Δευτέρα 30 Σεπτεμβρίου 2013

 Του Σέρτζο Μπολόνια 
Αγαπητοί φίλοι, αγαπητοί σύντροφοι,
Αυτές τις στιγμές πιθανότατα αναρωτιέστε πώς να αντιδράσετε στη φασιστική δολοφονία που αφαίρεσε τη ζωή ενός από εσάς. Όμως, πριν αντιμετωπίσουμε αυτό το ζήτημα, επιτρέψτε μου ορισμένες διευκρινίσεις για το βιβλίο “Ναζισμός και Εργατική Τάξη”, που κάποιοι από εσάς θα έχετε διαβάσει. Αυτές οι διευκρινίσεις θα μου χρειαστούν για να αποσαφηνίσω όσα θα πω στη συνέχεια για τη φασιστική τρομοκρατία.
Έγραψα το “Ναζισμός και Εργατική Τάξη” την περίοδο 1992-93, για να θυμίσω την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία εξήντα χρόνια πριν, το Γενάρη του 1933. Ήξερα ότι με την ευκαιρία της επετείου θα άρχιζε πάλι μια συζήτηση στον Τύπο για το πώς πήγαν τα πράγματα στη Γερμανία της Βαϊμάρης και ποιες ήταν οι ευθύνες για την εγκαθίδρυση της δικτατορίας. Φανταζόμουν, λοιπόν, ότι ο “ιστορικός αναθεωρητισμός”, που από καιρό κυριαρχούσε στη δημόσια σκηνή, υποστηριζόμενος από τα μέσα ενημέρωσης, θα έβγαινε στην επίθεση για να επαναλάβει τα ψέματά του (με το λεγόμενο “αρνητισμό”, που τολμούσε να αρνείται την ύπαρξη των στρατοπέδων εξόντωσης και τη γενοκτονία του εβραϊκού λαού) ή για να επαναλάβει μια ερμηνεία των πραγμάτων που τείνει να αποδίδει την ευθύνη για τη νίκη του Χίτλερ στην πολιτική των κομμουνιστικών κομμάτων και των αναρχοσυνδικαλιστικών κινημάτων. Οι “αρνητιστές” ιστορικοί, εξάλλου, έβρισκαν ευήκοα ώτα ανάμεσα στο μουσουλμανικό κόσμο, γι΄ αυτό και οι απόψεις τους κέρδιζαν μεγάλη δημοσιότητα.

Παρασκευή 20 Σεπτεμβρίου 2013

Παρέμβαση στην Οικολογική Γιορτή στην Καρδίτσα με μοίρασμα κειμένου

Δεν θα περάσει ο φασισμός
Ήταν δικός μας άνθρωπος ο Παύλος.
Παιδί εργάτη, αντιφασίστας, προοδευτικός. Από την εργατογειτονιές της Νίκαιας, που οι αυλές μυρίζουν «βασιλικό κι ασβέστη».
Με τα τραγούδια του, με τους αγώνες του, με τη στάση ζωής του τα ‘βαζε με το σύστημα και μ’ αυτούς που το στηρίζουν. Με το φασιστικό κατακάθι και τ’ αφεντικά του.
Και οι μάσκες έπεσαν. Οι μαχαιροβγάλτες της Χρυσής Αυγής χτύπησαν. Νύχτα, στα μουλωχτά, μέσα στο σκοτάδι… Θρασύδειλα. Όπως δεκάδες φορές μέχρι τώρα, ενάντια σε μετανάστες, σε αριστερούς, σε αντιφασίστες… Όπως πριν λίγες μέρες στο Πέραμα, με τη δολοφονική επίθεση σε μέλη του ΚΚΕ… Όπως  και στην πόλη μας που πριν μερικούς μήνες έβγαλαν μαχαίρι...
Το ξέραμε, τους περιμέναμε. Σε μια περίοδο που οι εργαζόμενοι ξεδιπλώνουν απεργιακούς αγώνες ενάντια στην κυβέρνηση του κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστών, σε μια περίοδο που ο λαός βγαίνει μαζικά στο προσκήνιο και με τους αγώνες του αντιστέκεται στο ρήμαγμα τη ζωής του, η Χρυσή Αυγή αναλαμβάνει ρόλο. Βγαίνουν από τις τρύπες τους, οργανώνουν εκδηλώσεις, προκαλούν με τις παρελάσεις τους, εξαπολύουν τάγματα εφόδου, δολοφονούν. Στόχος τους είναι ο λαός, η νεολαία, οι εργαζόμενοι. Θέλουν να μας φοβίσουν, να μας τρομοκρατήσουν. Να μην παλεύουμε για τα δίκια μας, να μην τα βάζουμε με το σύστημα και την κυβέρνησή του, να μην αντιστεκόμαστε, να μην διεκδικούμε…  Αποδεικνύοντας το ρόλο του φασισμού σαν εφεδρείας του συστήματος. Ένα σύστημα που γεννά και τρέφει τον φασισμό, για να τρομοκρατεί και να καταστέλλει το λαϊκό κίνημα, για να «μολύνει» και να αποπροσανατολίζει τις συνειδήσεις της νεολαίας και του κόσμου της δουλειάς.
Γι αυτό και είναι υποκριτές και ψεύτες οι Σαμαράς και Βενιζέλος. Γιατί η δική τους πολιτική άνοιξε τη πόρτα στο φασισμό. Η αντιλαϊκή - αντιδραστική πολιτική της φτώχειας, της υποτέλειας και της εκμετάλλευσης, της τρόικας και των μνημονίων, της εξαθλίωσης του λαού και της φασιστικοποίησης της δημόσιας ζωής είναι αυτή που στρώνει το έδαφος και τροφοδοτεί το φασισμό. Τα πογκρόμ στους μετανάστες, οι νόμοι για την απαγόρευση των διαδηλώσεων, οι επιστρατεύσεις, οι συλλήψεις και οι δίκες αγωνιστών, οι καταπατήσεις του Άσυλου, κ.α. είναι αυτά που νομιμοποιούν και ενισχύουν την παρουσία και τη δράση της Χρυσής Αυγής.
Δεν μας φοβίζουν, δεν μας τρομοκρατούν. Οι μαζικές και μαχητικές αντιφασιστικές διαδηλώσεις που έγιναν αυτές τις μέρες σε όλη τη χώρα, με τον παλμό και τη ζωντάνια τους, με την πρωτόγνωρη οργή και αγανάκτηση ενάντια στην πολιτική που δολοφονεί, απέδειξαν περίτρανα τα δημοκρατικά, αντιφασιστικά αισθήματα του λαού. Απέδειξαν τις αστείρευτες διαθέσεις πάλης και σύγκρουσης με τον κοινωνικό μεσαίωνα, τη φασιστικοποίηση και το φασιστικό-νεοναζιστικό απόστημα.
Η δολοφονία του Παύλου πρέπει να πάρει μαζική και δυναμική απάντηση, να γίνει προσκλητήριο αγώνα και αντίστασης.
Ο πόνος μας να γίνει υπόσχεση για παρατεταμένη πάλη, χαμόγελο ελπίδας για τις δυνατότητες των αγώνων μας να δυναμώσουν και να νικήσουν!
Η οργή μας να εκφραστεί στο δρόμο, στις σφιγμένες μας γροθιές, στην αναμέτρηση με το σύστημα της εκμετάλλευσης και της εξάρτησης!
Ο κόσμος της δουλειάς και η νεολαία να ορθώσουν αποφασιστικό μέτωπο απέναντι στο φασισμό και την πολιτική που τον γεννάει. Γιατί μόνο η ανάπτυξη της λαϊκής πάλης θα τσακίσει το φασιστικό ερπετό και θα το στείλει μια για πάντα στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Το χρωστάμε στον Παύλο!
  • ΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ ΤΣΑΚΙΖΟΥΝ ΑΓΩΝΕΣ ΛΑΙΚΟΙ
  • Ο ΛΑΟΣ ΔΕΝ ΞΕΧΝΑ, ΟΡΓΑΝΩΝΕΤΑΙ, ΝΙΚΑ
ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΟ ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΚΑΡΔΙΤΣΑΣ

Πέμπτη 19 Σεπτεμβρίου 2013

Πορεία διαμαρτυρίας για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα

Συγκέντρωση στην κεντρική πλατεία στις 6:00 μ.μ. για την δολοφονία του Παύλου Φύσσα από χέρι φασίστα της Χ.Α.


Κώστας Γεωργάκης: Ο άνθρωπος που αυτοκτόνησε για την ελευθερία

Τα ξημερώματα της 19ης Σεπτεμβρίου 1970, η ομάδα οδοκαθαριστών που καθάριζε την πλατεία Ματεότι, στη Γένοβα, βρέθηκε μπροστά σε μια εικόνα που έμελλε να αποτελέσει την αρχή της διεθνής αντίδρασης για τη χούντα στην Ελλάδα. Ένας νέος, τυλιγμένος στις φλόγες, έτρεχε μπροστά από το δικαστικό μέγαρο και φώναζε «Ζήτω η Ελλάδα, κάτω η δικτατορία». Αρνήθηκε την βοήθειά τους και πέθανε εννιά ώρες αργότερα, στο κοντινό νοσοκομείο. Το όνομά του ήταν Κώστας Γεωργάκης και γεννήθηκε, σαν σήμερα, στις 23 Αυγούστου 1948.
Ο Γεωργάκης καταγόταν από την Κέρκυρα και ήταν γιος ράφτη. Τελείωσε το σχολείο με άριστα και τον Αύγουστο του 1967, λίγους μήνες μετά την επιβολή της δικτατορίας, έφυγε για να σπουδάσει Γεωλογία στην Ιταλία. Το 1968, έγινε μέλος της ΕΔΗΝ, της νεολαίας της Ένωσης Κέντρου, ενώ στο αυτοκίνητο που οδηγούσε είχε κολλημένη μια φωτογραφία του Ανδρέα Παπανδρέου.
Από την πρώτη στιγμή κατήγγειλε το καθεστώς και τις πρακτικές του. Τρεις μήνες πριν την αυτοκτονία του, αποκάλυψε ανώνυμα σε γενοβέζικο περιοδικό ότι άνθρωποι της Χούντας είχαν παρεισφρύσει στις ελληνικές φοιτητικές οργανώσεις στην Ιταλία. Λίγο καιρό αργότερα, δέχτηκε επίθεση από παρακρατικούς και, παρότι ενεργός φοιτητής, είχε πρόβλημα με την αναβολή της στρατιωτικής του θητείας. Παράλληλα, η οικογένειά του στην Κέρκυρα δεχόταν και αυτή τις πιέσεις του καθεστώτος.
Μέσα σε αυτό το κλίμα τρομοκρατίας, ο Γεωργάκης αποφάσισε πως έπρεπε να γίνει κάτι δραστικό, ώστε να ευαισθητοποιηθεί επιτέλους η Δύση για την πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα. Χάρισε το αντιανεμικό του στην αρραβωνιαστικιά του, Ροζάνα, έγραψε μια επιστολή στον πατέρα του και, φορτώνοντας το αυτοκίνητό του με τρία μπουκάλια βενζίνη, ξεκίνησε για την πλατεία Ματεότι.
«Συγχώρεσε με γι' αυτό που έκανα και μην κλάψεις. Ο γιος σου δεν είναι ήρωας. Είναι άνθρωπος, όπως όλοι οι άλλοι, ίσως λίγο πιο φοβισμένος (...) Δεν θέλω να μπείτε σε κίνδυνο από τις πράξεις μου, αλλά δεν μπορώ να κάνω διαφορετικά, παρά να σκέφτομαι και να ενεργώ σαν ελεύθερο άτομο», γράφει ο ίδιος στο γράμμα του. Η κηδεία του έγινε στην Γένοβα στις 23 Σεπτεμβρίου.
Επικαλούμενη λόγους ασφαλείας και φοβούμενη πως μια τελετή στην μνήμη του θα γινόταν αφορμή για συλλαλητήριο, η Χούντα καθυστέρησε τέσσερις μήνες την επιστροφή της σωρού του. Στις 18 Ιανουαρίου του 1971, μέσα σε άκρα μυστικότητα έφτασε στην ιδιαίτερη πατρίδα του και τελικά θάφτηκε στο Α' δημοτικό Νεκροταφείο. Η θυσία του αναγνωρίστηκε στην Μεταπολίτευση, μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας. Στην Κέρκυρα υπάρχει πλατεία με το όνομά του και τον αδριάντά του.    
Ο Γεωργάκης είναι ο μοναδικός που αυτοκτόνησε σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την Χούντα και θεωρείται ο πρόδρομος των μετέπειτα φοιτητικών αντιδράσεων και της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Ο θάνατός του ήταν για την υπόλοιπη Ευρώπη η πρώτη απτή απόδειξη κοινωνικής αντίστασης στο δικτατορικό καθεστώς. Όπως είναι φυσικό, στην Ελλάδα το περιστατικό επισήμως αποσιωπήθηκε. Η είδηση όμως διαδόθηκε από στόμα σε στόμα. Λέγεται ότι το τραγούδι του Σαββόπουλου «Ωδή στον Γ. Καραϊσκάκη» είναι γραμμένο για τον Γεωργάκη, ενώ ο Νικηφόρος Βρεττάκος αναφέρεται στη θυσία του στο ποίημά του «Η Θέα του Κόσμου»: «.ήσουν η φωτεινή περίληψη του δράματός μας (.) στην ίδια λαμπάδα τη μία, τ' αναστάσιμο φως κι ο επιτάφιος θρήνος μας.».
Αν περάσει κανείς σήμερα από την πλατεία Ματεότι, πάνω σε μια μαρμάρινη κολώνα, θα βρει σκαλισμένη στα ιταλικά τη φράση «Η Ελλάδα θα σε θυμάται για πάντα».

Πηγή: TVXS

Τετάρτη 11 Σεπτεμβρίου 2013

40 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΣΑΛΒΑΔΟΡ ΑΛΙΕΝΤΕ

Ένα από τα πιο αιμοσταγή δικτατορικά –φασιστικά καθεστώτα του 20ου αιώνα εκδηλώθηκε στις 11-9 -1973 στην μαρτυρική Χιλή, όπου πάνω από τριανταπέντε χιλιάδες δημοκράτες, κομμουνιστές, σοσιαλιστές, εξαφανίσθηκαν, δολοφονήθηκαν του επόμενους μήνες και χρόνια. 40 χρόνια πέρασαν. Οι επώνυμοι και ανώνυμοι ήρωες της Χιλιανής Αριστεράς δεν ξεχάστηκαν. Ο αγώνας τους έμεινε ανεξίτηλος.
Πάνω από μισό εκατομμύριο Χιλιανοί διέφυγαν στο εξωτερικό. Η Χιλιανή αριστερά είχε υποστεί μια φυσική γενοκτονία. Ο ανθός της φοιτητικής νεολαίας, του εργατικού κινήματος, των ανθρώπων των γραμμάτων και τις τέχνης, ακτιβιστές, συνδικαλιστές, νομικοί και πολιτικοί, δημοκράτες στρατιωτικοί είτε δολοφονήθηκαν με την συνεργασία ξένων μυστικών υπηρεσιών εντός ή εκτός της Χιλής με την αγαστή συνεργασία των ΗΠΑ και άλλων δικτατορικών καθεστώτων της Λατ. Αμερικής.
Ο Σαλβαδόρ Αλιέντε βρέθηκε επικεφαλής της Λαϊκής Ενότητας, μιας πλατειάς κοινωνικής-πολιτικής συμμαχίας της αριστεράς που για πρώτη φορα στην μαρτυρική ήπειρο, εν μέσω «ψυχρού πόλεμου» κέρδισε βουλευτικές εκλογές τον Γενάρη του 1970. Μια εκλογική νίκη που σημάδεψε την σύγχρονη ιστορία. Για πρώτη φορα το Αμερικανικό Ιμπέριουμ, μετά την ολέθρια ήττα του στην Κούβα, ήταν αντιμέτωπο με ένα δεύτερο « μαρξιστικό εγχείρημα» που δεν μπορούσε να γίνει αποδεκτό, αφού ολόκληρη η Λατ. Αμερική και η Καραϊβική βρισκόταν σε κοινωνικό και πολιτικό αναβρασμό.
Ο Νίξον και ο Κίσινγκερ, από την πρώτη μέρα που η Λαϊκή Ενότητα βρέθηκε στην εξουσία, ξεκίνησαν μια αγωνιώδη προσπάθεια αποσταθεροποίησης και ανατροπής της δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης του Σαλβαδόρ Αλιέντε.
Τα ΜΜΕ, οι μεγάλες πολυεθνικές, το χρηματοπιστωτικό σύστημα, παραστρατιωτικές ομάδες στην αστυνομία και τον στρατό, απόλυτα συντονισμένες με την «τεχνογνωσία» της Ουάσιγκτον έκαναν τα πάντα ώστε η αριστερή κυβέρνηση της χώρας από την πρώτη μέρα διακυβέρνησης να βρίσκεται μπροστά σε σύνθετα προβλήματα σε κάθε τομέα δουλειάς και πολιτικής παρέμβασης.
Η αγροτική μεταρρύθμιση, η εθνικοποίηση των ορυχείων χαλκού αλλά και των τηλεπικοινωνιών, ήταν στην καρδιά των μεγάλων ανατροπών που η αριστερά επιδίωκε. Η νέα κυβέρνηση του Σ. Αλιέντε δεν αστειευόταν.
Ο Α. Πινοσέτ είχε οριστεί αρχηγός των Ενόπλων Δυνάμεων, έχοντας "κερδίσει" την εμπιστοσύνη του Προέδρου Αλιέντε, που τον θεωρούσε έναν αφοσιωμένο στο Σύνταγμα της χώρας δημοκράτη στρατιωτικό. Όταν τις πρώτες πρωινές ώρες στις 11 του Σεπτέμβρη του 1970, ο Πρόεδρος ενημερώθηκε για τις κινήσεις μηχανοκίνητων μονάδων του στρατού στην πρωτεύουσα φώναξε: «Ειδοποιήστε τον Αυγκούστο, είναι δικός μας και θα μας πει τι συμβαίνει». Την ίδια μέρα αργά το απόγευμα, μαζί με μια ομάδα πιστών του συντρόφων, παρέμενε στο Προεδρικό Μέγαρο που βομβαρδίζονταν από την πολεμική αεροπορία. Το βράδυ η κρατική τηλεόραση θα ανακοίνωνε την «αυτοκτονία» του προέδρου Αλιέντε.
Χρήσιμα πολιτικά και ιστορικά συμπεράσματα βγήκαν και καταγράφηκαν από εκείνη την περίοδο. Λάθη, ανεπάρκειες, ηρωικές στιγμές και τεράστιες ηθικές νίκες και προγραμματικές κατακτήσεις αναλύθηκαν. Ακόμα και σήμερα ένα κυρίαρχο σημείο κατακτά την τωρινή ιστορική συγκυρία. Όταν η αριστερά είναι ενωμένη, έχει σχέδιο με αρχή, μέση και τέλος, όταν ο λαός είναι εγγυητής των μεγάλων ιστορικών ανατροπών τα πραξικοπήματα μένουν ως «σχέδιο επί χάρτου». Στην περίπτωση της κυβέρνησης της Λαϊκής Ενότητας ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός, όπως και σήμερα, όταν διακυβεύονται τα στρατηγικά του συμφέροντα, σε οποιαδήποτε γωνιά του πλανήτη, δεν διστάζει να παρεμβαίνει με πολυποίκιλους τρόπους, να δολοφονεί ηγέτες, να οργανώνει πραξικοπήματα, να κυριαρχεί στα μονοπώλια των ΜΜΕ, όπου «η μια και μοναδική αλήθεια» και η χειραγώγηση των συνειδήσεων πλέον έχει εξελιχθεί σε παγκόσμια μιντιακή επιστήμη.
Τα τεράστια ιστορικά διδάγματα της εποχής εκείνης είναι χρήσιμα, όχι μόνο για να διεξαχθεί ιστορική και πολιτική έρευνα, άλλα για να αξιοποιηθεί σήμερα η αρνητική και η θετική πτυχή της εμπειρίας της κυβέρνησης της Λαϊκής Ενότητας. Ζωντανό κοινωνικό-πολιτικό εργαστήρι είναι και η χώρα μας στην διαβρωμένη από αντιδραστικές νεοφιλελεύθερες πολιτικές Ε.Ε.
Ζητούμενο είναι μια αριστερά ενωμένη, ανατρεπτική, εμπνευσμένη από την ιστορία της και της σύγχρονες κοινωνικές ανάγκες του Ελληνικού Λαού.
Το «κόκκινο νήμα» της ιστορίας όχι απλά δεν κόπηκε αλλά δυνάμωσε μιας και οι βασικοί πρωταγωνιστές, οι ίδιοι οι λαοί, επιβάλλουν την αδιάκοπη μάχη με το ισχυρό ντόπιο και ξένο κατεστημένο. Ιστορικό χρέος μιας κυβέρνησης της αριστεράς στη χώρα μας είναι να διερευνήσει την τύχη των αγωνιστών ελληνικής καταγωγής, που δολοφονήθηκαν στη Χιλή και στην Αργεντινή. Είμαστε η μοναδική χώρα της Ε.Ε. που ακόμη δεν το έπραξε. Πρόσφατα ο Λασάν Αθανασίου, 36 ετών, βρέθηκε στην Αργεντινή από τις Μητέρες της Πλατείας του Μάη. Είχε απαχθεί μηνών , όταν οι γονείς του διέφυγαν από την Χιλή στην Αργεντινή. Μετά τη σύλληψη και την «εξαφάνισή» τους, το μωρό δόθηκε ως λάφυρο για παράνομη υιοθεσία.
Έχουν χαθεί και κερδηθεί μάχες στο διάβα της ιστορίας. Το δικό μας στοίχημα είναι μονόδρομος. Venceremos!
 
Πηγή: ISKRA

Δευτέρα 9 Σεπτεμβρίου 2013

Η Μαρία έδωσε τέλος… η συντρόφισσα, η αγωνίστρια, η φίλη Μαρία

Κυριακή πρωί, τηλέφωνο από συντρόφισσα: Η Μαρία έδωσε τέλος… η συντρόφισσα, η αγωνίστρια, η φίλη Μαρία. Είναι αδύνατο να αποτυπώσει κανείς σε λίγες αράδες εμπειρίες και συναισθήματα.
Αυτό που μας ένωσε απ’ την πρώτη στιγμή ήταν το κοινό μας όνειρο, ότι πού θα πάει, θα τον αλλάξουμε αυτόν τον κόσμο, στο χέρι μας είναι!
Η Μαρία που ήταν ταγμένη στην επανάσταση, στον αντιφασισμό, στον πολιτισμό, στο κίνημα LGBT και είχε ένα τεράστιο πνευματικό πλούτο, πλούτο που μοιραζόταν μαζί μας καθημερινά στο site της Κίνησης "Απελάστε το Ρατσισμό", στα facebook του Κυριακάτικου και στις σελίδες "ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ Φασισμό" και "Λέμε Όχι στη Χρυσή Αυγή", κάνοντάς καθημερινή πράξη την κοινοκτημοσύνη, κάτι που ελάχιστοι επαναστάτες του καναπέ έστω κατανοούν…
Η Μαρία είχε ένα μικρό φούρνο στη Νίκαια, ένα φούρνο που τον πήρε η μπάλα της γαμοκρίσης κι έκλεισε και σύντομα βρέθηκε χωρίς τίποτε, στο δρόμο, σαν ένα φτερό που το χτυπάει ο αέρας από παντού. Με την αλληλεγγύη συντρόφων και φίλων μπόρεσε να συνεχίσει να στέκεται, να συνεχίσει να ζει. Αλλά δεν άντεξε αυτή την κατάσταση την έτρωγε καθημερινά σιγά σιγά…
Η Μαρία που μέσα από τις απίστευτες προσωπικές της τρικυμίες, ώρες ώρες φάνταζε ακλόνητη σαν βράχος, αλλά ταυτόχρονα είχε τόσο ευαίσθητη, παιδική ψυχή, μας άφησε το Σάββατο 7 του Σεπτέμβρη.
Μαρία μας, Μαράκι μας αγαπημένο, αντί για αντίο, δεσμευόμαστε και σου υποσχόμαστε ότι θα την αλλάξουμε τη ζωή, θα παλέψουμε με όλες μας τις δυνάμεις για να βγει το όνειρο μας αληθινό, ότι θα παλέψουμε για την ισότητα και την ελευθερία κι ότι θα νικήσουμε ό,τι κι αν γίνει!

Οι σύντροφοι της από την Κίνηση "Απελάστε το Ρατσισμό".

Πηγή: Rproject

Κυριακή 1 Σεπτεμβρίου 2013

Δελτίο Τύπου, Καρδίτσα 01 Σεπτέμβρη 2013

69 χρόνια από την απελευθέρωση της Καρδίτσας από τους Γερμανούς

69 χρόνια ΠΡΙΝ, στις 2 Σεπτέμβρη του 1944 που οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ απελευθερώνουν την πόλη της Καρδίτσας από την ξένη κατοχή οριστικά. Είχαν ξεκινήσει πριν από τρία χρόνια τον αγώνα για την λευτεριά του τόπου μας από ξένο κατακτητή και τους ντόπιους συνεργάτες τους, πιστεύοντας ότι …«ο σημερινός αγώνας του λαού μας στο περιεχόμενό του δεν μπορεί να είναι τίποτ’ άλλο παρά απελευθερωτικός. Πρόκειται να κατακτήσουμε τη λευτεριά μας, να διώξουμε τους ξένους επιδρομείς από τη χώρα μας, να υπερασπίσουμε τα δικαιώματά μας στη ζωή και τον πολιτισμό. Πρόκειται ν' ανοίξουμε το δρόμο για μιαν ελεύτερη, πολιτισμένη κι ευτυχισμένη Ελλάδα. Αυτός είναι ο πρώτος, ο υπέρτατος, ο μόνος σκοπός που μας προβάλλεται σήμερα επιτακτικά όσο ποτέ. Στη μορφή του, ο σημερινός αγώνας δεν μπορεί παρά να είναι παλλαϊκός, ν' αγκαλιάσει όλα τα στρώματα του λαού, και τον εργάτη και τον αστό και τον αγρότη και τον διανοούμενο. Και μ' αυτή την έννοια της παλλαϊκότητας, ο αγώνας αυτός χαρακτηρίζεται σαν αγώνας εθνικός. Ο σημερινός, λοιπόν, αγώνας που βγαίνει από τα πράγματα και την ψυχική διάθεση όλου του λαού, είναι αγώνας εθνικοαπελευθερωτικός, και μόνο αν έτσι κατανοηθεί και οργανωθεί μπορεί να φέρει το ποθητό αποτέλεσμα ... ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας δεν μπορεί να σταματήσει με την απολύτρωση της χώρας από τους ξένους κατακτητές, γιατί δεν αρκεί να καταχτηθεί η λευτεριά, πρέπει και να στερεωθεί και να κατοχυρωθεί. Και αυτό δε μπορεί να γίνει αλλιώς, παρά αν ο λαός κρατήσει στα χέρια του τη λευτεριά του και εξασκεί τα κυριαρχικά του δικαιώματα απεριόριστα και στον καιρό της ειρήνης». Γνήσιοι πατριώτες έδωσαν το αίμα τους για ένα τόπο ελεύθερο και δημοκρατικό που στο τέλος προδόθηκε από τους ντόπιους συνεργάτες των ναζί δηλαδή τις κατοχικές δοσίλογες κυβερνήσεις, τους μαυραγορίτες, τους ταγματασφαλίτες, τους χίτες και την … «μοιρολατρία με τις δύο της μορφές. Την μία που λέει : «Ότι έγινε, έγινε. Είμαστε πολύ αδύναμοι, δεν μπορούμε να αντισταθούμε στα σκυλιά που μας κατασπαράζουνε. Ας σκύψουμε το κεφάλι, ας συμβιβαστούμε με την μοίρα μας κι έχει ο θεός. Ας παραδοθούμε στην μεγαλοψυχία των τυράννων μας». Είναι η φωνή της προδοσίας που τα λέει αυτά … Κάθε συμβιβασμός, κάθε αποδοχή του μοιραίου είναι προδοσία. Ο λαός που τσακίζεται από την υπέρτατη βία για μια στιγμή, δεν είναι ακόμα σκλάβος. Σκλάβος γίνεται την στιγμή που αποδέχεται την σκλαβιά. Κι αυτό κοιτάζουν να πετύχουν οι εχθροί μας με την φωνή των προδοτών. Και η άλλη μορφή της μοιρολατρίας είναι το ίδιο ολέθρια όταν λέει: «Ας σταυρώσουμε τα χέρια και να περιμένουμε να μας ελευθερώσουν οι άλλοι». Γιατί τούτη οι μορφή της μοιρολατρίας είναι η αποδοχή της σκλαβιάς. Όποιος δέχεται να του δωρίσουν άλλοι την λευτεριά του, τότε αυτό ομολογεί κιόλας πως είναι σκλάβος και το πολύ – πολύ πρόκειται να αλλάξει αφέντη».

69 χρόνια ΜΕΤΑ, γιορτάζουμε την επέτειο της απελευθέρωσης του τόπου μας από την ξένη κατοχή. Όμως, «τα παιδία και τα εγγόνια» των ντόπιων ατιμώρητων συνεργατών των ναζί κυβερνούν τον τόπο κάνουν «μαθήματα» πατριωτισμού, ξεπουλώντας τον , δολοφονώντας ανθρώπους ωθώντας τους σε αυτοκτονίες, καταδικάζοντας γενιές σε απόγνωση, τον λαό σε απόλυτη εξαθλίωση, γιατί έτσι προστάζει το παγκόσμιο κεφάλαιο και οι νεοφιλελεύθερες πολικές που εφαρμόζουν. Είναι αυτοί που μας λένε να σκύψουμε το κεφάλι γιατί λένε είμαστε πολύ αδύναμοι. Είναι αυτοί που μας λένε να περιμένουμε να μας σώσουν οι άλλοι. ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΠΡΟΔΟΤΕΣ.

Με αφορμή της επετείου της απελευθέρωσης της Καρδίτσας από τους Γερμανούς, σύσσωμοι να αγωνιστούμε για να διώξουμε τους ξένους και ντόπιους επιδρομείς από τη χώρα μας, να υπερασπίσουμε τα δικαιώματά μας στη ζωή και τον πολιτισμό. Γιατί όπως έλεγε κι ο Άρης Βελουχιώτης «Ποιος, λοιπόν, μπορεί να ενδιαφερθεί καλύτερα για την πατρίδα του; Αυτοί που ξεπορτίζουν τα κεφάλαιά τους από τη χώρα μας ή εμείς που παραμένουμε με τα πεζούλια μας εδώ;»

ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΟ ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΚΑΡΔΙΤΣΑ