«Αμερικανικός φασισμός». Οι ΗΠΑ στα χέρια των εταιρειών

του Άρη Χαντηστεφάνου

Ξαναδιαβάζοντας ομιλίες του Ρούσβελτ ο Ραλφ Νέιντερ μιλά για τη δημοκρατία και τον αμερικανικό «φασισμό» στα χρόνια των εταιρειών.

To ημερολόγιο έγραφε 29 Απριλίου του 1938 όταν ο Αμερικανός πρόεδρος Φράνκλιν Ρούσβελτ ανέβηκε στο βήμα του αμερικανικού κογκρέσου για δώσει το δικό του ορισμό στην έννοια του φασισμού: «Η ελευθερία της δημοκρατίας» είπε «δεν είναι ασφαλής εάν οι άνθρωποι ανέχονται την ανάπτυξη της ιδιωτικής δύναμης σε βαθμό που αυτή να γίνεται ισχυρότερη από το ίδιο το δημοκρατικό κράτος. Αυτή είναι η ουσία του φασισμού, ο έλεγχος της κυβέρνησης από έναν ιδιώτη, μια ομάδα η από οποιαδήποτε ιδιωτική δύναμη μπορεί να ασκήσει τέτοιο έλεγχο».

Έκτοτε η επίσημη Αμερική των γιγαντιαίων επιχειρήσεων προσπαθούσε να ξεχάσει αυτό τον οικονομικό ορισμό του φασισμού προτιμώντας να τονίζει τα πολιτικά χαρακτηριστικά των απολυταρχικών καθεστώτων που απειλούσαν την παγκόσμια κυριαρχία της.

Μέχρι που πριν από μερικές εβδομάδες ο πρώην υποψήφιος για την προεδρία των ΗΠΑ Ραλφ Νέιντερ χρησιμοποιήσει και πάλι τα λόγια του Ρούσβελτ για να περιγράψει την Αμερική του Μπαράκ Ομπάμα ως ένα φασιστικό κράτος. «Οι εγκληματίες των πολυεθνικών έχουν καταλάβει ολοκληρωτικά την κυβέρνηση» έλεγε χαρακτηριστικά ο Αμερικανός πολιτικός μιλώντας στο ανεξάρτητο δίκτυο Democracy Now και έφερε ως ένα από τα δεκάδες παραδείγματα τη νομοθεσία που προώθησαν ο Τζορτζ Μπους και ο Μπαράκ Ομπάμα προσφέροντας νομική αμνηστία για οποιοδήποτε επιχειρηματικό σκάνδαλο.

Η λεγόμενη συμφωνία αναβολής δίωξης (deferred prosecution) ουσιαστικά προβλέπει ότι κάθε εταιρεία μπορεί να αποφύγει τη δικαστική δίωξη μέσω διακανονισμού με τον οποίο πληρώνει ένα ελάχιστο κλάσμα των χρημάτων που αποκόμισε από την παράνομη ή παράτυπη δράση της. «Οι εταιρείες στις ΗΠΑ βρίσκονται πλέον υπεράνω του νόμου» εξηγούσε ο Ραλφ Νέιντερ χρησιμοποιώντας σειρά παραδειγμάτων από το τελευταίο του βιβλίο με τίτλο Told You So (Εγώ σου το είχα πει).

Ο κυνηγός των πολυεθνικών

Αν και έχει κατηγορηθεί ως μετριοπαθής, από τμήματα της Αμερικανικής Αριστεράς ο Νέιντερ έχει αποδείξει πολλές φορές στο παρελθόν ότι είναι πάντα έτοιμος να συγκρουστεί με τα μεγαλύτερα επιχειρηματικά συμφέροντα της χώρας του. Ήδη από το 1965 κήρυξε τον πόλεμο στην αυτοκινητοβιομηχανία Genaral Motors αποδεικνύοντας με επιστημονικές μελέτες ότι συγκεκριμένα μοντέλα παρουσίαζαν σχεδιαστικά προβλήματα λόγω των οποίων ο οδηγός μπορούσε να χάσει τον έλεγχο του οχήματος. Οι αποκαλύψεις του ανάγκασαν το αμερικανικό κράτος να αλλάξει όλο το πλαίσο ασφαλείας στην αμερικανική αυτοκινητοβιομηχανία. Το ίδιο συνέβη και το 1974 όταν οι αποκαλύψεις του για την ασφάλεια του πόσιμου νερού στην Αμερική οδήγησε στη δημιουργία ειδικών κρατικών υπηρεσιών για τον έλεγχο της υγείας των πολιτών.

Τι είναι ο Εθνικοσοσιαλισμός;

Του Λέον Τρότσκι 

Οι άνθρωποι με απλοϊκή σκέψη πιστεύουν πως η βασιλική ιδιότητα εμπεριέχεται στο πρόσωπο του βασιλιά, στον μανδύα του από ερμίνα και στο στέμμα του, στη σάρκα και στο γαλάζιο του αίμα. Στην πραγματικότητα, η βασιλική ιδιότητα δεν είναι παρά μια σχέση ανάμεσα σε  ανθρώπους. Ο βασιλιάς είναι βασιλιάς μόνο εξ αιτίας του γεγονότος ότι τα συμφέροντα και οι προλήψεις εκατομμυρίων αντανακλώνται στο πρόσωπό του. Όταν οι σχέσεις αυτές σαρωθούν από το κύμα της εξέλιξης, ο βασιλιάς μετατρέπεται σ’ έναν κοινό θνητό με τρεμάμενα χείλη. Αυτός που κάποτε λεγόταν Αλφόνσος ο 13^ος θα είχε να πει πολλά πάνω στο ζήτημα.

Ο ελέω λαού αρχηγός διαφέρει από τον ελέω Θεού, τουλάχιστον στο βαθμό που ο πρώτος είναι αναγκασμένος, αν όχι ν’ ανοίξει μόνος του το δρόμο, τουλάχιστον να βοηθήσει τις περιστάσεις να του τον ανοίξουν. Αλλά όπως και να ‘χει, ο αρχηγός δεν παύει ν’ αποτελεί μια σχέση μεταξύ ανθρώπων, μια ατομική προσφορά που έρχεται να καλύψει μια ομαδική ζήτηση. Η διαμάχη σχετικά με την προσωπικότητα του Χίτλερ γίνεται τόσο εντονότερη, όσο το μυστικό της επιτυχίας του επιχειρείται ν’ αναζητηθεί μέσα σ’ αυτόν τον ίδιο. Και όμως, θα ήταν δύσκολο να βρεθεί άλλη πολιτική φιγούρα που να είναι στον ίδιο βαθμό ο κόμβος τόσων απρόσωπων ιστορικών δυνάμεων. Κάθε μανιασμένος μικροαστός δεν θα μπορούσε να γίνει Χίτλερ, αλλά υπάρχει ένα μικρό κομματάκι Χίτλερ μέσα σε κάθε μανιασμένο μικροαστό.

Η γρήγορη ανάπτυξη του γερμανικού καπιταλισμού πριν τον Παγκόσμιο Πόλεμο καθόλου δεν σήμανε την καταστροφή των μεσαίων τάξεων. Σίγουρα κάποια στρώματα μικροαστών καταστράφηκαν, ο καπιταλισμός όμως δημιούργησε νέα: μάστορες και μικρομαγαζάτορες γύρω απ’ τα εργοστάσια, τεχνικούς και διοικητικούς υπάλληλους μέσα σ’ αυτά. Αλλά, παρά την αριθμητική της αύξηση – οι μικροαστοί αντιπροσωπεύουν σήμερα κάτι λιγότερο από το μισό του γερμανικού πληθυσμού – η μεσαία τάξη έχασε και τα τελευταία ίχνη της ανεξαρτησίας της. Ζούσε πλέον στη σκιά της μεγάλης βιομηχανίας και του τραπεζικού συστήματος. Τρεφόταν από τα ψίχουλα που έπεφταν απ’ το τραπέζι των μονοπωλίων και των καρτέλ κι απ’ την πνευματική ελεημοσύνη που της πετούσαν οι επαγγελματίες θεωρητικοί και οι πολιτικοί του συστήματος.

Τα χειρότερα έπονται για τον Ερντογάν

του Πέτρου Παπακωνσταντίνου

Οι αλυσιδωτές, αντικυβερνητικές διαδηλώσεις σε δεκάδες τουρκικές πόλεις κατέλαβαν εξ απροόπτου ακόμη και τους πρωταγωνιστές τους. Μέχρι προ δύο εβδομάδων, ο Ταγίπ Ερντογάν, ο ηγέτης που άλλαξε την Τουρκία όσο κανείς άλλος μετά τον Κεμάλ Ατατούρκ, πρόβαλε σαν απόλυτος κυρίαρχος στην πολιτική σκηνή. Έχοντας κερδίσει δύο δημοψηφίσματα και τρεις βουλευτικές εκλογές –τις τελευταίες με ποσοστό 50%– κατάφερε να θέσει υπό τον έλεγχό του το «βαθύ κράτος» των Κεμαλιστών, τους «πασάδες» του στρατού και τους δικαστικούς. Μ’ αυτά και μ’ αυτά θεωρούσε ορθάνοιχτο μπροστά του το δρόμο που θα τον οδηγούσε στην προεδρία, το 2014, αφού προηγουμένως θα είχε εγκαθιδρύσει ένα αυστηρά προεδρικό σύστημα μέσα από μια συνταγματική αναθεώρηση.

Να όμως που ό,τι δεν μπορούσε καν να ονειρευτεί η αναξιόπιστη, κεμαλική αντιπολίτευση του Ρεπουμπλικανικού Λαϊκού Κόμματος (CHP), το κατάφερε μέσα σε δύο εβδομάδες το πλήθος των ανώνυμων κυρίως νέων και μέχρι χθες απολίτικων ανθρώπων, που κατέκλυσε την πλατεία Ταξίμ στην Κωνσταντινούπολη και άλλα αστικά κέντρα. Αυτό που ξεκίνησε σαν μια περιορισμένη, περιβαλλοντική διαμαρτυρία λίγων εκατοντάδων ακτιβιστών εναντίον του σχεδίου «ανάπλασης» του πάρκου Γκεζί, εξελίχθηκε, μετά την πρώτη, βάναυση επέμβαση της αστυνομίας, σε μαζικό κίνημα αντίστασης εναντίον του κρατικού αυταρχισμού και του έρποντος εξισλαμισμού της τουρκικής κοινωνίας από το κυβερνών Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ).

Τεχνικές Χειραγώγησης Κοινής Γνώμης

του Νόαμ Τσόμσκι

1. Η τεχνική της διασκέδασης

Πρωταρχικό στοιχείο του κοινωνικού ελέγχου, η τεχνική της διασκέδασης συνίσταται στη στροφή της προσοχής του κοινού από τα σημαντικά προβλήματα και από τις μεταλλαγές που αποφασίστηκαν από τις πολιτικές και οικονομικές ελίτ, δι’ ενός αδιάκοπου καταιγισμού διασκεδαστικών και ασήμαντων λεπτομερειών. Η τεχνική της διασκέδασης είναι επίσης απαραίτητη για να αποτραπεί το κοινό από το να ενδιαφερθεί για ουσιαστικές πληροφορίες στους τομείς της επιστήμης, της οικονομίας, της ψυχολογίας, της νευροβιολογίας και της κυβερνητικής.
«Κρατήστε αποπροσανατολισμένη την προσοχή του κοινού, μακριά από τα αληθινά κοινωνικά προβλήματα, αιχμαλωτισμένη σε θέματα χωρίς καμιά πραγματική σημασία. Κρατήστε το κοινό απασχολημένο, απασχολημένο, απασχολημένο, χωρίς χρόνο για να σκέφτεται, να επιστρέφει κανονικά στη φάρμα με τα άλλα ζώα». Απόσπασμα από το Όπλα με σιγαστήρα για ήσυχους πολέμους.

2. Η τεχνική της δημιουργίας προβλημάτων, και στη συνέχεια παροχής των λύσεων
Αυτή η τεχνική ονομάζεται επίσης «πρόβλημα-αντίδραση-λύση». Πρώτα δημιουργείτε ένα πρόβλημα, μια «έκτακτη κατάσταση» για την οποία μπορείτε να προβλέψετε ότι θα προκαλέσει μια συγκεκριμένη αντίδραση του κοινού, ώστε το ίδιο να ζητήσει εκείνα τα μέτρα που εύχεστε να το κάνετε να αποδεχτεί.
Για παράδειγμα: αφήστε να κλιμακωθεί η αστική βία, ή οργανώστε αιματηρές συμπλοκές, ώστε το κοινό να ζητήσει τη λήψη μέτρων ασφαλείας που θα περιορίζουν τις ελευθερίες του. Ή, ακόμη: δημιουργήστε μια οικονομική κρίση για να κάνετε το κοινό να δεχτεί ως αναγκαίο κακό τον περιορισμό των κοινωνικών δικαιωμάτων και την αποδόμηση των δημοσίων υπηρεσιών.

3. Η τεχνική της υποβάθμισης
Για να κάνει κάποιος αποδεκτό ένα απαράδεκτο μέτρο, αρκεί να το εφαρμόσει σταδιακά κατά «φθίνουσα κλίμακα» για μια διάρκεια 10 ετών. Μ’ αυτόν τον τρόπο επιβλήθηκαν ριζικά νέες κοινωνικό-οικονομικές συνθήκες (νεοφιλελευθερισμός) στις δεκαετίες του 1980 και 1990. Μαζική ανεργία, αβεβαιότητα, «ευελιξία», μετακινήσεις, μισθοί που δεν διασφαλίζουν πια ένα αξιοπρεπές εισόδημα· τόσες αλλαγές, που θα είχαν προκαλέσει επανάσταση, αν είχαν εφαρμοστεί αιφνιδίως και βίαια.

Θαυμάστε τους!

του Νίκου Μπογιοπουλου

«Οι αλλαγές που προσπαθεί να φέρει ο κ. Μόσιαλος είναι προς την τελείως λάθος κατεύθυνση. Κλείνει εγκαταστάσεις, κλείνει συχνότητες, απολύονται άνθρωποι, απαξιώνεται η δημόσια περιουσία. Αυτό το δυναμικό μπορεί να αξιοποιηθεί με πολλαπλασιαστικά οφέλη για το καλό όχι μόνο της ΕΡΤ, αλλά και της ελληνικής οικονομίας. Εχουμε καταθέσει αναλυτική πρόταση ειδικότερα για την ΕΤ-1. Εχω πει ότι δεν κατανοώ τι όφελος υπάρχει από το κλείσιμο της ΕΤ-1, από την κατάργηση των υπερσύγχρονων στούντιο και να δοθεί το κτήριο στο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη. Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω αυτή τη λογική. Ακόμα περισσότερο δεν καταλαβαίνω τη λογική του κλεισίματος της συχνότητας και ειδικά στις παραμεθόριες περιοχές. Υπάρχει άμεσος κίνδυνος καταπάτησης των συχνοτήτων αυτών από ξένα, τούρκικα και σκοπιανά κανάλια. Η ΕΡΤ μπορεί να είναι πλεονασματική, μπορεί να είναι οικονομικά ανεξάρτητη, και μπορεί να πληροί τα συγκεκριμένα ποιοτικά χαρακτηριστικά που απαιτεί ο Ελληνας πολίτης. Η ΕΡΤ είναι δημόσια περιουσία. Αυτό που βλέπουμε, η συρρίκνωση και απαξίωσή της είναι προς όφελος ιδιωτικών αλλά και ξένων συμφερόντων και δεν θα αφήσουμε αυτό να γίνει».

Αυτά τα ωραία, τα λεβέντικα, τα έλεγε πριν από δυο χρόνια ο σημερινός κυβερνητικός εκπρόσωπος. Είναι αυτός που προχτές ανακοίνωσε όσα ακριβώς είχε «καταγγείλει» πριν από δύο χρόνια. Ο κύριος αυτός, στενός συνεργάτης του κ. Σαμαρά, είναι ο Σίμος Κεδίκογλου.

Τότε, προ διετίας, ο Κεδίκογλου, ως βουλευτής της ΝΔ, μιλούσε (για όσα έπραττε ο προκάτοχός του, ο Μόσιαλος, τα οποία είναι τα ίδια με όσα διαπράττει αυτός σήμερα) από τη θέση του Μαυρογιαλούρου της αντιπολίτευσης.

Εκτοτε, ο Κεδίκογλου προήχθη. Κι από μαυρογιαλούρος της αντιπολιτεύσεως αναρριχήθηκε στη θέση του Μαυρογιαλούρου της (συγ)κυβερνήσεως...

Ποιος είναι;

Ποιος είναι αυτός, που, ενώ διορίστηκε συμβασιούχος στην ΕΡΤ, μέσα σε μια νύχτα (είδες άμα έχεις μπάρμπα, ή για την ακρίβεια: μπαμπά από τη Κορώνη), η σύμβασή του μετατράπηκε σε αόριστου χρόνου;

Ποιος είναι αυτός, που, αφού «τακτοποιήθηκε» η προϋπόθεση να είναι εργαζόμενος αορίστου χρόνου στην ΕΡΤ, κατόπιν επιλέχτηκε εντελώς αξιοκρατικά (είδες άμα έχεις μπάρμπα, ή για την ακρίβεια: μπαμπά από τη Κορώνη), να είναι αυτός που πήγε για «μετεκπαίδευση» στην Αμερική;

Ποιος είναι αυτός, που, ενώ βρισκόταν στην Αμερική για 4 ολόκληρα χρόνια και «μετεκπαιδευόταν», η ΕΡΤ του πλήρωνε κανονικότατα, επί τετραετία, το μισθό του;

Και ποιος είναι αυτός, που, ενώ η ΕΡΤ του πλήρωνε επί 4 χρόνια το μισθό του για να «μετεκπαιδεύεται» στην Αμερική, όταν επέστρεψε - «μετεκπαιδευμένος», πια, με τα λεφτά της ΕΡΤ - μετακόμισε σε ιδιωτικό τηλεοπτικό σταθμό;

Ε; Ποιος;...

πηγή: rizospastis.gr

Κυβερνητικός τραγέλαφος ενώ η χώρα παραπαίει

Ο κυβερνητικός τραγέλαφος βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. Ο Α. Σαμαράς εμφανίζεται αμετακίνητος στην υπόθεση της ΕΡΤ, ενώ προχωρά σε ξαφνικό διάγγελμα αύριο και οι Βενιζέλος-Κουβέλης σηκώνουν το γάντι και του καταλογίζουν την ευθύνη για την πρόκληση εκλογών, τις οποίες κανείς δεν δηλώνει ότι θέλει αλλά παρόλα αυτά παρουσιάζονται ως αναπόφευκτες. Το ΠΑΣΟΚ επιτίθεται προσωπικά στον πρωθυπουργό, αλλά Βενιζέλος και Κουβέλης δεν του ζητούν να καταθέσει την εντολή, την ώρα που στα παρασκήνια συζητείται η αντικατάσταση του.  

Ο πρωθυπουργός περιέγραψε μάλιστα και το εκλογικό δίλημμα όπως θα το θέσει η Νέα Δημοκρατία: Μεταρρυθμίσεις ή χάος. Απείλησε ευθέως με κίνδυνο διακοπής της χρηματοδότησης της χώρας την ώρα που οι ευρωπαϊκές ηγεσίες τηρούν διφορούμενη στάση στις εξελίξεις, σε μια χώρα όπου η κυβέρνηση δημιούργησε μεγάλη κρίση χωρίς να υπάρχει ιδιαίτερος λόγος.
 
Η Μέρκελ έσπευσε να δώσει τα έυσημα στον πρωθυπουργό για τις «μεταρρυθμιστικές προόδους» ενώ ο Γάλλος πρόεδρος Ολάντ δεν πήρε δημόσια θέση παρόλο που ο Ευ. Βενιζέλος στη συνάντηση που είχαν στο Παρίσι του έθεσε το θέμα της ΕΡΤ.

Ένας μικρός Ιταλός μαθαίνει ελληνικά από την ΕΡΤ...

Του Dino Marasà (όπως το έγραψε ο ίδιος)

Προς τους πολιτικούς ηγέτες της Ελλάδας, τον Κύριο Πρόεδρο της Δημοκρατίας

Γεια Σας από την Ιταλία

συγγνώμη πού Σας ενοχλώ αλλά θα θελα να σας διηγηθώ μια ιστορία.

Την δεκαετία του 80 οι δυνατότητες Ίντερνετ δεν ήταν ούτε στα όνειρα μας, έτσι ένα 16 χρόνων παιδί που ήθελε να μάθει την γλώσσα σας συναντούσε πολλές δυσκολίες. Ας πούμε ότι ήταν σχεδόν αδύνατον.... Τούτο το παιδί είχε όμως στο σπίτι του ένα παλιό ραδιόφωνο που έλαβε τα βραχέα κύματα τα ερτζιανά μέρη που ακούγονται οι ξένες χώρες. Έτσι ένα καλοκαιρινό το άνοιξε και άρχισε να ακούσει άγνωστες φωνές, ηλεκτρικούς θορύβους, και λοιπά παράξενα. Το ραδιοφωνάκι είχε ένα πίνακα όπου γράφονταν τα ονόματα των μεγαλύτερων πόλεων της Ευρώπης.

H τυραννία αυτή ζητεί το όνομά της

Kανένας δεν θα έπρεπε να καταδεχτεί από σήμερα να κάνει οποιαδήποτε συζήτηση σχετικά με κόστη της ΕΡΤ, υπεράριθμους υπαλλήλους, ρουσφέτια και πάει λέγοντας, πόσο μάλλον συζήτηση για το τι σκοπεύει να κάνει η κυβέρνηση από δω και πέρα. Kαμία συζήτηση δεν μπορεί να γίνει όταν μια κυβέρνηση ρίχνει το σήμα της δημόσιας τηλεόρασης...

Του Αυγουστίνου Ζενάκου

Η κυβέρνηση έριξε το σήμα της δημόσιας τηλεόρασης.

Να το ξαναπώ, μπας και το χωρέσει ο νους μου: Η κυβέρνηση έριξε τη δημόσια τηλεόραση. Το αποφάσισε μόνη της, δίχως κοινοβούλιο, δίχως ανεξάρτητες αρχές, δίχως κοινωνική ζύμωση, στα κυβερνητικά ενδότερα, έτσι θέλησε, έτσι έκανε, κατέβασε τον διακόπτη. Μια εκτελεστική εξουσία κατήργησε μέχρι νεοτέρας, δίχως να ρωτήσει κανέναν, τη δημόσια ενημέρωση – δικαίωμα και περιουσία της κοινωνίας.

Μια κυβέρνηση που το κάνει αυτό δεν είναι δημοκρατική. Κι ας είναι εκλεγμένη, δεν είναι η πρώτη φορά που τα δύο αυτά δεν ταυτίζονται. Τη δημόσια τηλεόραση δεν την κλείνεις. Εκπονείς μελέτες, δημοσιοποιείς συγκεκριμένες προτάσεις, διαβουλεύεσαι, φέρνεις νομοσχέδια προς ψήφιση στο κοινοβούλιο. Δεν την κλείνεις.

Και κανένας –τουλάχιστον που δεν αυτοπροσδιορίζεται ως φανατικός οπαδός αυτής της κυβέρνησης– δεν θα έπρεπε να καταδεχτεί από σήμερα να κάνει οποιαδήποτε συζήτηση σχετικά με υπεράριθμους υπαλλήλους, κόστη της ΕΡΤ, ρουσφέτια και πάει λέγοντας, πόσο μάλλον συζήτηση για το τι σκοπεύει να κάνει η κυβέρνηση μετά. Αντιθέτως, κάθε δημοκράτης –κατηγορία από την οποία προδήλως πλέον εξαιρούνται οι φανατικοί οπαδοί αυτής της κυβέρνησης– οφείλει να συνταχθεί με το δημοκρατικά αυτονόητο: καμία συζήτηση δεν μπορεί να γίνει όταν μια κυβέρνηση ρίχνει το σήμα της δημόσιας τηλεόρασης. Με μια κυβέρνηση που δεν είναι δημοκρατική, δεν συζητάμε ποτέ αν τα θύματά της είχαν έστω κατά κάποια έννοια άδικο.

Διότι πρώτο και μεγαλύτερο θύμα μιας τέτοιας κυβέρνησης είναι η δημοκρατία. Και δημοκρατία δεν σημαίνει μόνο το αντικείμενο των πολιτικών αλλά τη διαδικασία συγκρότησής τους, δημοκρατία δεν σημαίνει μόνο τι θα κάνουμε αλλά πώς θα το κάνουμε. Όποιος δεν το καταλαβαίνει αυτό, δεν έχει καταλάβει τίποτε. Η δημοκρατία, πριν και πάνω από όλα, είναι τρόπος.

Εντάξει, ας μην την πούμε χούντα. Και όχι μόνο επειδή ο όρος ενοχλεί τις ευαισθησίες των κομψευόμενων θιασωτών του φαντασιακού κέντρου. Πράγματι, εγώ μπορώ και τα γράφω τώρα εδώ αυτά και υποθέτω ότι δεν θα σπάσει την πόρτα η αστυνομία. Αλλά ούτε δημοκρατία μπορούμε να την πούμε. Δεν έχω βρει τη λέξη αλλά η εισήγησή της επείγει, η τυραννία αυτή ζητεί το όνομά της.

Πηγή: UNFOLLOW

ΜΕ ΠΡΑΚΤΙΚΕΣ «ΧΟΥΝΤΑΣ» ΚΛΕΙΝΟΥΝ ΤΗΝ ΕΡΤ !!!

ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ !

ΜΕΓΑΛΗ ΚΟΣΜΟΣΥΡΡΟΗ ΚΑΙ ΟΛΟΝΥΚΤΙΑ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΡΑΔΙΟΜΕΓΑΡΟ ΤΗΣ ΕΡΤ ΣΤΗΝ ΑΓ. ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ !

Με διαδικασίες που προσομοιάζουν απολύτως σε δικτατορικά και ανεξέλεγκτα καθεστώτα, η κυβέρνηση προχώρησε στη δημοσίευση Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου (βλ. παρακάτω), με την οποία παραχωρεί πραξικοπηματικά στον εαυτό της το δικαίωμα να προβαίνει, ερήμην της Βουλής, αυθαίρετα και χωρίς καμία αιτιολογία και λογοδοσία, στο κλείσιμο ή τη συγχώνευση οποιουδήποτε φορέα του Δημοσίου!!!

Με όπλο αυτή τη "χουντικής" έμπνευσης Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου, η κυβέρνηση, δια του εκπροσώπου της,  ανακοίνωσε το απόγευμα της Τρίτης (11/6) ότι η δημόσια Ραδιοτηλεόραση κλείνει και θα πάψει να εκπέμπει πρόγραμμα από τα μεσάνυχτα της Τρίτης, ενώ για να υπερασπίσει την αυθαίρετη απόφαση της κυβέρνησης, ο Σίμος Κεδίκογλου απαξίωσε την ΕΡΤ  χαρακτηρίζοντάς την ως θύλακα αδιαφάνειας και σπατάλης και σκανδαλώδη τον τρόπο λειτουργίας της.

Με το άκουσμα της είδησης για τη "χουντική" Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου , οι  εργαζόμενοι του ομίλου της ΕΡΤ πραγματοποίησαν μαζικότατη Γενική Συνέλευση και αποφάσισαν να θέσουν την ΕΡΤ υπό "εργατικό και κοινωνικό έλεγχο" (βλ.παρακάτω).

Αυτή την ώρα, οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ και μεγάλο πλήθος αλληλέγγυων πραγματοποιούν συγκέντρωση στο προαύλιο του ραδιομεγάρου της ΕΡΤ, ενώ οι ίδιοι οι εργαζόμενοι έχουν αναλάβει την εκπομπή προγράμματος, με το οποίο υπάρχει συνεχής ενημέρωση για τις εξελίξεις. Οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ, καταγγέλλουν την απόφαση της συγκυβέρνησης, που με την Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου, έστρωσε το έδαφος για το κλείσιμο της ΕΡΤ ενώ καλούν όλους τους εργαζόμενους, όλων των κλάδων να εκφράσουν την αντίθεσή τους στην κατάργηση και τη συγχώνευση δημόσιων φορέων και οργανισμών.

Αυτό το ολοκαύτωμα, υπήρξε;

Γράφει: ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

10 Ιούνη 1944: Οι Γερμανοί μπαίνουν στην κωμόπολη του Διστόμου. Αποκλείουν τις εισόδους και αρχίζουν τις έρευνες στα σπίτια, αναζητώντας μαχητές του ΕΛΑΣ, χωρίς αποτέλεσμα.
Οι κατοχικές δυνάμεις συγκεντρώνουν όλους τους κατοίκους και ξεχωρίζουν 114 άνδρες και 114 γυναίκες, αρκετές μαζί με τα μωρά τους. Η σφαγή είναι ολοκληρωτική. Στη συνέχεια πυρπολούν τα σπίτια. Το Δίστομο ξεκληρίζεται.
Στα πτώματα, πάνω στα άψυχα κατακρεουργημένα κορμιά, έχει απομείνει αποτυπωμένη η ανείπωτη θηριωδία.
*
Ο Παναγιώτης Περγαντάς του Θωμά, 22 χρόνων τότε, αφηγείται (η καταγραφή της μαρτυρίας έγινε από τον Στάθη Σταθά):
«Κατά τις δέκα το πρωί στις 10 Ιουνίου 1944 μέρα Σάββατο κατέβηκα από το πατρικό μου και πήγα στο καφενείο του Μαράλιου. Καθόμουνα με δυο - τρεις άλλους. Περνάει από κει το μικρό ανιψάκι μου, ο Γιάννης της αδερφής μου Φρόσως Σταθά, το γένος Περγαντά. Το φώναξα και του έδωσα μια ρουφηξιά ούζο. Υστερα έφυγε να παίξει. Σε λίγο ακούμε φωνή τρομαγμένη "έρχονται οι Γερμανοί". Πεταχτήκαμε και μέσα από το στενό του Μάριου προς τα Μεσινά ανέβηκα στου Καρσνά το ρέμα, προς τα λακκώματα. Εκεί έμεινα και είχα στραμμένη την προσοχή μου στο χωριό με αγωνία. Είδα (...) ώσπου όταν βασίλεψε ο ήλιος κι έπαιρνε να νυχτώσει οι γερμανικές φάλαγγες τράβηξαν για τη Λιβαδειά.

Στην Ταξίμ σμίγουν Ταχρίρ, Σύνταγμα και Occupy Wall Street

της sousourada

Όλα τα πλήθη είναι δικά μας,
«η Ελευθερία» φωνάζαμε
Θυμηθείτε, η γη είναι δική μας
Σας λέγαμε είμαστε ελεύθεροι, έχουμε δίκιο..
Από το τραγούδι Eyvallah, για την εξέγερση της πλατείας Ταξίμ,
Τουρκικό συγκρότημα Duman

Έκρηξη οργής, αυθόρμητο ξέσπασμα, λαϊκή εξέγερση, υποκινούμενες ταραχές, νέα πλατεία Ταχρίρ, «τουρκική άνοιξη».  Οι χαρακτηρισμοί πολλοί, οι τίτλοι πηχυαίοι, συναισθηματικά φορτισμένοι αλλά όχι πάντα συμβατοί με την πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα, που φυσικά δεν μπορεί να εξηγηθεί με όρους «άσπρου – μαύρου», με αξιώματα και με «έτοιμες συνταγές», ούτε ως προς τα αίτια ούτε ως προς το γίγνεσθαι ούτε ως προς τη στόχευση. Και αυτό όχι μόνο επειδή η Τουρκία, όπως και η κάθε άλλη χώρα, έχει τις ιδιαιτερότητές της. Αλλά και επειδή ουδέποτε η κίνηση των μαζών στην ιστορική πορεία των κοινωνιών δεν είχε «πεντακάθαρα» χαρακτηριστικά και οριοθετημένη συμμετοχή. Πώς θα μπορούσε άλλωστε να γίνει αυτό αλήθεια;

Μέρες τώρα, το βλέμμα όλων είναι στραμμένο στην πλατεία Ταξίμ και στις «Ταξίμ» άλλων τουρκικών πόλεων, στο πλήθος και το πάθος των διαδηλωτών, στην αιματηρή καταστολή, στις εικόνες που χάνονται πίσω από τα σύννεφα των δακρυγόνων. Φταίει η ονομασία της τρίτης γέφυρας του Βοσπόρου; Φταίει η νομοθεσία για το αλκοόλ και τα φιλιά σε δημόσια θέα; Φταίει η ολοένα προκλητικότερη συμπεριφορά του Ερντογάν που πιθανώς νομίζει ότι είναι μετενσάρκωση κάποιου Σουλτάνου και «αποφασίζει και διατάζει»; Φταίνε οι κεμαλιστές που «τα πήραν» με την παρατήρηση ότι «ο Κεμάλ και ο Ινονού ήταν μεθύστακες»; ‘Η φταίνε απλώς τα 600 δέντρα που θα ξεριζώνονταν στο πάρκο Γκεζί;  Φταίνε όλα αυτά μαζί αλλά όχι μόνο αυτά.

Η υπόθεση του πάρκου Γκεζί, οι διαμαρτυρίες  κατά της προοπτικής τσιμεντοποίησής του μέσα από την ανέγερση ενός ακόμη εμπορικού κέντρου είναι πια φανερό ότι λειτούργησαν ως αφορμή.Σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι η σκληρή καταστολή σε βάρος των ειρηνικών –και ολιγάριθμων τις πρώτες εκείνες στιγμές- διαδηλωτών. Μια καταστολή που συνάδει πλήρως με την ολοένα μεγαλύτερη αλαζονεία που επιδεικνύει ο «Σουλτάνος».  Τι έχει γεμίσει, όμως, αυτό το «ποτήρι»;

69 χρόνια από τη σφαγή του Διστόμου

Της Ελένη Νικολαϊδου

"Εδώ' ναι το πικρό το χώμα του Διστόμου.
ώ εσύ διαβάτη, όπου πατήσεις να προσέχεις.
Εδώ πονά η σιωπή, πονάει η πέτρα κάθε δρόμου
κι απ' τη θυσία κι απ' τη σκληρότητα του ανθρώπου.
Εδώ μια στήλη απλή, μαρμάρινη, όλη κι όλη
με ονόματα σεμνά, και τη Δόξα τα ανεβαίνει
λυγμό λυγμό, σκαλί - σκαλί, μεγίστη σκάλα..'
Γ.ΡΙΤΣΟΣ.

Η έναρξη του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου, επεφύλασσε για την Ελλάδα τραγικές αλλά και ένδοξες σελίδες ιστορίας. Είμαστε ο μοναδικός λαός της Ευρώπης που γιορτάζει την έναρξη του πολέμου (28 Οκτωβρίου 1940) και όχι τη λήξη του. Παράξενο; Καθόλου! Πάντα είμασταν ένας περήφανος λαός που φιγουράριζε με περηφάνεια τις θυσίες του για λευτεριά. Έτσι και με τους Γερμανους κατακτητές η ιστορία μας είναι γεμάτη με συγκρούσεις, αντίσταση και αγώνες. Ο ΕΛΑΣ πολέμησε γενναία  τους Γερμανούς κατακτητές και τους συνεργάτες τους, τους μπουραντάδες.

Δελτίο Τύπου, Καρδίτσα 10 Ιούνη 2013

Ολοκληρώθηκε το 1ο τουρνουά ποδοσφαίρου στην Καρδίτσα που διοργάνωσε το Αντιρατσιστικό - Αντιφασιστικό Μέτωπο Αλληλεγγύης Καρδίτσας  το Σάββατο 8-6-2013 στο γήπεδο του ΤΑΥΡΩΠΟΥ.

Μεγάλη  η συμμετοχή,  από 15 ομάδες οι οποίες κατέκλυσαν τα γήπεδα, με πάνω από 90 αθλητές από όλη την Θεσσαλία (συμμετοχές και από Τρίκαλα-Βόλο) ..σε μια ποδοσφαιρική  αντιφασιστική γιορτή!!!   Με όλες τις ηλικίες να δίνουν το παρόν .

Πολύς ήτανε και ο κόσμος που παρακολούθησε ή απλά πέρασε από την αντιφασιστική γιορτή, η οποία κράτησε από νωρίς το απόγευμα μέχρι και τις 9.

Το αντιφασιστικό Μέτωπο αλληλεγγύης ευχαριστεί ιδιαίτερα όλους όσους αγωνιστήκανε στο τουρνουά. Επίσης ευχαριστεί την ομάδα του Ταυρωπού για την παραχώρηση του γηπέδου , καθώς και τον Γιάννη Μπουντόλο για την πολύτιμη προσφορά του στην διοργάνωση.

Τελικό σύνθημα που ακούστηκε από όλους τους συμμετέχοντες της διοργάνωσης  :

Οι γειτονιές μας, μας χωράνε όλους εκτός από τους φασίστες!
Έξω οι φασίστες από τα γήπεδα, τις γειτονιές και τις ζωές μας !

Για την ιστορία  στην διοργάνωση  νικητές  στον τελικό ήτανε η ομάδα των ULTRA GATE 3 με σκορ 1-0, απέναντι στην ομάδα Heavy metal united ΤΡΙΚΑΛΑ  .

Οι ομάδες που συμμετείχανε στην διοργάνωση ήτανε οι ακόλουθες :

LIBERTA

AMIGOS

ΦΛΑΜΟΥΡΓΙΑ

Heavy metal united ΤΡΙΚΑΛΑ 

Galacticos

Ερείπια

Λοφίτες

Στέκι

Ο Βαγγέλης και οι άλλοι

ΑΕΚ σημαίνει επίθεση

ULTRAS GATE 3

Ναυαγοί

Γκαμπονέζοι

Αντιφασιστικό Μέτωπο

Γνωστοί άγνωστοι

1ο Αντιφασιστικό Αντιρατσιστικό Τουρνουά 5x5 στην Καρδίτσα

Το Σάββατο 8 Ιούνη ολοκληρώθηκε με πάρα πολλή μεγάλη επιτυχία στην πόλη μας το 1ο Αντιφασιστικό Αντιρατσιστικό Τουρνουά 5x5. Στο τουρνουά που έγινε στο γήπεδο του ΤΑΥΡΩΠΟΥ στην Καρδίτσα συμμετείχαν 15 ομάδες και πλήθος φιλάθλων από την Καρδίτσα, τον Βόλο και τα Τρίκαλα.

Το σύνθημά μας

Η Ομάδα του Αντιφασιστικού Μετώπου Καρδίτσας

από τον χώρο του Τουρνουά

η απονομή του κυπέλλου

«Salut à toi...», σύντροφε Κλεμάν

Της Έλσας Παπαγεωργίου

Η Γαλλία είναι μια από τις χώρες όπου η «θεωρία των δύο άκρων», δηλαδή η εξομοίωση της άκρας δεξιάς με την άκρα αριστερά δεν είναι μια καινούργια καραμέλα. Είναι μια παλιά καραμέλα. Ο μακρύς κατάλογος των θυμάτων, κυρίως μεταναστευτικής καταγωγής, που έπεσαν κάτω από τα φονικά χτυπήματα σκίνχεντ που φώλιαζαν για πολλά χρόνια στη ζεστή αγκαλιά του Εθνικού Μετώπου, δεν φάνηκε να συγκινεί το γαλλικό πολιτικό κατεστημένο, που προωθούσε συστηματικά την εν λόγω θεωρία παράλληλα με την εξελισσόμενη απο-μαρξικοποίηση της διανοητικής και πολιτικής ζωής της χώρας.

Η ιδεολογική ηγεμονία των «νέων φιλοσόφων» της ευθείας γραμμής που πήγαινε από τον Χέγγελ κατευθείαν στα γκούλαγκ, όπως εύστοχα καυτηριάζει ο Φρέντρικ Τζέιμσον, οδήγησε στην εμφάνιση της ευθείας γραμμής στο εγκεφαλογράφημα της  πολιτικής και της διανόησης, σε συνδυασμό με το «χτύπημα» της εναλλαγής στην εξουσία μιας νεοφιλελεύθερης «σοσιαλδημοκρατίας» με μια νεοφιλελεύθερη δεξιά και τούμπαλιν.

Ο Κλεμάν Μερίκ ήταν ένας πολιτικοποιημένος νέος με έντονο αντιφασιστικό φρόνημα και ιδέες. Στη συνέχεια της τεθλασμένης γραμμής των αντιστάσεων, πήγε στο Παρίσι να σπουδάσει στο Ινστιτούτο Πολιτικών Επιστημών, ένα από τα πιο εκλεκτά ιδρύματα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Συνδικαλίστηκε με το αριστερό φοιτητικό συνδικάτο Sud Etudiant της Ομοσπονδίας Solidaires. Συμμετείχε ενεργά στην Αντιφασιστική Δράση σε Παρίσι και Προάστια (αντιφά).

Το νερό στη Τζακάρτα : Η καταστροφική ιδιωτικοποίηση της ύδρευσης άφησε την πόλη πνιγμένη στα χρέη

Η Τζακάρτα δεν είναι ακριβώς ένα σύγχρονο αριστούργημα : βρώμικη και μολυσμένη, υπάρχουν σκουπίδια παντού, επιπλέουν ακόμη και στους ανοιχτούς αποχετευτικούς αγωγούς. Με υπερβολική μόλυνση και συμφόρηση, συνήθως κατέχει υψηλή θέση στις λίστες των πόλεων με το χειρότερο κυκλοφοριακό. Ανάμεσα στους δρόμους υψώνονται παράξενοι μισοτελειωμένοι πυλώνες, σαν μεταλλικά δέντρα, κατασκευασμένοι για να υποστηρίξουν ένα εγκαταλελειμμένο έργο μονορέϊλ.

Ίσως τίποτε δεν χαρακτηρίζει πιο εμβληματικά τη δυσλειτουργία της Τζακάρτα από ότι το νερό. Από το 1998, την τελευταία χρονιά της 10ετούς στρατιωτικής δικτατορίας του Σουχάρτο, το σύστημα ύδρευσης της πόλης, που είναι διαβόητο για τη χαμηλή του ποιότητα, το διαχειρίζονται δύο ιδιωτικές εταιρείες.

Αυτές είναι η Palyja, θυγατρική της Suez International (της γνωστής μας Γαλλικής εταιρείας που κατέχει ήδη το 4,65% της δικής μας ΕΥΑΘ), και η Aetra, την οποία κατείχε μια άλλη γνωστή μας εταιρεία, η Βρετανική Thames Water, πριν την πουλήσει στην Acuatico το 2006.

Ξεπούλημα, έγκλημα και τιμωρία

Του Νίκου Μπογιόπουλου

 

ΔΕΝ ΞΕΠΟΥΛΟΥΝ ΓΙΑ ΝΑ «ΜΕΙΩΣΟΥΝ» ΤΟ ΧΡΕΟΣ Η ΤΑ ΕΛΛΕΙΜΜΑΤΑ. ΑΝΤΙΘΕΤΑ. ΟΣΟ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΞΕΠΟΥΛΟΥΝ, ΤΟΣΟ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΑΥΞΑΝΕΙ! ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΠΟΥ ΕΤΟΙΜΑΖΟΥΝ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΙΣΟΔΥΝΑΜΟ ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΣΕ ΧΩΡΕΣ ΠΟΥ ΤΕΛΟΥΝ ΥΠΟ ΚΑΤΟΧΗ...

 Η πολιτική έχει μεγάλη σχέση με τα μαθηματικά, διαφέρει όμως σε τούτο: Δεν μπορεί να βασίζεται σε αξιώματα, αλλά μόνο σε θεωρήματα. Ό,τι λέγεται δηλαδή στην πολιτική πρέπει να αποδεικνύεται κιόλας. Εκείνη η πολιτική που έχει ανάγκη από αναπόδεικτα «αξιώματα» για να περπατήσει είναι προφανές ότι προωθείται με όχημα την προπαγάνδα της λοβοτομής, με την πλύση εγκεφάλου. Η τελευταίας κοπής πλύση εγκεφάλου που κατακλύζει τον δημόσιο βίο είναι η προπαγάνδα που ισχυρίζεται πως «η μείωση του δημόσιου χρέους και των ελλειμμάτων περνάει μέσα από τις ιδιωτικοποιήσεις του δημόσιου τομέα».

Ρωτάμε: Αν το ξεπούλημα ήταν το αντίδοτο στο χρέος, γιατί στην Αμερική της πλήρους ιδιωτικοποίησης των πάντων, το δημόσιο χρέος ανέρχεται σε 14 τρισ. δολάρια: Γιατί στη Βρετανία του διαρκούς θατσερισμού, το χρέος έχει εκτιναχθεί πάνω από 1 τρισ. λίρες; Γιατί στην ευρωζώνη την τελευταία τριετία της διαρκούς μείωσης του «κοινωνικού» και της διαρκούς επέκτασης του «ιδιωτικού», το χρέος έχει αυξηθεί κατά δέκα μονάδες και έχει ξεπεράσει το 90% του ευρωενωσιακού ΑΕΠ;

Ρωτάμε: Αυτό που ορισμένοι αποκαλούν «κρίση χρέους» (για να μην πουν καπιταλιστική κρίση) εκδηλώθηκε με την κατάρρευση των τραπεζών σε Αμερική, Ιρλανδία Ισπανία. Αλήθεια, η Lehman Brohers στις ΗΠΑ, η Bankia στην Ισπανία, η Αγγλοϊρλανδική Τράπεζα στην Ιρλανδία, δεν ήταν ιδιωτικές; 

Στην Ελλάδα τα πάνω από 200 δισ. ευρώ που έχουν πάει στους τραπεζίτες από το 2009 και μετά, και τα οποία πληρώνει με αίμα ο ελληνικός λαός, δεν πήγαν σε ιδιωτικές τράπεζες; Επομένως το θέμα του χρέους δεν έχει σχέση με το αν στον καπιταλισμό υπάρχει ή δεν υπάρχει «κρατικός τομέας» της οικονομίας. Έχει να κάνει με το ότι το καπιταλιστικό κράτος, με λιγότερα με περισσότερο ή με καθόλου «κρατικό τομέα» στην οικονομία, φορτώνει τα χρέη των καπιταλιστών στα δημόσια ταμεία και μετά καλούνται να τα πληρώσουν οι λαοί.

8η ΗΜΕΡΑ ΛΑΪΚΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ!

ΕΠΕΣΤΡΕΦΕΙ ΑΝΕΝΔΟΤΟΣ Ο ΕΡΝΤΟΓΑΝ ΑΠΟ ΤΟ ΜΑΓΚΡΕΠ, ΕΝΩ ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ ΟΙ ΠΑΛΛΑΪΚΕΣ ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ

ΟΡΓΙΟ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ: ΤΡΕΙΣ ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΔΙΑΔΗΛΩΤΕΣ, ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΟΙ ΤΡΑΥΜΑΤΙΕΣ!

Πάνω από μια εβδομάδα συμπληρώθηκε από την ημέρα που η βίαιη και δολοφονική επίθεση των κυβερνητικών δυνάμεων καταστολής για την απομάκρυνση πολλών χιλιάδων διαδηλωτών από την πλατεία Ταξίμστην Κωνσταντινούπολη άναψε το φιτίλι της εξέγερσης κατά της κυβέρνησης του Ταγίπ Ερντογάν.

 Η χώρα θρηνεί ήδη επίσημα τρεις νεκρούς, ενώ τίποτα δεν μαρτυρά ότι σύντομα θα τερματιστούν οι συγκρούσεις των αντικυβερνητικών διαδηλωτών με τις δυνάμεις ασφαλείας. Σε μία Τουρκία όπουμαίνεται η παλλαϊκή-πανεργατική εξέγερση, επιστρέφει το βράδυ της Πέμπτης (6/6) ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν από την τριήμερη περιοδεία του στο Μαγκρέπ.

Η πρωτοφανής και πρωτότυπη λαϊκή εξέγερση στην Τουρκία, όχι μόνο δεν φαίνεται να φυλλοροεί αλλά, αντίθετα, αποκτά νέα ορμή με την άμεση εισβολή στο αγωνιστικό προσκήνιο των συνδικάτων και της τουρκικής εργατικής τάξης.

Βαρύνουσα σημασία αυτή τη στιγμή αποκτά η δήλωση του πολιτικού σκέλους του PKK, με την οποίασυμπαραστέκεται στους διαδηλωτές.

Το μέγα ερώτημα είναι αν θα μπορέσει να έχει συνέχεια η Τουρκική λαϊκή εξέγερση και κυρίως το ερώτημα είναι τι πολιτικό προσανατολισμό θα πάρει, αν μπορέσει να πάρει και σε ποια κατεύθυνση θα κινηθούν οι πολιτικές επιπτώσεις και προεκτάσεις της.

Ο ρόλος της τουρκικής ριζοσπαστικής Αριστεράς είναι κάτι παραπάνω από κρίσιμος.

Θα μπορέσει να επηρρεάσει τις εξελίξεις; Θα ενισχύσει σημαντικά τις θέσεις της;

Για όγδοη μέρα συνεχίζονται οι διαδηλώσεις στις μεγάλες πόλεις της Τουρκίας, ενώ από το μεσημέρι της Πέμπτης πλήθος κόσμου συρρέει στην πλατεία Ταξίμ της Κωνσταντινούπολης, ανταποκρινόμενο σε νέο κάλεσμα εργατικών ενώσεων και πολιτικών κομμάτων της αριστεράς.

Φασιστική επίθεση στα γραφεία του ΝΑΡ

Μετά από μια σειρά άλλων επιθέσεων σε αριστερές κινήσεις, κοινωνικά στέκια και εργατικές λέσχες, τα “μαιάνδρια” φασιστοειδή επιτέθηκαν χθες βράδυ στα γραφεία του ΝΑΡ. Καταγγελία εξέδωσε το γραφείο τύπου της οργάνωσης:

Καταγγελία του ΝΑΡ για την φασιστική επίθεση στα γραφεία του

Αργά το βράδυ της Τρίτης 4 Ιούνη, φασιστοειδή επιτέθηκαν στα γραφεία του Νέου Αριστερού Ρεύματος και της εφημερίδας ΠΡΙΝ.

Κινούμενοι στα σκοτάδια, όπως αρμόζει στους συνεχιστές του Χίτλερ και των γερμανοτσολιάδων, έγραψαν εμετικά φασιστικά συνθήματα και σχεδίασαν αγκυλωτούς σταυρούς, μαιάνδρους και στόχους. Δε δίστασαν μάλιστα να «υπογράψουν» ως Α.Μ.Ε.

Στην ιστοσελίδα αυτής της παρακρατικής συμμορίας αναλαμβάνουν την ευθύνη αυτής της ενέργειας μαζί με μια σειρά ακόμα δειλών φασιστικών επιθέσεων (όπως τις πρόσφατες επιθέσεις στο στέκι της Αριστερής Κίνησης «Εκτός Σχεδίου» στη Νέα Ιωνία, στο κτήμα Δρακόπουλου, σε στέκια αλληλεγγύης κ.α.).

Με την επίθεσή τους δηλώνουν τη συμπαράστασή τους στο φασίστα – τραμπούκο Περίανδρο Ανδρουτσόπουλο, ο οποίος καταδικάστηκε για τη συμμετοχή του στην απόπειρα δολοφονίας του αγωνιστή συντρόφου Δημήτρη Κουσουρή και την επίθεση σε άλλους δύο αγωνιστές, ενώ απειλούν ανοιχτά τον ίδιο και τον γνωστό αγωνιστή δικηγόρο Γιάννη Ραχιώτη.

Προκαλεί παραπάνω από υποψίες πώς αυτή η φασιστική συμμορία κυκλοφορεί ανενόχλητη στους δρόμους της πόλης και πώς γίνεται να επιτίθενται σε γραφεία πολιτικής οργάνωσης που βρίσκονται μόλις λίγα μέτρα από το Α.Τ. Εξαρχείων.

Ευρωπαϊκό Αντιφασιστικό Μανιφέστο

Εξήντα οκτώ χρόνια μετά το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου και την ήττα του φασισμού και του ναζισμού και να που γινόμαστε μάρτυρες σχεδόν παντού στην Ευρώπη της ανόδου της άκρας δεξιάς. Όμως, ακόμα πιο ανησυχητικό είναι ότι βλέπουμε να εμφανίζονται και να αναπτύσσονται στα δεξιά αυτής της άκρας δεξιάς δυνάμεις  καθαρά νεοναζιστικές που, σε μερικές περιπτώσεις (Ελλάδα, Ουγγαρία,…) ριζώνουν στη κοινωνία συγκροτώντας κινήματα λαϊκά, μαζικά, ριζοσπαστικά, ρατσιστικά, εξαιρετικά βίαια και πογκρομικά με διακηρυγμένο στόχο την καταστροφή κάθε συνδικαλιστικής, πολιτικής και πολιτιστικής οργάνωσης των εργαζομένων,  τη συντριβή κάθε αντίστασης των πολιτών, την άρνηση του δικαιώματος στη διαφορετικότητα και την –ακόμα και φυσική- εξόντωση των «διαφορετικών» και των πιο αδύναμων.

Όπως και στις δεκαετίες του 1920 και 1930, γενεσιουργός αιτία αυτής της νεοφασιστικής απειλής είναι η βαθειά οικονομική, κοινωνική, πολιτική καθώς και ηθική και οικολογική κρίση του καπιταλισμού που, με πρόσχημα την κρίση του χρέους, εξαπολύει μια χωρίς προηγούμενο επίθεση ενάντια στο βιοτικό επίπεδο, στις ελευθερίες και στα δικαιώματα των εργαζομένων, ενάντια σε όλες και όλους τους «από κάτω»!  Εκμεταλλευόμενες τους φόβους των προνομιούχων απέναντι στον κίνδυνο κοινωνικής έκρηξης, τη ριζοσπαστικοποίηση των μεσαίων τάξεων που έχει σμπαραλιάσει η κρίση και οι πολιτικές δρακόντειας λιτότητας, καθώς και την απελπισία των περιθωριοποιημένων και εξαθλιωμένων ανέργων, η άκρα δεξιά και κυρίως οι νεοναζιστικές και νεοφασιστικές δυνάμεις αναπτύσσονται σε  όλη την Ευρώπη. Αποκτούν μαζική επιρροή στις μάζες των απόκληρων που στρέφουν συστηματικά ενάντια στους παραδοσιακούς και σύγχρονους αποδιοπομπαίους τράγους (στους μετανάστες, στους μουσουλμάνους, στους Εβραίους, στους ομοφυλόφιλους, στους Ρομά, στα άτομα με αναπηρία…) καθώς και ενάντια στα κοινωνικά κινήματα, στις οργανώσεις της αριστεράς και στα εργατικά συνδικάτα.

Η επιρροή και ο ριζοσπαστισμός αυτής της άκρας δεξιάς δεν είναι ο ίδιος παντού στην Ευρώπη. Ωστόσο, η γενίκευση των πολιτικών δρακόντειας λιτότητας έχει ως συνέπεια η άνοδος της άκρας δεξιάς να συνιστά ήδη ένα φαινόμενο σχεδόν γενικευμένο.  Το συμπέρασμα είναι ευνόητο: Το γεγονός ότι η ορμητική άνοδος της άκρας δεξιάς και η ανάδειξη ενός εξαιρετικά βίαιου μαζικού νεοφασισμού δεν είναι πια η εξαίρεση του ευρωπαϊκού κανόνα, αναγκάζει τους αντιφασίστες αυτής της ηπείρου να αντιμετωπίσουν αυτό το πρόβλημα στις πραγματικές του διαστάσεις, δηλαδή σαν ευρωπαϊκό πρόβλημα!

Τουρκία:Παντού αντίσταση,παντού συγκρούσεις

Γράφει ο Σεϊτ Αλντογάν

Σχεδόν όλες τις πόλεις της Τουρκίας ξύπνησαν με εικόνες που δημιουργεί ένας λαός που παλεύει για 7 μέρες διεκδικώντας  πολιτικές ελευθερίες και δημοκρατικά δικαιώματα.

Μέχρι τις πρωινές ώρες, ιδιαίτερα στην Κων/πολη, Άγκυρα, Σμύρνη, Κοτζάελι, Εσκισεχίρ, Κάισερι, Ντέρσιμ και πολλές άλλες μεγάλες και μικρές πόλεις γινόταν ογκώδεις διαδηλώσεις με συμμετοχή κόσμου από κάθε ηλικία. Αντρες, γυναίκες. εργάτες, άνεργοι, συνταξιούχοι, σχημάτιζαν ατέλειωτα οργισμένα ποτάμια που ήθελαν να πνίξουν την αντιλαϊκή κυβέρνηση Ερντογκάν.

Στην Άγκυρα συνεχίστηκαν οι διαδηλώσεις όλη μέρα ενώ μόλις σκοτείνιασε η αστυνομία επιτέθηκε ενάντια στους διαδηλωτές με αύρες, πυροσβεστικά και άλλα οχήματα. Κάποια στιγμή ένα περιπολικό με φόρα μπήκε στο χώρο της διαδήλωσης. Τέσσερις διαδηλωτές τραυματίστηκαν απ’ τους οποίους ο ένας σοβαρά.

Οι μεγαλύτερες συγκρούσεις έγιναν γύρω απ’ το πρωθυπουργικό μέγαρο. Η αστυνομία σ’ αυτό το σημείο άνοιξε πυρ και τραυματίστηκαν πάρα πολλοί διαδηλωτές. Μόνο σ’ αυτό το σημείο πάνω από 1000 άτομα συνελήφθησαν και οδηγήθηκαν σε κλειστά γήπεδα απ’ την αστυνομία.