«Φυσέκιον άνευ τυφεκίου». Επαναστατικός συνδικαλισμός και μαρξισμός στο πρώιμο σοσιαλιστικό κίνημα του ελλαδικού χώρου.

του Κώστα Γαλανόπουλου

Θα ήθελα, ξεκινώντας, να δανειστώ μια φράση του Allain Touraine σύμφωνα με την οποία, η σύγχρονη κοινωνία είναι «η συγκρουσιακή παραγωγή του εαυτού της» και η βασική μορφή που παίρνει η συγκρουσιακή αυτή παραγωγή είναι τα κοινωνικά κινήματα[1] , και να την προεκτείνω ως εξής: τα κοινωνικά και πολιτικά κινήματα είναι η συγκρουσιακή παραγωγή του εαυτού τους και η βασική μορφή που παίρνει η συγκρουσιακή αυτή παραγωγή είναι οι ιδεολογικές συγκρούσεις.

 Με αυτή τη μεθοδολογική αφετηρία, θα επιχειρήσω να παρουσιάσω τη σχέση μεταξύ  επαναστατικού συνδικαλισμού και μαρξισμού στο πρώιμο σοσιαλιστικό κίνημα του ελλαδικού χώρου. Ως μία πλευρά, δηλαδή, των τεμνόμενων και αλληλοκαλυπτόμενων ιδεολογικών συγκρούσεων που καθόρισαν την πορεία και την εξέλιξη του ελληνικού σοσιαλιστικού κινήματος.

   Μιλώντας για επαναστατικό συνδικαλισμό, αναφερόμαστε σε ένα σύνολο αντιλήψεων και πρακτικών που υιοθετήθηκαν από εργατικές ομάδες και συνδικάτα στα τέλη του 19ου αιώνα στη Γαλλία (εξ ου και γαλλικός συνδικαλισμός), ως αντίδραση και ως ιδεολογική και πολιτική απάντηση στη χαλάρωση ή απόρριψη της επαναστατικής προοπτικής από ένα μεγάλο μέρος των σοσιαλιστικών κομμάτων και οργανώσεων. Η ιδέα γύρω από την οποία δομείται ο συνδικαλισμός θεωρεί το συνδικάτο ως το προνομιακό τρόπο οργάνωσης και διεξαγωγής όχι μόνο του ταξικού αγώνα, αλλά και της μετεπαναστατικής κοινωνίας. Ο εργάτης, αρνούμενος τη αλλοτριωτική ιδιότητα του καταναλωτή, προβάλλει ως ο αληθινός παραγωγός, που θα μετασχηματίσει την φύση της εργασίας και της κοινωνίας. Ο κορμός που στηρίζεται πάνω σε αυτή τη βασική ιδέα, είναι η διπλή πλήρης απόρριψη αφενός της πολιτικής δράσης, προς όφελος του εργατικού ταξικού πολέμου, αφετέρου του Κράτους, είτε ως εργαλείο κατίσχυσης και μετασχηματισμού, είτε ως μορφή οργάνωσης της κοινωνικής ζωής. Εξ ου και ο μαχητικός αντικοινοβουλευτικός και αντιμιλιταριστικός χαρακτήρας του. Συνεπεία των θέσεων αυτών, τα μέσα που προκρίνονται είναι το σαμποτάζ, το μποϋκοτάρισμα και η απεργία, ό,τι μπορεί να νομιμοποιηθεί με βάση την αρχή της Άμεσης Δράσης, με κορύφωση τη Γενική Απεργία, που θα παραλύσει την εργασιακή διαδικασία και κατ επέκταση τον ίδιο τον καπιταλισμό. Ο μαχητικός αυτός αντιπολιτικός και αντικρατικός χαρακτήρας του συνδικαλισμού θα τον φέρει κοντά στον αναρχισμό, ο οποίος εμπλουτίζεται με ό,τι ονομάστηκε ως αναρχοσυνδικαλισμός. Πρόκειται  για στενή γειτνίαση και όχι για ταύτιση, παρόλο που στη ταύτιση επέμειναν αρκετοί αναρχικοί και μαρξιστές, καθένας για τον ιδιαίτερο σκοπό του. Μπορούμε να αντιληφθούμε διάφορους από τους λόγους για τους οποίους οι δεύτεροι αντέδρασαν στον συνδικαλισμό, αλλά ας περιοριστούμε στην επισήμανση του Καρλ Σμιτ ότι «η συνδικαλιστική θεωρία πρέπει, και όσον αφορά την διάγνωση της του κράτους, να διακρίνεται από τη μαρξιστική κατασκευή»[2].

Ανακοίνωση ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. Θεσσαλονίκης:

Έξω οι φασίστες από τη Θεσσαλονίκη.

Να κλείσουν τα γραφεία της ναζιστικής Χρυσής Αυγής

Λίγους μήνες μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα και το αντιφασιστικό κίνημα που ξεσήκωσε, η ναζιστική συμμορία, επιχειρεί να επανέλθει στο προσκήνιο διεκδικώντας την αποφυλάκιση των ηγετικών της στελεχών. Οι διώξεις που αναγκάστηκε κάτω από τη λαϊκή πίεση να ασκήσει η κυβέρνηση, ούτε αποδεικνύουν, ούτε δικαιολογούν το δήθεν αντισυστημικό μανδύα που προσπαθεί να προβάλει η Χρυσή Αυγή. Άλλωστε αποδείχτηκε ξανά πριν τρεις βδομάδες, όταν ο Δένδιας απαγόρευσε τις αντιφασιστικές πορείες από τα Προπύλαια και το Μοναστηράκι και απέκλεισε με χιλιάδες ματατζήδες και κλούβες το κέντρο της Αθήνας για να προστατέψει μια αντίστοιχη πανελλαδική σύναξη μερικών εκατοντάδων οπαδών της ναζιστικής συμμορίας.

Ανακοίνωση ΑΝΤΑΡΣΥΑ Θεσσαλονίκης: Η συγκυβέρνηση για άλλη μια φορά άπλωσε τις γέφυρες συνεργασίας με την ναζιστική ακροδεξιά μεταφράζοντας τις φλυαρίες περί «συνταγματικού τόξου» κατά του φασισμού  σε παράδοση της πλατείας Συντάγματος στους αμετανόητους νοσταλγούς της δολοφονικής δράσης των ταγμάτων εφόδου.  

Το εργατικό κίνημα και η νεολαία έχουν κάθε λόγο να συντρίψουν πολιτικά, ιδεολογικά και οργανωτικά τους πολιτικούς κληρονόμους του Χίτλερ με τη μαζική κινηματική δράση. Είναι πλέον γνωστοί οι δεσμοί της οργάνωσης των δολοφόνων του Παύλου Φύσσα και του Σαχζάντ Λουκμάν με τον υπόκοσμο και κάθε είδους μηχανισμό που έχει πρόσβαση σε όπλα, από την αστυνομία μέχρι τα κυκλώματα των εφοπλιστών τύπου Πάλλη.  Η Αριστερά και το εργατικό κίνημα δεν πρόκειται να πτοηθούν, ούτε να τρομοκρατηθούν. Μαζικά, αποφασιστικά, στους δρόμους του αγώνα συνεχίζουμε και κλιμακώνουμε τον αγώνα για να τσακίσουμε το φασισμό μέσα από τον μαζικό αγώνα των εργαζομένων και της νεολαίας, στις γειτονιές, τα σχολεία, στους χώρους δουλειάς. 

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ Θεσσαλονίκης καλεί στην αντιφασιστική συγκέντρωση στο Λευκό Πύργο την Κυριακή 22 Δεκέμβρη στις 4μμ μαζί με αντιρατσιστικές - αντιφασιστικές κινήσεις και οργανώσεις της Αριστεράς.

Ψήφισμα Αλληλεγγύης

ΟΧΙ ΣΤΗ ΔΙΩΞΗ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΜΗΝΥΣΗ ΕΜΜΙΣΘΟΥ ΣΥΝΕΡΓΑΤΗ ΤΗΣ ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ

Στις 12 Δεκέμβρη δικάζεται η εφημερίδα Εργατική Αλληλεγγύη για τις αντιρατσιστικές και αντιφασιστικές της απόψεις. Καλούνται να δικαστούν η Κατερίνα Θωίδου (δημοσιογράφος της εφημερίδας, μέλος Συντονιστικού ΚΕΕΡΦΑ) , Τάσος Αναστασιάδης (εκδότης, αγωνιστής του εργατικού κινήματος) και Πάνος Γκαργκάνας (διευθυντής της εφημερίδας και μέλος του ΠΣ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ), μετά από μήνυση που κατέθεσε σε βάρος τους ο Ιωάννης Ανδριόπουλος, δικηγόρος, έμμισθος συνεργάτης της Χρυσής Αυγής.
Την ώρα που αποκαλύπτεται πλέον επίσημα η εγκληματική δράση των νεοναζί της Χρυσής Αυγής, αποτελεί πρόκληση να δικάζονται αγωνιστές του αντιρατσιστικού-αντιφασιστικού κινήματος.
Η ποινικοποίηση της άποψης και του αντιφασιστικού λόγου αποτελεί έκφραση μιας πολιτικής που στρέφεται ενάντια στον ίδιο το λαό, στα δικαιώματα και στις διεκδικήσεις του, μιας πολιτικής που εκπορεύεται απ΄ τους ίδιους τους πολιτικούς διαχειριστές του συστήματος με τη συνδρομή κάθε είδους φασιστικών μορφωμάτων.
Δεν θα επιτρέψουμε στους νοσταλγούς του Xίτλερ να μας γυρίσουν στις πιο μαύρες σελίδες της παγκόσμιας ιστορίας.
Σε τούτη τη χώρα που δεινοπάθησε από τη ναζιστική/φασιστική κατοχή, οι ταγματασφαλίτες συνεργάτες των στρατευμάτων κατοχής δεν θα περάσουν.
Καταγγέλλουμε αυτή τη δίωξη που εντάσσεται σε μια ολόκληρη εκστρατεία στοχοποίησης της Αριστεράς και του αντιφασιστικού κινήματος με τη «θεωρία των δυο άκρων».
Καταγγέλλουμε το κυνήγι μαγισσών που οργανώνουν οι Ναζί με τη σύμπραξη των Ελληνικών αρχών και απαιτούμε την παύση της δίωξης των τριών αντιφασιστών και της εφημερίδας Εργατική Αλληλεγγύη.
 

Αντιφασιστικός Συντονισμός Θεσσαλίας

Αντιφασιστική Κίνηση Μαγνησίας | Αντιρατσιστική Πρωτοβουλία Λάρισας | Αντιρατσιστικό Αντιφασιστικό Μέτωπο Αλληλεγγύης Καρδίτσας |στέκι Rosso Nero στα Τρίκαλα

Πορεία μνήμη για τα 5 χρόνια από την δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου

Μεγάλη η συμμετοχή των νέων οι οποίοι έδωσαν δυναμικό παρόν και παλμό στην πορεία της Παρασκευής  09/12 στη μνήμη του δολοφονημένου από τις δυνάμεις κρατικής καταστολής Αλέξη Γρηγορόπουλου. 

ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΠΕΙ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΜΑΣ ΛΕΞΗ ...

ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΝΑ ΑΝΑΤΡΕΨΟΥΜΕ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΜΗΧΑΝΕΥΤΗΚΑΝ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΜΑΣ ...

ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΝΑ ΣΧΕΔΙΑΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΡΧΗ !!!

  

Υγεία: να γίνει υπόθεση του κινήματος

Με επιτυχία και με τη συμμετοχή δεκάδων Καρδιτσιωτών έγινε χθες Τρίτη 3/12 η εκδήλωση για την Υγεία που συνδιοργάνωσαν το Αντιφασιστικό Αντιρατσιστικό Μέτωπο Αλληλεγγύης και η Πρωτοβουλία Εργαζόμενων Καρδίτσας. Μεταφέροντας τις εμπειρίες από τους χώρους τους, οι ομιλητές ανέδειξαν τη τραγική κατάσταση που επικρατεί στο χώρο της Υγείας σαν αποτέλεσμα της βάρβαρης μνημονιακής πολιτικής. Χαρακτηριστικά είναι τα παραδείγματα που αναφέρθηκαν για το Νοσοκομείο Καρδίτσας: Για τους πάνω από 200 εργαζόμενους (γιατροί, νοσηλευτές κλπ) που αποχώρησαν ή συνταξιοδοτήθηκαν στη τελευταία 3ετία ενώ στο ίδιο διάστημα έγιναν
μόνο δύο (2) προσλήψεις (!), για τις κλινικές που κλείνουν, συγχωνεύονται ή υπολειτουργούν λόγω έλλειψης προσωπικού, για τις τεράστιες ελλείψεις σε αναλώσιμα και υγειονομικό υλικό, για το φαρμακείο του Νοσοκομείου που λειτουργεί με δανεικά και που τα αποθέματά του επαρκούν μόνο για ένα διήμερο (!), για τους 1233 οδηγούς ασθενοφόρων (9 στο νοσοκομείο Καρδίτσας) που οδηγούνται σε κινητικότητα-απόλυση, για τα νέα χαράτσια (25 € για κάθε εισαγωγή, 1 € για κάθε συνταγή) που μπαίνουν από 1 Γενάρη κ.α.

Βέβαια, μόνο οι περιγραφές και μόνο οι διαπιστώσεις δεν αρκούν. Το ερώτημα που ανέδειξε η χθεσινή συζήτηση είναι το «τι κάνουμε;». Πώς δηλαδή θα ανακόψουμε, πώς θα μπλοκάρουμε, πώς θα σταματήσουμε αυτή την επίθεση που δεχόμαστε, πώς θα ανατρέψουμε αυτή τη βάρβαρη πολιτική. Λύση για το λαό δεν είναι οι λογικές διάφορων «φιλάνθρωπων» (δήμαρχοι, ΜΚΟ κλπ) που στο όνομα μιας δήθεν αλληλεγγύης, με κοινωνικά  ιατρεία, φαρμακεία, παντοπωλεία κλπ μας καλούν να μοιραστούμε τη φτώχεια μας, να συμβιώσουμε με την πείνα και την ανεργία και να αποδεχτούμε τη καπιταλιστική βαρβαρότητα. Λογικές που μετατρέπουν το λαό σε επαίτη, χωρίς αξιοπρέπεια, χωρίς υπερηφάνεια, να ζητιανεύει τη ζωή του συνωθούμενος σε ουρές με απλωμένη παλάμη αντί να τη σφίξει σε γροθιά και να διεκδικήσει όλα όσα του ανήκουν. Λογικές που υπονομεύουν την πραγματική λαϊκή αλληλεγγύη που πρέπει και οφείλει να χτίσει ο λαός μας μέσα από τις δικές του οργανώσεις, μέσα από τα δικά του συλλογικά όργανα πάλης και διεκδίκησης.

Πολιτικό είναι το ζήτημα (και) της υγείας, πολιτικές είναι και οι απαντήσεις που οφείλουμε να δώσουμε. Όσο και αν κάποιοι προσπαθούν να αποφύγουν τα δύσκολα, όσο και αν αναζητούν «φυγές» σε προτάσεις μομφής και σε κοινοβουλευτικά τερτίπια, όσο και αν μεταθέτουν τις λύσεις στις εκλογές και σε «κυβερνήσεις της αριστεράς», όσο και αν προσπαθούν να παρακάμψουν τα πραγματικά επίδικα με «λαϊκές εξουσίες» και «μεταβατικά προγράμματα», οι απαντήσεις βρίσκονται στο… σήμερα. Στην ανασυγκρότηση του λαϊκού κινήματος, στην ανάπτυξη της μαζικής εξωκοινοβουλευτικής πάλης, στην οικοδόμηση Μετώπου ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ-ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗΣ-ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ. Η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ παραμένει το κύριο καθήκον της περιόδου, το μέγα ζητούμενο. Για να βάλουμε φρένο στην επίθεση, για να σταματήσουμε τη βαρβαρότητα, για να ανατραπούν οι αρνητικοί συσχετισμοί στο κίνημα. Για νάχουμε νίκες!

Ανακοίνωση για τα 5 χρόνια από την δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου

Όλα έχουν μια ηλικία. Οι άνθρωποι, τα δέντρα, η γη. Μόνο οι σκέψεις και τα όνειρα δεν τιθασεύονται εύκολα. Δεν έχουν αρχή και τέλος, δεν υπάρχει ηλικία. Μα δραπετεύουν διαρκώς.
Ηλικία έχουν και οι δολοφονίες. Μια από αυτές, σήμερα 6 Δεκέμβρη, συμπλήρωσε τα πέντε πρώτα της ολόμαυρα χρόνια.
Γιορτάζει και αυτή, όπως της αναλογεί. Κατά τη φύση της.
Ένα 13χρονο κορίτσι ξεψυχάει παγωμένο πάνω από ένα μαγκάλι.
Ένας ακόμη αυτοκτονεί, επειδή δεν αντέχει όχι μόνο το βάρος ενός δανείου αλλά και την ταπείνωση.
Εκατό μετανάστες πνίγονται.
Αντί για κεράκια, ανάβουν κυβερνητικά μπουρλότα για τα πανεπιστήμια και τα νοσοκομεία.
Αντί για τραγούδια, οι οιμωγές των απολυμένων, οι κατάρες των απλήρωτων, τα αναθέματα των γερόντων, τα ηχηρά φάσκελα των ξενιτεμένων νέων.
Πέντε χρόνια πριν, κάποιοι έλεγαν ότι η έκρηξη του Δεκέμβρη του 2008, η σπίθα που άναψε ο δολοφονημένος Αλέξης Γρηγορόπουλος ήταν μια πρόδρομη εξέγερση, στην «πίσω αυλή» μιας καπιταλιστικής κρίσης που σιγόβράζει.
Στην πίσω αυλή αποθηκεύουμε ότι «περισσεύει», αλλά δεν τολμάμε να θάψουμε.
Ένας γονιός δεν συνειδητοποιεί ότι κάποια στιγμή το παιδί του καταλαβαίνει τα πάντα. Ότι, από ένα σημείο και μετά, τον υπερβαίνει κιόλας. Με τον ίδιο τρόπο και η σύγχρονη κοινωνία, δεν μπόρεσε τότε, τρόμαξε να σκύψει πάνω στο νόημα και το ερώτημα που είχε εκείνη η κραυγή της νεολαίας. Κρύφτηκε πίσω από τους θρήνους για τις βιτρίνες και τον αποτροπιασμό των μολότοφ.
Σήμερα, πέντε χρόνια μετά, είμαστε υποχρεωμένοι να πούμε πως ναι εκείνος ο Δεκέμβρης, ο ζεστός Δεκέμβρης του ξεσηκωμού, είχε όλο το ιερό δίκιο με το μέρος του. Η οργή του, ναι, ήταν δίκαιη και αληθινή. Τη μαχητικότητα του τη χρειαζόμαστε σήμερα. Ακόμη πιο ώριμη και εκρηκτική ταυτόχρονα. Ακόμη πιο συνειδητή και αυθόρμητη συνάμα.
Όποιοι πεθαίνουν νέοι, μένουν νέοι λένε. Για τους δικούς τους ανθρώπους όμως μεγαλώνουν. Και είναι το πιο βασανιστικό αιώνιο μεγάλωμα. Σήμερα, θα πήγαινε πανεπιστήμιο, σήμερα θα έκανε αυτό, το άλλο, θα ήταν έτσι, θα ήταν αλλιώς..
Αλέξης Γρηγορόπουλος 20 ετών λοιπόν;
Που και πως θα ήταν;
Στο πανεπιστήμιο του κερδισμένου εξαμήνου και του χαμένου μέλλοντος;
Σε εξευτελιστικό πρόγραμμα κοινωνικής εργασίας με 380 ευρώ;
Μαχαιρωμένος στο Πέραμα από Χρυσαυγίτη;
Ξενιτεμένος στη Γερμανία;
Ή να ξοδεύει με τους φίλους του κάτι από τα 70 ευρώ το μήνα που «σπαταλά» πλέον κάθε οικογένεια για διασκέδαση και ψυχαγωγία σύμφωνα με την πρόσφατη έκθεση της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής;
Ένα γελαστό παιδί δολοφονήθηκε, αλλά ταυτόχρονα τους ξέφυγε και τους νίκησε.
Αυτός έδωσε το όνομα στο δρομάκι του φόνου του. Ο Κορκονέας, ψιθυριστά μόνο θα λέει το όνομά του.
Γι’ αυτόν γράφτηκαν πανό και συνθήματα στους τοίχους, αλλά και τραγούδια και θεατρικά. Οι δολοφόνοι δεν χωρούν εκεί.
Η σημερινή νέα γενιά είναι εδώ, ετοιμάζει σε μια τρομακτική σιωπή τα νέα της σχέδια και ο Αλέξης είναι αθόρυβα εδώ... δεν έχει πει τη τελευταία λέξη. ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΠΕΙ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΜΑΣ ΛΕΞΗ ...

 

ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΝΑ ΑΝΑΤΡΕΨΟΥΜΕ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΜΗΧΑΝΕΥΤΗΚΑΝ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΜΑΣ ...

ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΝΑ ΣΧΕΔΙΑΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΡΧΗ !!!

ΑΝΤΙΡΑΣΤΙΣΤΙΚΟ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΚΑΡΔΙΤΣΑΣ