Του Σέρτζο Μπολόνια
Αγαπητοί φίλοι, αγαπητοί σύντροφοι,
Αυτές τις στιγμές πιθανότατα αναρωτιέστε πώς να αντιδράσετε στη φασιστική δολοφονία που αφαίρεσε τη ζωή ενός από εσάς. Όμως, πριν αντιμετωπίσουμε αυτό το ζήτημα, επιτρέψτε μου ορισμένες διευκρινίσεις για το βιβλίο “Ναζισμός και Εργατική Τάξη”, που κάποιοι από εσάς θα έχετε διαβάσει. Αυτές οι διευκρινίσεις θα μου χρειαστούν για να αποσαφηνίσω όσα θα πω στη συνέχεια για τη φασιστική τρομοκρατία.
Έγραψα το “Ναζισμός και Εργατική Τάξη” την περίοδο 1992-93, για να θυμίσω την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία εξήντα χρόνια πριν, το Γενάρη του 1933. Ήξερα ότι με την ευκαιρία της επετείου θα άρχιζε πάλι μια συζήτηση στον Τύπο για το πώς πήγαν τα πράγματα στη Γερμανία της Βαϊμάρης και ποιες ήταν οι ευθύνες για την εγκαθίδρυση της δικτατορίας. Φανταζόμουν, λοιπόν, ότι ο “ιστορικός αναθεωρητισμός”, που από καιρό κυριαρχούσε στη δημόσια σκηνή, υποστηριζόμενος από τα μέσα ενημέρωσης, θα έβγαινε στην επίθεση για να επαναλάβει τα ψέματά του (με το λεγόμενο “αρνητισμό”, που τολμούσε να αρνείται την ύπαρξη των στρατοπέδων εξόντωσης και τη γενοκτονία του εβραϊκού λαού) ή για να επαναλάβει μια ερμηνεία των πραγμάτων που τείνει να αποδίδει την ευθύνη για τη νίκη του Χίτλερ στην πολιτική των κομμουνιστικών κομμάτων και των αναρχοσυνδικαλιστικών κινημάτων. Οι “αρνητιστές” ιστορικοί, εξάλλου, έβρισκαν ευήκοα ώτα ανάμεσα στο μουσουλμανικό κόσμο, γι΄ αυτό και οι απόψεις τους κέρδιζαν μεγάλη δημοσιότητα.
Αυτές τις στιγμές πιθανότατα αναρωτιέστε πώς να αντιδράσετε στη φασιστική δολοφονία που αφαίρεσε τη ζωή ενός από εσάς. Όμως, πριν αντιμετωπίσουμε αυτό το ζήτημα, επιτρέψτε μου ορισμένες διευκρινίσεις για το βιβλίο “Ναζισμός και Εργατική Τάξη”, που κάποιοι από εσάς θα έχετε διαβάσει. Αυτές οι διευκρινίσεις θα μου χρειαστούν για να αποσαφηνίσω όσα θα πω στη συνέχεια για τη φασιστική τρομοκρατία.
Έγραψα το “Ναζισμός και Εργατική Τάξη” την περίοδο 1992-93, για να θυμίσω την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία εξήντα χρόνια πριν, το Γενάρη του 1933. Ήξερα ότι με την ευκαιρία της επετείου θα άρχιζε πάλι μια συζήτηση στον Τύπο για το πώς πήγαν τα πράγματα στη Γερμανία της Βαϊμάρης και ποιες ήταν οι ευθύνες για την εγκαθίδρυση της δικτατορίας. Φανταζόμουν, λοιπόν, ότι ο “ιστορικός αναθεωρητισμός”, που από καιρό κυριαρχούσε στη δημόσια σκηνή, υποστηριζόμενος από τα μέσα ενημέρωσης, θα έβγαινε στην επίθεση για να επαναλάβει τα ψέματά του (με το λεγόμενο “αρνητισμό”, που τολμούσε να αρνείται την ύπαρξη των στρατοπέδων εξόντωσης και τη γενοκτονία του εβραϊκού λαού) ή για να επαναλάβει μια ερμηνεία των πραγμάτων που τείνει να αποδίδει την ευθύνη για τη νίκη του Χίτλερ στην πολιτική των κομμουνιστικών κομμάτων και των αναρχοσυνδικαλιστικών κινημάτων. Οι “αρνητιστές” ιστορικοί, εξάλλου, έβρισκαν ευήκοα ώτα ανάμεσα στο μουσουλμανικό κόσμο, γι΄ αυτό και οι απόψεις τους κέρδιζαν μεγάλη δημοσιότητα.