήφθη η κυβερνητική απόφαση για πολιτική επιστράτευση των απεργών. Εκδόθηκε έκτακτο φύλλο της «Εφημερίδας της Κυβερνήσεως», στο οποίο περιελήφθη η υπ’ αριθ. 1004/5-2-1963 απόφαση του τότε πρωθυπουργού. Σ’ αυτή αναφερόταν: «Έχοντες υπ’ όψιν: 1. τας διατάξεις του άρθρου 2 του Α. Ν. 1984/1939 ως συνεπληρώθη διά του άρθρου 1 του Α. Ν. 450/ 1945 και 2. έγγραφον του υφυπουργού Εσωτερικών, καθ’ ο συνεπεία της απεργίας των εκπαιδευτικών λειτουργών απειλείται διατάραξις της κοινωνικής και κρατικής ζωής της χώρας, παρέχομεν την έγκρισιν προς τον υπουργόν Εθνικής παιδείας και Θρησκευμάτων όπως προέλθη εις πολιτικήν επιστράτευσιν των λειτουργών μέσης και στοιχειώδους εκπαιδεύσεως».

Η δολοφονία Λαμπράκη και το βαθύ κράτος

Αποδομώντας τον μεταπολιτευτικό εθνικό μύθο που θέλει τον φόνο προϊόν της συνωμοσίας σκοτεινών κύκλων και τον τότε πρωθυπουργό Κ. Καραμανλή ένα ακόμη -αν όχι το βασικό- «θύμα» της

Πενήντα χρόνια μετά, κι ενώ ο φασισμός ξανασηκώνει κεφάλι, αν κάτι αξίζει κυρίως να κρατήσουμε από εκείνη την τραγική νύχτα είναι η διαπλοκή του επίσημου εθνικόφρονος και αντικομμουνιστικού «βαθέος κράτους» με το δολοφονικό φασιστικό παρακράτος

Του Τάσου Κωστόπουλου

«Ο λαός της Θεσσαλονίκης προκληθείς υπό των ερυθρών πρακτόρων έδωσε την απάντησίν του, διότι είναι πλέον γνωστόν ότι σκοπός των δήθεν φιλειρηνιστών δεν είναι ο αγών διά την ειρήνην αλλά η προπαγάνδα διά την συνθηκολόγησιν και την παράδοσιν εις τους επιβουλευομένους την ελευθερίαν της χώρας μας ερυθρούς τυράννους».

Με τα παραπάνω διθυραμβικά λόγια περιέγραψε τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη και τον σοβαρό τραυματισμό του συναδέλφου του Γιώργου Τσαρουχά το αρμόδιο 2ο επιτελικό γραφείο του Γενικού Επιτελείου Στρατού. Δύο μέρες μετά τη δολοφονική επίθεση των παρακρατικών στη Θεσσαλονίκη (22.5.1963), κι ενώ ο βουλευτής της Αριστεράς ψυχορραγούσε ακόμη στο νοσοκομείο, το ενημερωτικό σήμα του ΓΕΣ προς όλες τις στρατιωτικές μονάδες της χώρας έφερε τον αποκαλυπτικό τίτλο «Ο κομμουνισμός προκαλεί» κι εξηγούσε πως το έγκλημα δεν ήταν στην πραγματικότητα παρά μια υγιής και αυθόρμητη αντίδραση «των πολιτών» στις κομμουνιστικές προκλήσεις:

«Οι υπό το προσωπείον των “Φίλων της Ειρήνης” κομμουνισταί, μετά την αποτυχούσαν προσπάθειαν εμφανίσεως εις Αθήνας διά της περιβοήτου πορείας ειρήνης, εξεστράτευσαν εις Θεσσαλονίκην. Ούτω εγκατασταθέντες, προχθές, εις κεντρικήν αίθουσαν και τοποθετήσαντες έξωθι ταύτης μεγάφωνα ήρχισαν διά της εκφωνήσεως κομμουνιστικών συνθημάτων να προκαλούν τους διερχομένους πολίτας. Ως ήτο φυσικόν, η προκλητικότης αύτη των κομμουνιστών επροκάλεσεν την αγανάκτησιν των διερχομένων πολιτών οίτινες και απεδοκίμασαν τους εκτρεπομένους ερυθρούς πράκτορας, διασωθέντας τελικώς εκ της δικαίας οργής του αγανακτισμένου λαού χάρις εις την άμεσον κινητοποίησιν ισχυράς δυνάμεως χωροφυλακής».

ΕΕ: «Ηρωες» οι γερμανοτσολιάδες – «πολύτιμο σύμβολο» η σβάστικα!

Γράφει: ο Νίκος Μπογιόπουλος

To νομοσχέδιο περί «ρατσισμού και ξενοφοβίας» θα το δούμε (αν το δούμε…) πώς θα διατυπωθεί στην τελική του μορφή.

Αυτό που κρατάμε προς το παρόν είναι οι δηλώσεις του ίδιου του υπουργού Δικαιοσύνης. Ο κ. Ρουπακιώτης έχει τονίσει ότι πρόκειται για ένα νομοσχέδιο που μεταφέρει στο εθνικό δίκαιο την Απόφαση – πλαίσιο 2008/913/ΔΕΥ της ΕΕ (28/11/2008), «για την καταπολέμηση ορισμένων μορφών και εκδηλώσεων ρατσισμού και ξενοφοβίας μέσω του ποινικού δικαίου».

Παρακαλούμε την προσοχή σας:

Στη συγκεκριμένη Απόφαση της ΕΕ ομολογείται ότι:

«Η παρούσα απόφαση – πλαίσιο δεν εμποδίζει κράτος – μέλος να θεσπίζει διατάξεις εθνικού δικαίου με τις οποίες επεκτείνεται το πεδίο εφαρμογής (…) σε εγκλήματα που απευθύνονται εις βάρος ομάδας προσώπων, η οποία προσδιορίζεται βάσει άλλων κριτηρίων εκτός από εκείνα της φυλής, του χρώματος, της θρησκείας, των γενετικών καταβολών ή της εθνικής ή εθνοτικής καταγωγής, όπως είναι αυτά τηςκοινωνικής θέσης ή των πολιτικών πεποιθήσεων»!

Δηλαδή:

Η ίδια η Απόφαση της ΕΕ, που επικαλείται ο κ. Ρουπακιώτης, ανοίγει θέμα – και μάλιστα στο όνομα της αντιμετώπισης του ρατσισμού (!) – δίωξης ακόμα και πολιτικών πεποιθήσεων!

Τα «τέρατα» που μπορούν να γεννηθούν είναι πολλά.

Για παράδειγμα:

Η αναφορά των κομμουνιστών στην «πάλη των τάξεων» θα μπορούσε να βαφτιστεί «έγκλημα» ή σαν «προτροπή» προς την τέλεση «εγκλήματος» εναντίον των αστών και των κεφαλαιοκρατών. Και αυτό με κριτήριο – σύμφωνα με την Απόφαση της ΕΕ – την «κοινωνική θέση» των αστών και των κεφαλαιοκρατών, μιας και οι «εγκληματίες» κομμουνιστές στρέφονται πολιτικά εναντίον των αστών και των κεφαλαιοκρατών, αφού επιδιώκουν την ανατροπή τους…

*

Μήπως αυτός που περιγράφουμε είναι ένας «θεωρητικός» κίνδυνος, που ανάγει σε «λογική» τη συνεπαγωγή ότι «ο αστυνομικός είναι όργανο, το μπουζούκι είναι όργανο, άρα ο αστυνομικός είναι μπουζούκι»;

Μια πολύ σύντομη απάντηση είναι αφενός ότι η αυθαιρεσία πάντα σε τέτοιες «λογικές» συνεπαγωγές πατάει, αφετέρου ότι ήδη σε μια σειρά χώρες της ΕΕ οι κομμουνιστικές ιδέες θεωρούνται «έγκλημα» και οι κομμουνιστές βρίσκονται εκτός νόμου.

Μια εξίσου εύκολη απάντηση, υπό μορφή ρητορικού ερωτήματος, θα ήταν κι αυτή: Αλήθεια, η ΕΕ των μονοπωλίων (εκείνων των μονοπωλίων που, όπως η «Ζήμενς» και η «Κρουπ», ανέβασαν τον Χίτλερ στην καγκελαρία) ποιων πολιτικών πεποιθήσεων θα επιθυμούσε τη δίωξη; Οταν η ΕΕ μηχανεύεται αθλιότητες, για να συσχετίζει ανιστόρητα και συκοφαντικά το φασισμό με τον κομμουνισμό, εναντίον ποιου στρέφεται; Εναντίον των πεποιθήσεων των φασιστών, που αποτελούν στυλοβάτη των μισών σχεδόν αστικών κυβερνήσεων των κρατών – μελών της ΕΕ, ή εναντίον των πεποιθήσεων των κομμουνιστών;

Ας δούμε, όμως, και τρία πιο συγκεκριμένα, χαρακτηριστικά παραδείγματα, από τρεις χώρες – μέλη της ΕΕ, για το τι πρακτικά έχει συμβεί, μετά την έκδοση της προαναφερθείσας Απόφασης της ΕΕ.

α) Στη Σλοβακία, από το 2011, τέθηκαν σε ισχύ οι νέες διατάξεις του Ποινικού Κώδικα, σύμφωνα με τις οποίες «όποιος αρνείται, στηρίζει ή προσπαθεί να δικαιολογήσει τα εγκλήματα του καθεστώτος που βασίζονταιστην κομμουνιστική ιδεολογία» διώκεται με ποινές φυλάκισης από έξι μήνες έως τρία χρόνια.

(σ.σ.: Καμία, βέβαια, αντίδραση από την ΕΕ)…

β) Στη Λετονία, η κυβέρνηση της χώρας προσέφυγε το Μάη του 2010 στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, εναντίον του 87χρονου τότε Λετονού πολίτη Βασίλι Κόνονοφ. Το «έγκλημα» του Κόνονοφ ήταν ότι το 1944, σε ηλικία 23 ετών, ήταν επικεφαλής της παρτιζάνικης σοβιετικής ομάδας που κατάφερε, μετά από ηρωική μάχη, να εξουδετερώσει φυλάκιο δοσίλογων συνεργατών των «SS», εξοντώνοντας 9 από αυτούς. Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου συντάχθηκε με την άποψη της κυβέρνησης της Λετονίας ότι ο Κόνονοφ, λόγω της δράσης του αυτής, ήταν «εγκληματίας πολέμου»! Οτι με την αντιστασιακή του δράση το 1944, παραβίασε τους νόμους της Λετονίας. Ομως, οι νόμοι της Λετονίας το 1944 ήταν οι νόμοι του Χίτλερ!

Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο αποδέχτηκε τους ισχυρισμούς της λετονικής κυβέρνησης και επικύρωσε την καταδίκη του Παρτιζάνου με το αιτιολογικό ότι το 1944, πολεμώντας εναντίον των γερμανοτσολιάδων της πατρίδας του, ο Κόνονοφ παρανομούσε εναντίον των νόμων της χώρας! «Παρανομούσε», δηλαδή, εναντίον των νόμων της χιτλερικής κατοχής!

Σήμερα, στη «δημοκρατική» Λετονία, στη χώρα – μέλος της ΕΕ, που ο Κόνονοφ -με τη βούλα του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου- καταγράφηκε σαν «εγκληματίας», σαν «πατριώτες» ανακηρύσσονται οι συνεργάτες των ναζί!

(σ.σ.: Καμία, βέβαια, αντίδραση από την ΕΕ)…

γ) Στη Λιθουανία, τα δικαστήρια δικαίωσαν την ομάδα φασιστών, που το Φλεβάρη του 2010 συμμετείχε στις εκδηλώσεις για τη λεγόμενη μέρα της «ανεξαρτησίας» της Λιθουανίας, αναρτώντας πλακάτ με έμβλημα τη ναζιστική σβάστικα. Η σβάστικα, σύμφωνα με τη λιθουανική Δικαιοσύνη είναι σύμβολο του… Ηλιου, αποτελεί «πολύτιμο σύμβολο» (!) των χωρών της Βαλτικής και με την ανάρτησή του στις εθνικές εορτές δεν παραβιάζεται κανένας νόμος της χώρας, αφού η σβάστικα αποτελεί υπόμνηση της εθνικής κληρονομιάς της Λιθουανίας…

Υπενθυμίζουμε ότι στη Λιθουανία που η σβάστικα αναγορεύτηκε σε «πολύτιμο σύμβολο» (!), έχει απαγορευτεί διά νόμου η χρήση κομμουνιστικών συμβόλων, όπως για παράδειγμα το σφυροδρέπανο και το κόκκινο αστέρι (σ.σ.: πλην του κόκκινου αστεριού της πολυεθνικής «Χάινεκεν» που δε συμπεριλαμβάνεται στην απαγόρευση…).

Στην ίδια χώρα, το Μάη του 2012, η κυβέρνηση προχώρησε στην αποκατάσταση της μνήμης του συνεργάτη των ναζί Γιουόζας Αμπραζιάβιτσιους. Ο εν λόγω, από τη θέση του Λιθουανού «Τσολάκογλου», δημιούργησε το 1941 το στρατόπεδο συγκέντρωσης, όπου σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, έως τα τέλη του Δεκέμβρη του 1941 δολοφονήθηκαν πάνω από 180 χιλιάδες Εβραίοι. Συνολικά, κατά τη διάρκεια του Β” Παγκοσμίου Πολέμου οι φασίστες και οι συνεργάτες τους εξόντωσαν το 95% του προπολεμικού εβραϊκού πληθυσμού της Λιθουανίας.

(σ.σ.: Καμία, βέβαια, αντίδραση από την ΕΕ)…

Μάλλον, θα πρέπει να συμφωνήσουμε. Τα προηγούμενα μόνο «θεωρητικά» δεν είναι…

Πηγή: Ριζοσπάστης

Η εμπειρία σώζει…

Οι απαισιόδοξοι, την κατάληξη της υπόθεσης των καθηγητών την βλέπουν ως ήττα. Οι αισιόδοξοι ως ένα γερό crash test, ένα ακόμη μάθημα, στην ατέλειωτη προσπάθεια για να ξεμπερδεύουμε με ότι μας μειώνει, φτωχαίνει, εξαθλιώνει. Ο γράφων δεν ανήκει σε καμιά από τις δύο κατηγορίες. Διότι δεν μπορώ να είμαι απαισιόδοξος για μάχες που χάθηκαν χωρίς καν να δοθούν, ούτε μπορώ να είμαι αισιόδοξος για την όποια κατάληξη μιας παράστασης επαρχιακού τσίρκου, (πόσο μάλλον που δεν έκοψε και εισιτήρια…)

Με τέτοιο βαθμό συνειδητοποίησης από πλευράς καθηγητών, με τέτοιο διεκδικητικό παρελθόν, με τέτοιο διεκδικητικό πλαίσιο, με τέτοιο βαθμό διαθεσιμότητας, αποφασιστικότητας και αγωνιστικότητας, με τέτοια ηγεσία, με τόσους βερμπαλισμούς και με τέτοια παλαιοκομματική συνδικαλιστική νοοτροπία, η μοίρα ενός κλάδου ήταν  προδιαγεγραμμένη. Μαζί με τα παραπάνω αν προσθέσουμε και την στιγμή που επιλέχθηκε να γίνει η σύγκρουση, σε συνδυασμό με την ανυπαρξία μετώπου με άλλες κοινωνικές ομάδες, τότε έχει κανείς την τέλεια συνταγή αποτυχίας.

Το στραπάτσο των καθηγητών μπορεί να συνέβη τώρα αλλά έχει προδιαγραφεί χρόνια τώρα. Από την ανυπαρξία ουσιαστικών συλλογικών διαδικασιών, από την κυριαρχία αυταπατών για πρόσκαιρες σωτηρίες, από την απονεύρωση εσωτερικών ζυμώσεων στον κλάδο, από την ανάθεση σε ανεπαρκείς ηγεσίες, από την ύπαρξη κοντόφθαλμων λογικών, από την διατύπωση αιτημάτων για το μερικό και όχι για το σύνολο, από την απαξίωση αξιών όπως, αλληλεγγύη, αγώνας, θυσία, συλλογική δουλειά. Από την  επανάπαυση, την αποχαύνωση και την υποταγή.

Τα παραπάνω χαρακτηριστικά, δεν εντοπίζονται μόνο στον χώρο των καθηγητών αλλά στο σύνολο σχεδόν των επαγγελματικών ομάδων. Είναι κάποιες από τις αιτίες που η εξαθλίωση στον τόπο μας, γίνεται κανόνας και ένας οδοστρωτήρας σαρώνει και λιώνει όποιο δικαίωμα αξιοπρέπειας και ζωής υπήρχε.

Ξέρω πως ένας δυναμικός μαζικός αγώνας, με καθαρούς στόχους και αποφασιστικότητα, δεν είναι εύκολη υπόθεση. Όπως λέγεται καθημερινά «στην εποχή της κρίσης προέχει η ατομική επιβίωση…». Μόνο που στην προσπάθεια για ατομική επιβίωση καταγράφουμε συλλογικούς θανάτους.

Η περίπτωση των καθηγητών δεν ανέδειξε κάτι νέο. Το αντίθετο. Ανέδειξε κάτι πολύ παλιό. Ή θα αγωνιστείς σοβαρά, με μέθοδο, οργάνωση, μαζικότητα και αν χρειαστεί και κόστος, ή θα ζήσεις σαν ραγιάς. Και μάλιστα σύμφωνα με τα τελευταία επενδυτικά σχέδια, σαν κινέζος ραγιάς…  

Τα λάθη και οι παραλήψεις των καθηγητών, είναι μαθήματα προς αποφυγήν, που μας έρχονται από αγώνες και διαδικασίες προηγούμενων δεκαετιών. Δεν έχει νόημα κάθε γενιά να αγνοεί την εμπειρία των προηγούμενων γενεών και να ανακαλύπτει από το μηδέν την ουσία. Τα λάθη που έκαναν οι καθηγητές, σαν ηγεσία και σαν σώμα, έχουν σημειωθεί και στο παρελθόν. Έχουν καταγραφεί και καταχωρηθεί στην ιστορία του διεκδικητικού κινήματος. Δεν νοείται το 2013, τέτοια άγνοια και τόσος ερασιτεχνισμός. Πόσο μάλλον που ο αντίπαλος παίζει με σύγχρονα όπλα.

Μικροβελτιώσεις, μπαλώματα, χρονικές παρατάσεις, πρόσκαιρα οφέλη, ατομικές ή συντεχνιακές λύσεις, μοναχικοί δρόμοι, αξιοπρέπεια σε δόσεις, δεν υπάρχουν. Χάνει χρόνο όποιος βαυκαλίζεται με αυτά. Πολύτιμο χρόνο.

Όποιος πιστεύει ακόμη σε αυτά, όποιος πιστεύει ακόμη ότι μπορεί να καλυτερεύσει την ζωή του μέσα στο εφιαλτικό πλαίσιο της μνημονιακής λιτότητας, της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και της καπιταλιστικής κρίσης, ας αγοράσει ένα μικρό πιάτο, τόσο όσο χρειάζεται για να χωράει δυο μερίδες σκέτο ρύζι, όπως ακριβώς προβλέπεται για  κάθε κινέζο εργάτη.

Και αν  η εικόνα και η φράση «κινέζος εργάτης» σας είναι ξένη, προτιμήστε την εναλλακτική και πιο οικεία. Έλληνας σκλάβος.

Παρόλα αυτά, πάντα αισιόδοξος και πολύ υπομονετικός,

Θύμιος Κ.

πηγή. ΕΛΛΗΝΟΦΡΕΝΕΙΑ

Γρηγόρης Λαμπράκης: 50 χρόνια από τη δολοφονία του, 100 χρόνια από τη γέννησή του

Του Γιάννη Δ. Στρατή

Το 1961, στις εκλογές της "Βίας και Νοθείας" (όπως κατήγγειλε ο Γεώργιος Παπανδρέου), ο Γρηγόρης Λαμπράκης εκλέχθηκε βουλευτής στο ελληνικό κοινοβούλιο συνεργαζόμενος με την ΕΔΑ (Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά). Την επόμενη χρονιά εκλέχθηκε ο αντιπρόεδρος της ΕΕΔΥΕ (Ελληνική Επιτροπή για τη Διεθνή Ύφεση και την Ειρήνη), που ήταν μέλος του Παγκόσμιου Συμβουλίου Ειρήνης. Στις 14.4.63 πήρε μέρος στην αντιπολεμική πορεία, που διοργάνωσε στην Αγγλία η επιτροπή των 100 προσωπικοτήτων με επικεφαλής τον νομπελίστα λόρδο Bertrand Rassel, φιλόσοφο και μαθηματικό. Ο Λαμπράκης εκπροσώπησε την ΕΕΔΥΕ παρέα με τον Μανώλη Γλέζο, τον Λεωνίδα Κύρκο, τη Γιούλια Λιναρδάτου, την Μπέτυ Αμπατιέλου κ.ά.

Το ξεκίνημα έγινε από τον Όλτερ Μάστον και μετά από πορεία 3 ημερών τερμάτισαν στη Τραφάλγκαρ Σκουέαρ του Λονδίνου. Το γεγονός απαθανατίζεται σε μια φωτογραφία όπου εικονίζονται οι προαναφερόμενοι να βαδίζουν στους δρόμους του Λονδίνου με επικεφαλής τον Γρ. Λαμπράκη, που κρατάει ένα πανό με την επιγραφή ΕΛΛΑΣ και τα σήματα του Πυρηνικού Αφοπλισμού εκατέρωθεν. Σε μια επίσης ιστορική φωτογραφία, στιγμιότυπο απ' την 1η Μαραθώνια Πορεία Ειρήνης, εικονίζεται ο Γρ. Λαμπράκης να κατεβαίνει τα σκαλοπάτια του Τύμβου κρατώντας το ίδιο πανό με τα χέρια σε έκταση παραπέμποντας στον Εσταυρωμένο.

Η 1η Μαραθώνια Πορεία Ειρήνης, που απαγορεύτηκε απ' την αστυνομία, είχε διοργανωθεί από την ΕΕΔΥΕ σε στενή συνεργασία με τη νεοσύστατη "Κίνηση Νέων για τον Πυρηνικό Αφοπλισμό 'Μπέρτραντ Ράσελ'", που τελούσε υπό την αιγίδα του λόρδου Rassel και έγινε με πρωτοβουλία του αείμνηστου Μιχάλη Περιστεράκη, φοιτητή Νομικής, ο οποίος ανέλαβε πρόεδρος. Γραμματέας ανέλαβε ο Νίκος Κιάος, φοιτητής του φυσικού τμήματος της Φυσικομαθηματικής Σχολής. Την ιδρυτική διακήρυξη είχαν συνυπογράψει 100 νέοι, κυρίως φοιτητές, απ' όλους τους χώρους??? μεταξύ τους και ο υπογράφων.

Η αστυνομία είχε απαγορεύσει αυστηρά την προσέγγιση στον Τύμβο και ο λόρδος Rassel για να ακυρωθεί η απαγόρευση δήλωσε στα ΜΜΕ στο Λονδίνο ότι θα κατέβει στην Αθήνα να πάρει μέρος στην πορεία. Ο υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας, Ευ. Αβέρωφ, αν δεν κάνω λάθος, του διαμήνυσε μέσω του ελληνικού Τύπου να μην το επιχειρήσει γιατί θα συλληφθεί στο αεροδρόμιο και θα απελαθεί πάραυτα. Κι ο λόρδος έστειλε τον γραμματέα του, Πάτρικ Ποτλ!

Αποφασίστηκε η πορεία να γίνει απ' την Αθήνα στον Μαραθώνα, καθώς όμως οι πεζοπόροι συνέρρεαν στη συμβολή των λεωφόρων Αλεξάνδρας και Κηφισίας, στους Αμπελόκηπους, η αστυνομία έκανε απροκάλυπτα γενική έφοδο. Πάνω από 2.000 οι συλληφθέντες (και ο Ποτλ)??? πάρα πολλοί τραυματίστηκαν. Ο Λαμπράκης, εκμεταλλευόμενος τη βουλευτική του ιδιότητα, κατάφερε με πολλή υπομονή και επιμονή να διασπάσει τα αστυνομικά μπλόκα και να φτάσει στον Τύμβο, οπότε ξεκίνησε την πορεία προς την Αθήνα. Στη Νέα Μάκρη προστέθηκαν τρία παλικάρια ως συνοδοί: οι Ανδρ. Μαμωνάς, Παντ. Γούτης και Μπ. Παπαδόπουλος. Μετά από βάδισμα 14 χιλιομέτρων συνελήφθησαν και οδηγήθηκαν στη Γενική Ασφάλεια. Σε 2 με 3 ώρες ήταν όλοι ελεύθεροι. Το αυταρχικό καραμανλικό κράτος έδειξε τα δόντια του απέναντι στο Αντιπολεμικό Κίνημα με στόχο να τρομοκρατήσει τους ειρηνιστές και γενικότερα να σπρώξει το μαζικό κίνημα χειραφέτησης του λαού σε αναδίπλωση, ενόψει και του πολέμου στη Μέση Ανατολή, όπου βυσσοδομούσαν οι Ισραηλινοί στρατοκράτες με την πλήρη υποστήριξη των Αμερικανών.

Το 1965 και το 1966 πραγματοποιήθηκαν δύο καταπληκτικές πορείες: η 3η και η 4η, που έμειναν στην ιστορία για το πλήθος και το πάθος των συμμετεχόντων πεζοπόρων. Πάνω από 500.000 άτομα πήραν μέρος. Θεωρήθηκε απ' τις πιο σημαντικές εκδηλώσεις του Παγκόσμιου Κινήματος για την Ειρήνη.

Την περίοδο αυτή το ευρύτερο λαϊκό κίνημα ανασυγκροτείται και δίνει δυναμικά ειρηνικές μάχες για την υπεράσπιση της Δημοκρατίας και του Συντάγματος (1 - 1 - 4), για τη ριζική ανασυγκρότηση της Παιδείας (15%), για τη Μόρφωση και τον Πολιτισμό (Λέσχες σε κάθε χωριό και κάθε γειτονιά). Μια ανάταση εκ βαθέων, που ιστορικά θεωρείται προανάκρουσμα του Γαλλικού Μάη '68. Ένα σπιράλ που ανέκοψε το χουντικό πραξικόπημα της 21.4.67.

Τελικά το 1963 είναι μια χρονιά μεστή από συνταρακτικά γεγονότα, που καθόρισαν μονοσήμαντα την εξέλιξη της χώρας.

Στις 26.4.63 βρέθηκε στο Λονδίνο η βασίλισσα Φρειδερίκη -παρά την απόλυτη διαφωνία του Αντώνη Αμπατιέλου (στέλεχος του ΚΚΕ), πολιτικού κρατούμενου στις φυλακές του μετεμφυλιακού κράτους, και με την ευκαιρία ήθελε να επιδώσει στη βασίλισσα ένα υπόμνημα για την απελευθέρωση του συζύγου της. Ο Λαμπράκης ως βουλευτής στο Ελληνικό Κοινοβούλιο προσπάθησε να τη βοηθήσει, ώστε να είναι αποτελεσματικό το διάβημά της.

Η Φρειδερίκη αρνήθηκε να τη δεχτεί και η αστυνομία έξω απ' το ξενοδοχείο δεν της επέτρεψε να προσεγγίσει. Η Αμπατιέλου επέμενε να μπει στο ξενοδοχείο και η αστυνομία την απώθησε βίαια??? άρπαξε κι ο Λαμπράκης τις ψιλές του στην προσπάθειά του να σπάσει τον κλοιό της αστυνομίας. Οι πολίτες, που είχαν στο μεταξύ συγκεντρωθεί, ξέσπασαν σε έντονες διαμαρτυρίες και τα επεισόδια γενικεύτηκαν προκαλώντας την επέμβαση της έφιππης αστυνομίας.

Το παρακράτος αυτή τη δράση τη χρέωσε στον Λαμπράκη. Δεν είναι λίγοι αυτοί που υποστηρίζουν ότι την εντολή για τη δολοφονία του Λαμπράκη την έδωσε η ίδια η Φρειδερίκη, που όπως λένε κάποιοι επαΐοντες ήταν έξαλλη απ' το συμβάν, κυρίως με το "θράσος" του Λαμπράκη.

Στις 22.5.63 δολοφονήθηκε ο Γρηγόρης Λαμπράκης στη Θεσσαλονίκη από τους παρακρατικούς Σπ. Γκοτζαμάνη και Μαν. Εμμανουηλίδη στη συμβολή των οδών Βενιζέλου και Σπανδωνή, λίγα μέτρα μακριά απ' το κτήριο όπου στεγαζόταν το Δημοκρατικό Συνδικαλιστικό Κίνημα, στην αίθουσα του οποίου μίλησε ο Λαμπράκης για την ειρήνη και τον αφοπλισμό.

Τα γεγονότα είναι γνωστά, όπως ο ρόλος ενός παλικαριού, του Μανόλη Χατζηαποστόλου, του επονομαζόμενου "τίγρη", που σάλταρε στο τρίκυκλο και κατάφερε τελικά με πολλές σωματικές αβαρίες (ο Εμμανουηλίδης, που ήταν στην καρότσα, κρατούσε το ρόπαλο με το οποίο χτύπησε τον Λαμπράκη) να τους συλλάβει και να τους παραδώσει στα προστρέξαντα όργανα της "τάξης".

Την ώρα που λάμβανε χώρα το έγκλημα, οι άνδρες της χωροφυλακής (180 άτομα) "περί άλλων τινών ετύρβαζαν". Έχει αποδειχθεί ότι στην ουσία η δύναμη της χωροφυλακής δεν ήταν εκεί για να επιβάλει την έννομη τάξη, αλλά για να διευκολυνθούν οι παρακρατικοί να κάνουν το φονικό!

Πέντε μέρες κράτησε η μάχη του Γρηγόρη με τον χάροντα, αντιστάθηκε σαν άλλος Διγενής Ακρίτας στα μαρμαρένια αλώνια. Τελικά κατέληξε στις 01.22' της 27.5.63 στο δωμάτιο 155 του Νοσοκομείου ΑΧΕΠΑ. Την πρώτη νύχτα τον απόθεσαν πάνω σ' ένα ξυλοκρέβατο σ' έναν κρύο σκοτεινό θάλαμο του υπογείου, παρέα με τον άλλο σοβαρά τραυματισμένο Γιώργη Τσαρουχά, βουλευτή Καβάλας της ΕΔΑ, που δέχθηκε σκληρή και ύπουλη επίθεση εκ των όπισθεν από "αγανακτισμένους" τραμπούκους της αντισυγκέντρωσης, καθώς προσερχόταν στον τόπο της εκδήλωσης. Νόμιζαν ότι ήταν ο Λαμπράκης.

Ο Τσαρουχάς τελικά τα κατάφερε, έγινε καλά, ωστόσο στη δικτατορία συνελήφθη και βασανίστηκε απάνθρωπα στη Γενική Ασφάλεια, όπου και εξέπνευσε.

Την πρώτη νύχτα το νοσοκομείο βρέθηκε ανέτοιμο να αντιμετωπίσει την κατάσταση. Τρία μέλη της σπουδαστικής οργάνωσης της ΝΕΔΑ, ο Θανάσης Γρέβιας της Νομικής και οι Γιάννης Γρηγοριάδης, Γιώργος Ιωαννίδης του Μαθηματικού τμήματος της Φυσικομαθηματικής, στάθηκαν άγρυπνοι συμπαραστάτες και φρουροί -μέχρι και νοσηλευτικές υπηρεσίες πρόσφεραν στους δύο τραυματίες.

Η σορός μεταφέρθηκε απ' τη Θεσσαλονίκη με τρένο και στον σταθμό Λαρίσης της Αθήνας χιλιάδες άνθρωποι απ' όλα τα κοινωνικά στρώματα χαιρέτισαν τον νεκρό με αγωνιστικά συνθήματα. Τότε ακούστηκε για πρώτη φορά η ιαχή: "Κάθε νέος και Λαμπράκης".

Η εξόριστη ηγεσία του ΚΚΕ, παρά την απόσταση που τη χώριζε απ' τα τεκταινόμενα και την απόλυτη αντίθεση του κλιμακίου της Κεντρικής Επιτροπής, που δρούσε στο εσωτερικό της χώρας, εκτίμησε ότι βρισκόμασταν σε προεπαναστατικές συνθήκες. Έτσι η κηδεία του Λαμπράκη έπρεπε να μετεξελιχθεί σε λαϊκή εξέγερση. Σύσσωμη η ηγεσία της ΕΔΑ με επικεφαλής τον πρόεδρο Γιάννη Πασαλίδη και τον κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο Ηλία Ηλιού πάτησε ποδάρι και δεν επέτρεψε να εκδηλωθεί αυτός ο εξτρεμισμός. Είναι η πρώτη φορά που η ΕΔΑ σήκωσε κεφάλι απέναντι στο ΚΚΕ. Αργότερα έγινε γνωστό ότι μας την είχανε στημένη. Θα θρηνούσαμε πολλά θύματα και θα μπαίναμε από τότε στον γύψο (των βασιλοφρόνων στρατηγών και του ΙΔΕΑ).

Στις επόμενες μέρες πρωτοβουλία του Μίκη Θεοδωράκη και άλλων διανοουμένων, εργαζομένων, κυρίως νέων, ιδρύθηκε η "Δημοκρατική Κίνηση Νέων 'Γρηγόρης Λαμπράκης'", που είχε κύρια στοχοπροσήλωση στον πολιτισμό και το περιβάλλον.

Για ένα διάστημα συνυπήρξε με τη ΝΕΔΑ, οι δύο συλλογικότητες συνεργάστηκαν θετικά και αρμονικά. Ωστόσο γινόταν μεγάλη σπατάλη στελεχικού δυναμικού και σιγά - σιγά άρχισαν να εμφανίζονται κάποιες εκδηλώσεις ανταγωνισμού.

Η ΝΕΔΑ βρέθηκε μπροστά σ' ένα δίλημμα για το ποια θα πρέπει να είναι τα χαρακτηριστικά της πολιτικής νεολαίας της Αριστεράς στις συνθήκες που διαμορφώνονταν. Χρειαζόμασταν μια οργάνωση που να λειτουργεί με τις αρχές του κόμματος νέου τύπου (δημοκρατικός συγκεντρωτισμός) ή μια, κατά κάποιον τρόπο, χαλαρή συλλογικότητα με τον ευρύτερο δυνατό ορίζοντα απεύθυνσης;

Υποστηρίχθηκαν κατά βάση δύο αντιλήψεις. Η μια ήθελε τις δύο εκδοχές της αριστερής νεολαίας να είναι διακριτές και συμπληρωματικές. Η άλλη να ενωθούν και να δημιουργήσουν μια τρίτη, που θα συνθέτει τα χαρακτηριστικά και των δύο. Τελικά η διαφωνία χάθηκε στο Συνέδριο (1965) με την οριστική επικράτηση της ενοποίησης και την ίδρυση της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη. Πρόεδρος εκλέχθηκε ο Μίκης Θεοδωράκης και γραμματέας ο Τάκης Μπενάς. (Στη φυλακή έμαθα ότι σ' αυτή τη διευθέτηση έβαλε τον πόντο της και η εξόριστη ηγεσία του ΚΚΕ).

Η ΔΝΛ υπερασπίστηκε σθεναρά τη Δημοκρατία και τη Συνταγματική Τάξη. Την περίοδο των Ιουλιανών (1965-1966) συντονίστηκε αγωνιστικά με την ΕΔΗΝ (Ελληνική Δημοκρατική Νεολαία), που πολιτικά και ιδεολογικά ήταν προσκείμενη στις δυνάμεις του Κέντρου (Ε.Κ.). Η κοινή δράση σε καθημερινή βάση των δύο αυτών οργανώσεων, και όχι μόνον, λειτούργησε κυριολεκτικά ως κυματοθραύστης στα αλλεπάλληλα πραξικοπήματα του βασιλιά να αλώσει τη Βουλή σαν άλλος Λουδοβίκος 14ος και να επιβάλει την κυβέρνηση της αρεσκείας του.

Η όποια διαλεύκανση της δολοφονίας του Λαμπράκη κατ' αρχάς οφείλεται στον ανακριτή Χρ. Σαρτζετάκη (αργότερα ανέλαβε Πρόεδρος της χώρας), που είχε την πλήρη υποστήριξη του αντεισαγγελέα Εφετών Παύλου Δελαπόρτα. Ωστόσο τα αποτελέσματα ήταν πενιχρά. "Από πλευράς αστυνομικών μαρτύρων ελάχιστα εισεκομίσθησαν" γράφει στην έκθεσή του ο Π. Δελαπόρτας (Ιστορικά της "Ελευθεροτυπίας", τόμος 22, τεύχος 220, σελ. 25). Ήλθαν όμως αρωγοί οι δημοσιογράφοι Γιάννης Βούλτεψης ("Αυγή"), Γιώργος Μπέρτσος ("Ελευθερία"), Γιώργος Ρωμαίος ("Βήμα" - "Νέα") και συνέβαλαν αποφασιστικά στην έρευνα. Παρά τις απειλές, τους εκβιασμούς και κυρίως το περιρρέον κλίμα τρόμου, αποκάλυψαν συνεργούς, διασυνδέσεις αυτουργών με παρακρατικές οργανώσεις, υποκινητές αντισυγκεντρώσεων και σημαντικές ενδείξεις για τους ηθικούς αυτουργούς.

Παρ' όλ' αυτά η υπόθεση έκλεισε δικαστικά, όπως ακριβώς είχε ξεκινήσει απ' την προανάκριση της χωροφυλακής, με τον χαρακτηρισμό "τροχαίο". Κατά την απόφαση λοιπόν του δικαστηρίου "δεν υπήρξε ανθρωποκτονία εκ προθέσεως ως εκ τούτου ούτε ηθικοί αυτουργοί, ούτε συνεργοί". Καταδικάστηκαν οι δύο αυτουργοί (Σπ. Γκοτζαμάνης 11 χρόνια κάθειρξη, Εμμ. Εμμανουηλίδης 8,5 χρόνια) και κάποιοι ακόμη παρακρατικοί με μικρότερες ποινές. Αμέσως μετά την επικράτηση του χουντικού πραξικοπήματος αφέθηκαν όλοι ελεύθεροι!

 

Στο τέλος του 1963 ο Κων. Καραμανλής παραιτήθηκε κι έφυγε απ' την Ελλάδα με άλλο όνομα (Τριανταφυλλίδης). Στην ουσία δραπέτευσε, τον κυνηγούσαν οι μπράβοι της βασιλικής καμαρίλας και κινδύνευε η ίδια η ζωή του. Λέγεται ότι μέσα στο παλάτι τον πυροβόλησε ο αυλάρχης Αρναούτης τραυματίζοντάς τον στον αριστερό ώμο. Γλίτωσε απ' του χάρου τα δόντια πηδώντας απ' το μπαλκόνι. Έχει μείνει ιστορική η φράση: "Ποιος τελικά κυβερνάει αυτόν τον τόπο;". (Αποδίδεται στον Κων. Καραμανλή).

Αργότερα, μετά την κατάρρευση των συνταγματαρχών υπό το βάρος της προδοσίας της κυπριακής υπόθεσης και ενώ ο "Αττίλας Ι" ήταν σε εξέλιξη, με τους Τούρκους να προελαύνουν στο κυπριακό έδαφος, ήλθε σαν εθνάρχης στις 24.7.74 και ορκίστηκε μεταβατικός πρωθυπουργός με πρόεδρο τον χουντικό στρατηγό Φαίδωνα Γκιζίκη. Το 1975 πρόεδρος της χώρας εκλέχτηκε ο Κωνσταντίνος Τσάτσος και η τυπική δημοκρατία αποκαταστάθηκε.

Ο Καραμανλής, αντί να διατηρήσει τον χαρακτηρισμό του "Εθνάρχη" που του απέδιδε όλος ο λαός, προτίμησε να ιδρύσει το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας (Ν.Δ.) και να γίνει αρχηγός της. Με την ιδιότητα αυτή διεκδίκησε και κατέκτησε την πολιτική εξουσία. Ως πρωθυπουργός έδωσε στην ουσία χάρη στους πρωταίτιους της χούντας. Ωστόσο πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι του χρωστάμε τη νομιμοποίηση του ΚΚΕ και την κατάργηση της βασιλείας (δεν θα μπορούσε να πραγματωθεί χωρίς τη δική του σύμπραξη).

Έκτοτε η πολιτική του ήταν και πάλι έκφραση αντιλαϊκής νοοτροπίας στην υπηρεσία των μονοπωλίων (ημεδαπής και αλλοδαπής) και των πολυεθνικών εταιρειών.

Πηγή: Αυγή - Του Γιάννη Δ. Στρατή