Η εκτέλεση του Ν. Μπελογιάννη

Του Μιχάλη Λυμπεράτου

Η καταδίκη του Μπελογιάννη σε θάνατο αντανακλούσε τη διπλή επιδίωξη, τόσο των Αμερικανών όσο και κέντρων εξουσίας μέσα και εκτός του ελληνικού κράτους, να αντιμετωπιστεί δραστικά κάθε ενδεχόμενο ανασύνταξης του κοινωνικού μετώπου στην Ελλάδα. Σε συνάρτηση με αυτό να αποτραπεί κάθε πιθανότητα για την πολιτική έκφραση ενός τέτοιου μετώπου με την μορφή μιας συμμαχίας μεταξύ της νεόδμητης ΕΔΑ και δυνάμεων του Κέντρου με κύριο άξονα την αριστερή πτέρυγα της ΕΠΕΚ του Πλαστήρα.

Αναφορικά με τον πρώτο στόχο, οι Αμερικανοί γνώριζαν ότι παρά την ήττα στον εμφύλιο, το κοινωνικό μπλοκ της αριστεράς κάθε άλλο παρά είχε αποδιαρθρωθεί. Οι εκλογές του 1950 και 1951 έδειξαν ότι στο εκλογικό σώμα υπήρχε μια ισχυρή, πιθανόν και ηγεμονική τάση, να καταργηθεί το κράτος έκτακτης ανάγκης, να περιοριστεί η περιστολή των πολιτικών ελευθεριών και κατά προέκταση να επανέλθει η οργανωμένη Αριστερά στην πολιτική ζωή. Το πρόβλημα, επομένως, ήταν ότι φάνταζε πολύ πιθανό το ενδεχόμενο αυτό και οι Αμερικανοί γνώριζαν ότι μόνο η διατήρηση ενός κράτους ειδικών συνθηκών θα απέτρεπε την ανασυγκρότηση αυτή.

Χαρακτηριστικό της προβληματικής αυτής είναι αυτό που συνέβη στην περίπτωση του Νίκου Νικηφορίδη, στις αρχές του 1951, όταν κράτος, παρακράτος και Αμερικανοί διαπίστωναν την ικανότητα μιας μικρής ομάδας κομμουνιστών νέων να συγκεντρώσουν, παρά το κλίμα διώξεων, μέσα σε μερικούς μήνες 60.000 υπογραφές στο κείμενο της «έκκλησης της Στοκχόλμης» υπέρ του πυρηνικού αφοπλισμού. Το γεγονός αυτό θεωρήθηκε ότι ισοδυναμούσε με ανασυγκρότηση των αριστερών οργανώσεων στην Ελλάδα και ότι υποδαύλιζε το κλίμα της μαζικής αντίδρασης έναντι της συμμετοχής στον πόλεμο της Κορέας, που είχε αρχίσει να στοιχίζει δεκάδες νεκρούς στο ελληνικό εκστρατευτικό σώμα.

Έτσι, οι κατασταλτικοί μηχανισμοί απάντησαν δραστικά και στις 18 Ιανουαρίου 1951, για να τρομοκρατηθούν οι υπογράφοντες την «έκκληση» διέλυσαν το «Δημοκρατικό Φιλειρηνικό Μέτωπο Νέων» και συνέλαβαν τον Ν. Νικηφορίδη και 14 συνεργάτες του, με μόνη κατηγορία ότι συνέλεγαν υπογραφές. Το κατηγορητήριο αυτό διευρύνθηκε για να υπαχθεί στο νόμο 509 περί αντιμετώπισης της κομμουνιστικής συνομωσίας και στις 25 Φεβρουαρίου 1951, μόλις μετά από 20 μέρες ακροαματική διαδικασία, το Έκτακτο Στρατοδικείο καταδίκασε σε θάνατο τον Νικηφορίδη και σε ισόβια τους Λ. Δούκα και Ι. Δαμιανίδη. Σχεδόν 10 μέρες μετά, στις 6 Μαρτίου, εκτελέστηκαν στις φυλακές Επταπυργίου οι Κ. Ορφανίδης, Μ. Στογιάννης, Κ. Στρίντζος, Κ. Μήτσας, Χρ. Παπαδόπουλος, Ρ. Παραθυράς και ο Ν. Νικηφορίδης.

Το πόσο ευσταθούσε η καταδίκη αυτή ακόμα και σε σχέση με την ασφυκτική νομολογία του έκτακτου καθεστώτος, φαίνεται από το γεγονός ότι η έφεση δύο που δεν εκτελέστηκαν (γιατί οι συγγενείς τους επηρέασαν ένα στρατοδίκη που μειοψήφισε) έγινε δεκτή και αθωώθηκαν. Το γεγονός ότι έγιναν τόσο εσπευσμένα οι εκτελέσεις αυτές εξηγεί και τον δεύτερο στόχο των επιδιώξεων Αμερικανών και του κράτους σε σχέση με τις εκτελέσεις αυτές. Είχε διαφανεί ότι τμήμα της ΕΠΕΚ ήταν αποφασισμένο να σταματήσει τις εκτελέσεις, τις εκτοπίσεις και να προωθήσει ένα καθεστώς ειρήνευσης. Για αυτό ακριβώς το λόγο, εξαιτίας εσωκομματικών αντιδράσεων, ο Πλαστήρας θα σταματήσει την εκτέλεση 4 της «στενής αυτοάμυνας» της Αθήνας αλλά και 16 σπουδαστών της ΕΠΟΝ, που έτυχαν και της πλαισίωσης μεγάλης διεθνούς συμπαράστασης με υπογραφές των Αϊνστάιν, Ζ. Κιουρί κλπ. Το γεγονός επίσης ότι στις νέες καταδικαστικές αποφάσεις σε θάνατο, στις 21 Αυγούστου 1951, των Ν. Καρρά, Μανθ. Τσιμπουκίδη, Φ. Πασπαλιάρη και Δ. Αυγερινού εμφανίστηκε στο αναθεωρητικό δικαστήριο ως μάρτυρας υπεράσπισης ο Γραμματέας της Νεολαίας της ΕΠΕΚ Α. Πεπονής δημιούργησε την απαίτηση των Αμερικανών να περιοριστεί αυτή η υπόγεια διασύνδεση Αριστεράς και Κέντρου και να ενισχυθεί το τμήμα της ΕΠΕΚ που ήθελε ευθυγράμμιση με τις αμερικανικές επιδιώξεις. Όπως εκφράστηκε από τον παλιό κεντρώο πολιτευτή και πρώην αξιωματικό Λ. Σπαή, «αν εμείς αρνούμασταν την ανάληψη ευθυνών, τα πράγματα θα ήταν χειρότερα».

Η ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ

ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗ

Α'. ΔΗΜΟΣΙΟΝΟΜΙΚΟ ΠΕΛΑΓΩΜΑ

Η περίοδος 1931-32 είναι αρκετά δραματική για το λαό και την Ελλάδα. Η κρίση από 'να μέρος κι η πολιτική των φαυλοκρατικών κυβερνήσεων από τ΄ άλλο, ερήμωσαν πάλι τη χώρα. Τα καπνά κι ησταφίδα έμεναν απούλητα, μαζί με τις εξαγωγές πέφτουν κι οι εισαγωγές. Οι αγρότες πεινούν, οιεργάτες μένουν άνεργοι, όλοι οι εργαζόμενοι βρίσκονται σε απόγνωση. Οι μόνοι που απολαμβάνουν μακάρια τη ζωή τους και αδιαφορούν για την τραγική αυτή κατάσταση είναι – εκτός από τουςνεόπλουτους που δημιούργησε η κυβέρνηση Βενιζέλου – οι ξένοι και ντόπιοι ομολογιούχοι, που μέχρι το 1932 έπαιρναν στο ακέραιο το τοκοχρεολύσιο.

Με την αφαίμαξη όμως αυτή, ο προϋπολογισμός του 1931-1932 θα 'κλεινε με 1 δις έλλειμμα. Σε έσοδα8.200 εκατομμυρίων έπρεπε να πάρουν οι ομολογιούχοι 4.400, δηλαδή τα 54%, την προηγούμενη χρονιά είχαν πάρει τα 40%. Για να πληρωθούν τώρα σε χρυσό, δεν αρκούσε το κάλυμμα της τράπεζας και δημιουργόταν άμεσος κίνδυνος να μείνει ο λαός χωρίς ψωμί, γιατί το περισσότερο στάρι εκείνο τον καιρό ερχόταν απ΄έξω. Η πληρωμή, λοιπόν, του τοκοχρεολύσιου θα ΄ταν εγκληματική παραφροσύνη. Εντούτοις, το Σεπτέμβρη του '31 η κυβέρνηση ανακοίνωσε επίσημα ότι τα τοκομερίδια των ομολογιούχων θα πληρωθούν στο ακέραιο και σε χρυσό. Και για να το πετύχει άρχισε να παίρνει μέτρα, που στρέφονταν κατά του λαού. Στις 8 του Οκτώβρη, γιορτή της Αγίας Πελαγίας, έγινε ηδραχμοποίηση των καταθέσεων σε συνάλλαγμα, για να «προστατευθεί» το εθνικό νόμισμα και στην ουσία για να πληρωθούν οι ομολογιούχοι. Με το μέτρο της δραχμοποίησης ληστεύτηκαν χιλιάδες κόσμου και κέρδισε η Εθνοτράπεζα εκατοντάδες εκατομμύρια, ενώ ο τορπιλισμός της δραχμήςσυνεχιζόταν στη μαύρη αγορά του συναλλάγματος με πρωταγωνιστές τον Μαρή κι άλλα πρωτοπαλίκαρα του Κόμματος των Φιλελευθέρων.

Εκείνον ακριβώς τον καιρό άρχισε να ξεσπάει απειλητική η λαϊκή αντίδραση. Το προλεταριάτο και οιυπάλληλοι παλεύουν ακούραστα μ΄ απεργίες για το ψωμί τους, οι επαγγελματίες κινητοποιούνται κι οι αγρότες κάνουν ομαδικές καθόδους στις πόλεις. Ο Βενιζέλος μυρίστηκε τον κίνδυνο και επιχείρησε να βγει από το αδιέξοδο. Το Γενάρη του ΄32 απευθύνθηκε στις μεγάλες δυνάμεις και στο ΔΟΕ και παρακαλούσε να του δώσουν πεντάχρονη αναστολή στα χρεολύσια και 50 εκατομμύρια δολάρια για να συμπληρωθούν τα παραγωγικά έργα. Ο υπουργός των Εξωτερικών στην οικουμενική είχε χαρακτηρίσει το ΔΟΕ «απλούν τεχνικόν σώμα», αλλά ένας οργανισμός που κρατάει στα χέρια του τη ζωή ενός ολόκληρου λαού και οι πρωθυπουργοί πέφτουν στα πόδια του και τον παρακαλούν, δεν είναι καθόλου «απλούν τεχνικόν σώμα», αλλά υπέρτατος, κυρίαρχος και παντοδύναμος αφέντης της χώρας μας. Επίσης ο Βενιζέλος ζήτησε να 'ρθει στην Ελλάδα κι αντιπρόσωπος της δημοσιονομικής επιτροπής της ΚΤΕ (σ.σ. Κοινωνία των Εθνών) για να κάνει «επιτόπιον έρευνα» και να διαπιστώσει σε πόσο κρίσιμη οικονομική κατάσταση βρισκόταν η χώρα. Στο τέλος τους έδινε την υπόσχεση ότι με το δάνειο που θα του ΄διναν, θα πλήρωνε και τους τόκους των εξωτερικών δανείων.

Οι μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, παλεύοντας τότε κι αυτές να ξεπεράσουν την κρίση που έδερνε τη χώρα τους, δεν έδωσαν καμία σημασία στο διάβημα του Βενιζέλου. Μόνο η δημοσιονομική επιτροπή της ΚΤΕ ευαρεστήθηκε με τα πολλά να μας στείλει σαν αντιπρόσωπό της τον σέρ 'Οτο Νιμάγερ για να κάνει έλεγχο στα οικονομικά της χώρας μας. Ο Νιμάγερ, πρώην υπουργός των Οικονομικών, ήταν τότεδιευθυντής της Τράπεζας της Αγγλίας. Ήρθε στην Ελλάδα, έλεγξε τα έσοδα και τα έξοδα κι έφυγε κάνοντας μια έκθεση στο συμβούλιο της ΚΤΕ, στην οποία σύσταινε να μας ελεήσουν μονάχα με μιαχρονιάτικη αναστολή του χρεολύσιου και το αντίστοιχο πόσο να διατεθεί για τα παραγωγικά έργαμαζί μ΄ένα δάνειο από 10 εκατομμύρια δολάρια. Η δημοσιονομική επιτροπή της ΚΤΕ, που συνήρθε στοΠαρίσι, χαρακτήρισε σαν επείγουσα την ανάγκη ενός δανείου για τα τοκοχρεολύσια, όμως μόλις και μετά βίας και με χίλιες δυο επιφυλάξεις και υποδείξεις αναγνώρισε ότι επιβάλλεται η προσωρινή ανακούφιση της Ελλάδας από τα εξωτερικά χρέη μ΄αναστολή των χρεολυσίων για ένα χρόνο!Αλλά επειδή πάνω στο τελευταίο αυτό ζήτημα η ελληνική κυβέρνηση είχε φέρει από την αρχήαντιρρήσεις, το συμβούλιο της ΚΤΕ κηρύχτηκε τελικά αναρμόδιο και μας παρέπεμψε να συνεννοηθούμεαπευθείας με τους ομολογιούχους. Ο Μαρής, που βρισκόταν τότε στο Παρίσι για να υπερασπίσει τα συμφέροντα της Ελλάδας, ομολόγησε αργότερα ότι τα μέλη της δημοσιονομικής επιτροπήςπροσπαθούσαν να βρουν κάποια προσωρινή λύση για να τη συνδυάσουν με έλεγχο πάνω στα οικονομικά μας, σαν να μην ήταν αρκετός ο ΔΟΕ.

Είχε όμως περάσει πια η εποχή του '97. Η φάρα του Γκλίξμπουργκ ήταν τότε μακριά από την Ελλάδα. Στην πατρίδα μας είχε πια αναπτυχθεί ένα πολυάριθμο προλεταριάτο, αρκετά ώριμο πολιτικά, που συγκλόνιζε την περίοδο εκείνη με τις απεργίες και τις διαδηλώσεις του το αστοτσιφλικάδικο οικοδόμημα. Το ΚΚΕ, ξεπερνώντας την κρίση του, πλούσιο πια σε πείρα και μονολιθικό ιδεολογικά, άρχιζε να αναδείχνεται αρχηγός των εργαζομένων της πόλης και του χωριού. Γι αυτό μια απόπειρα της κυβέρνησης για την επιβολή καινούργιου βαρύτερου ελέγχου ήταν όχι μόνο καταδικασμένη, αλλά θα απειλούσε ολόκληρο το πολιτικό και κοινωνικό οικοδόμημα των αστοτσιφλικάδων.

Μπροστά σ΄αυτή την απελπιστική κατάσταση ξεκινάει ο ίδιος ο Βενιζέλος και πηγαίνει στη Γενεύη. Κάνει μια δραματική έκκληση στο συμβούλιο της ΚΤΕ, αλλ΄αυτό περιορίζεται μόνο να λάβει σε υπό σημείωσιν τη γνώμη της δημοσιονομικής επιτροπής και παραπέμπει πάλι την ελληνική κυβέρνηση στουςομολογιούχους. Για καινούργιο δάνειο ούτε συζήτηση δεν μπορούσε να γίνει. Εν τω μεταξύ η κατάσταση τραβάει όλο και στο χειρότερο. Στις 25 του Μάρτη γίνεται μια μεγάλη σύσκεψη υπό την προεδρία του Προέδρου της Δημοκρατίας και με σκοπό να μελετηθεί η οικονομική κατάσταση και τα μέτρα που πρέπει να παρθούν. Ανάμεσα στους συσκεπτόμενους βρίσκονται πολλοί υπεύθυνοι για το κατάντημα του τόπου. Οι καταχρήσεις, η κερδοσκοπία και οι ρεμούλες γίνονται το πιο συνηθισμένο φαινόμενο. Η διαφθορά κι η ηθική εξαχρείωση της κυβερνητικής κλίκας φτάνει στο κατακόρυφο. Νόθεψαν ακόμα και το κινίνο, πράξη αρκετά χαρακτηριστική για τη σαπίλα που βασίλευε ανάμεσα στην παράταξη που κυβερνούσε τη χώρα.

Β'. Η ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ

Επόμενο ήταν κάτω απ΄αυτές τις συνθήκες να μεγαλώνει η απόγνωση κι η αγανάκτηση του λαού. Ο κόσμος άρχισε να κάνει γιουρούσι στους φούρνους. Οι πορείες πείνας πλήθαιναν καθημερινά. ΟΒενιζέλος έπρεπε να διαλέξει. Ή τα τοκομερίδια ή το

Δελτίο τύπου, Θεσσαλία 20 Μάρτη 2014

Μήνας αντιφασιστικήs δράσης στη Θεσσαλία 

21 Μάρτη - 21 Απρίλη

21 Μαρτίου 1960 Νότιος Αφρική, νεαροί διαδηλωτές στην πόλη Σάρπβιλ διαμαρτύρονταν ειρηνικά κατά των νόμων του Απαρτχάιντ, που είχε επιβάλλει το καθεστώς της λευκής μειοψηφίας στη χώρα, εφαρμόζοντας τη θεωρία της ανισότητας ανάμεσα στις φυλές,  η αστυνομία τους πυροβολεί εν ψυχρώ. Αποτέλεσμα, να χάσουν τη ζωή τους 70 άνθρωποι.

21 Απριλίου 1967 Ελλάδα, μια ομάδα επίορκων αξιωματικών του στρατού και ενώ είχαν προκηρυχθεί εθνικές εκλογές στις 28 Μαΐου, καταλαμβάνουν την εξουσία με πραξικόπημα καταλύοντας την δημοκρατία. Αποτέλεσμα, να γραφτεί η πιο μαύρη σελίδα της σύγχρονης ιστορία μας.

2014 Ευρώπη, από τη Γαλλία ως την Ουκρανία (με τους ναζί στην εξουσία) και από τη Νορβηγία μέχρι την Ελλάδα, ξενοφοβικά και μισαλλόδοξα κόμματα και οργανώσεις αποκτούν κοινωνική επιρροή.

Οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές που εφαρμόζει η ΕΕ των αφεντικών, πλήττουν τα δικαιώματα των εργαζομένων και των λαών, ιδιαίτερα του Νότου και της Ανατολής, δημιουργώντας μία χωρίς προηγούμενο κρίση, κρίση οικονομική και κοινωνική. Μεγάλα τμήματα των λαών εξαθλιώνονται, ζώντας στην απόλυτη φτώχια οδηγούνται στην εκπόρνευση της ανθρωπινής ύπαρξης τους. Όμως, όπως σε κάθε «καλή εξουσία» τα αφεντικά «προσπαθούν» να δώσουν λύσεις στους σκλάβους τους. Και ποιες είναι αυτές; ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ και ο ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ. Τους είπαν ότι αν εκεί που μένουν μια «καθαρή» φυλή χωρίς πολιτική θα μπορέσουν να σωθούν από την μιζέρια τους.

Μια «καθαρή» φυλή που δεν θα της παίρνουν τις δουλειές ο ξένοι εργάτες αφού θα τους έχει εξοντώσει, αλλά παράλληλα να φέρνει ξένους ανθρώπους εκπορνεύοντας τους θα ικανοποιεί τα ζωώδεις ένστικτά της.

Μια «καθαρή» φυλή που πιστεύοντας στο «πατρίδα, θρησκεία, οικογένεια» θα σκοτώσει κάθε άλλη οικογένεια πέρα από τις «δικές» της, θα εξαφανίσει θρησκεία ή ιδεολογία πέρα από την δικιά της, θα προδώσει την πατρίδα και θα εξοντώσει τους πατριώτες της.

Μια «καθαρή» φυλή που στην Ελλάδα το 2014 σκοτώνει ένα κορίτσι στην προσπάθειά του να ζεσταθεί, απαγορεύει τις διαδηλώσεις, ξυλοκοπά αδιάκριτα αθώους πολίτες που διαμαρτύρονται για την φτώχια τους,  κάνοντας εκατοντάδες εκκαθαριστικές - ρατσιστικές επιθέσεις ανάμεσά τους και φονικές (παύλος Φύσσσας, Σαχτζάτ Λουκμάν κα).

Μπροστά σ’ όλα αυτά ο  Αντιφασιστικός Συντονισμός Θεσσαλίας:

καλεί όλα τα κινήματα και τους πολίτες της Θεσσαλίας σε ένα μήνα αντιφασιστικής δράσης, από τις  21 Μάρτη Παγκόσμια μέρα κατά του Ρατσισμού έως τις 21 Απρίλη, μαύρη επέτειο της Χούντας των Φασιστών-Εθνικιστών Συνταγματαρχών.

καλεί όλα τα κινήματα και τους πολίτες τις Θεσσαλίας σε πολιτικές εκδηλώσεις, συναυλίες, συζητήσεις και συνελεύσεις να ανταλλάξουν εμπειρίες και να οργανώσουν τις δράσεις τους πανθεσσαλικά και να δώσουμε όλοι μαζί ένα ηχηρό μήνυμα ενάντια στον ρατσισμό, τον σεξισμό, την ξενοφοβία, κάθε είδους φασισμού και εθνικισμού καθώς και το σύστημα που γεννά όλα αυτά.

καλεί όλα τα κινήματα και τους πολίτες της Θεσσαλίας, να αγωνιστούν για την ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ στον τόπο, την ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ των πολιτών.

Όλοι μαζί μπορούμε να αγωνιστούμε.

Όλοι μαζί μπορούμε να νικήσουμε.

Venceremos

Αντιφασιστικός Συντονισμός Θεσσαλίας

Αντιφασιστική Κίνηση Μαγνησίας | Αντιρατσιστική Πρωτοβουλία Λάρισας

Αντιρατσιστικό Αντιφασιστικό Μέτωπο Αλληλεγγύης Καρδίτσας | στέκι Rosso Nero Τρίκαλα

Ο Βλαντιμίρ Λένιν γράφει για τον Καρλ Μαρξ

Ακολουθεί το κείμενο του Β. Λένιν που δημοσιεύτηκε το 1915 στον 28 τόμο του Λεξικού «Γκρανάτ»:

Ο Καρλ Μαρξ γεννήθηκε στις 5 του Μάη 1818, με το νέο ημερολόγιο, στην πόλη Τριρ (παραρήνια Πρωσία). Ο πατέρας του ήταν δικηγόρος, εβραίος· το 1824 ασπάστηκε τον προτεσταντισμό. Η οικογένεια του ήταν εύπορη, καλλιεργημένη, όχι όμως επαναστατική. Αφού τέλειωσε το γυμνάσιο του Τριρ ο Μαρξ πήγε στο Πανεπιστήμιο, στην αρχή στη Βόνη και έπειτα στο Βερολίνο, και σπούδασε νομικά, προπαντός όμως ιστορία και φιλοσοφία. Τέλειωσε το Πανεπιστήμιο το 1841 με μια διδακτορική διατριβή για τη Φιλοσοφία του Επίκουρου. Όσο για τις αντιλήψεις του, ο Μαρξ εκείνη την εποχή ήταν ακόμη χεγκελιανός-ιδεαλιστής. Στο Βερολίνο ανήκε στον κύκλο των αριστερών-χεγκελιανών (Μπρούνο Μπάουερ κ.ά.), που προσπαθούσαν να βγάλουν από τη Φιλοσοφία του Χέγκελ αθεϊστικά και επαναστατικά συμπεράσματα.

Όταν τέλειωσε το Πανεπιστήμιο, ο Μαρξ εγκαταστάθηκε στη Βόνη, με σκοπό να γίνει καθηγητής του Πανεπιστημίου. Η αντιδραστική όμως πολιτική της κυβέρνησης, που το 1832 αφαίρεσε την έδρα από τον Λουδοβίκο Φόιερμπαχ και το 1836 αρνήθηκε να τον επαναφέρει στο Πανεπιστήμιο ενώ το 1841 απαγόρευσε στο νεαρό καθηγητή Μπρούνο Μπάουερ να διδάσκει στη Βόνη, ανάγκασε τον Μαρξ να εγκαταλείψει τη σταδιοδρομία του καθηγητή. Η εξέλιξη των ιδεών του αριστερού χεγκελιανισμού έκανε εκείνο τον καιρό πολύ γρήγορα βήματα στη Γερμανία. Ο Λουδοβίκος Φόιερμπαχ άρχισε, ιδιαίτερα από το 1836, να επικρίνει τη θεολογία και να στρέφεται προς τον υλισμό, στον όποιο προσχωρεί οριστικά το 1841 (Η Ουσία του Χριστιανισμού)· το 1843 βγήκε το βιβλίο του Οι Βασικές Θέσεις της Φιλοσοφίας του Μέλλοντος. «Έπρεπε να υποστεί κανείς την απολυτρωτική επίδραση αυτών των βιβλίων» –έγραφε αργότερα ο Έγκελς για τα έργα αυτά του Φόιερμπαχ. «Εμείς» (δηλαδή οι αριστεροί χεγκελιανοί, ανάμεσα σ’ αυτούς και ο Μαρξ) «γίναμε αμέσως φοϊερμπαχικοί». Εκείνο τον καιρό οι ριζοσπάστες αστοί της Ρηνανίας, που είχαν σημεία επαφής με τους αριστερούς χεγκελιανούς, ίδρυσαν στην Κολωνία μια αντιπολιτευόμενη εφημερίδα: την «Εφημερίδα του Ρήνου» (άρχισε να βγαίνει την 1 του Γενάρη του 1842). Ο Μαρξ και ο Μπρούνο Μπάουερ κλήθηκαν σαν κυριότεροι συνεργάτες· τον Οχτώβρη του 1842 ο Μαρξ ανέλαβε διευθυντής της εφημερίδας και μετοίκησε από τη Βόννη στην Κολωνία. Με τη διεύθυνση του Μαρξ η επαναστατική-δημοκρατική κατεύθυνση της εφημερίδας γινόταν όλο και πιο ξεκάθαρη· η κυβέρνηση στην αρχή επέβαλε στην εφημερίδα διπλή και τριπλή λογοκρισία και μετά την 1 του Γενάρη του 1843, αποφάσισε να την κλείσει εντελώς. Ο Μαρξ βρέθηκε τότε υποχρεωμένος να φύγει από διευθυντής, η αποχώρηση του όμως δεν έσωσε την εφημερίδα, που κλείστηκε το Μάρτη του 1843. Από τα πιο βαρυσήμαντα άρθρα του Μαρξ στην «Εφημερίδα του Ρήνου» ο Έγκελς σημειώνει, εκτός απ’ αυτά που αναφέρονται παρακάτω (βλ. τη Βιβλιογραφία)[1], και ένα άρθρο για την κατάσταση των αγροτών-αμπελουργών της κοιλάδας του Μόζε. Η δημοσιογραφική δουλιά έδειξε στον Μαρξ ότι δεν ήξερε αρκετά καλά την πολιτική οικονομία και γι’ αυτό καταπιάστηκε με ζήλο με τη μελέτη της.

Το 1843 ο Μαρξ παντρεύτηκε στο Κρόιτσναχ την Τζένη φον Βεστφάλεν, παιδική του φίλη που την είχε αρραβωνιαστεί, όταν ήταν ακόμη φοιτητής. Η γυναίκα του προερχόταν από μια αντιδραστική αριστοκρατική οικογένεια της Πρωσίας. Ο μεγαλύτερος αδελφός της έγινε υπουργός Εσωτερικών της Πρωσίας σε μια από τις πιο αντιδραστικές εποχές, το 1850-1858. Το φθινόπωρο του 1843 ο Μαρξ πήγε στο Παρίσι για να εκδόσει στο εξωτερικό ένα ριζοσπαστικό περιοδικό μαζί με τον Άρνολντ Ρούγκε (1802-1880, αριστερός χεγκελιανός. Το 1825-1830 ήταν φυλακή, υστέρα από το 1848 εκπατρισμένος· στα 1866-1870 οπαδός του Μπίσμαρκ). Βγήκε μόνο το πρώτο τεύχος αυτού του περιοδικού με τον τίτλο «Γερμανο-Γαλλικά Χρονικά». Το περιοδικό έπαψε να βγαίνει λόγω των δυσκολιών που παρουσίαζε η παράνομη κυκλοφορία του στη Γερμανία και λόγω διαφωνιών με τον Ρούγκε. Στα άρθρα του σ’ αυτό το περιοδικό ο Μαρξ παίρνει ήδη επαναστατική θέση, κηρύσσει «αμείλικτη κριτική σε καθετί που υπάρχει» και ιδιαίτερα «κριτική των όπλων» και κάνει έκκληση στις μάζες και το προλεταριάτο.

Προσκληση Εκδήλωσης 15 Μαρτη 2014

Κάλεσμα

Το Αντιφασιστικό-Αντιρατσιστικό Μέτωπο Αλληλεγγύης Καρδίτσας

καλεί

-        τα μαθητικά συμβούλια

-        το σύλλογο σπουδαστών ΤΕΙ

-        το σύλλογο φοιτητών Κτηνιατρικής

-        σωματεία εργαζομένων

-        συλλόγους, κινήσεις & πρωτοβουλίες της πόλης

την Παρασκευή 14 Μάρτη,  6:30 μμ,

στο Εργατικό Κέντρο Καρδίτσας

σε ανοιχτή 

ΣΥΣΚΕΨΗ – ΣΥΖΗΤΗΣΗ

για τη συνδιοργάνωση δράσεων & εκδηλώσεων 

για την

22 ΜΑΡΤΗ-ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΡΑΤΣΙΣΜΟΥ

ΟΙ ΘΥΜΗΣΕΣ ΤΟΥ ΚΙΛΕΛΕΡ, ΑΠΑΡΧΗ ΝΕΩΝ ΑΓΩΝΩΝ!

6 Μαρτίου 1910. Κιλελέρ... η ηρωική εξέγερση των Θεσσαλών αγροτών ενάντια στο κράτος καταστολής και τους τσιφλικάδες. Η επέτειος αυτή, που τιμάται κάθε χρόνο και αποτελεί την κορυφαία επαναστατική εκδήλωση της ελληνικής αγροτιάς.

Η κατάσταση στον Ελληνικό χώρο, τα πρώτα χρόνια του 20ου αιώνα είχε πολλές ομοιότητες με τη σημερινή. Από τατέλη του 19ου αιώνα, η οικονομική καπιταλιστική κρίση αύξησε κατά πολλή την ανεργία και τις τιμές των αγαθών.

Η άθλια πολιτική κατάσταση, η βαριά φορολογία, η ''νεοκαπιταλιστική'' διαφθορά, αναγκάζουν τους νέους σε μετανάστευση. Ήδη από την πρώτη δεκαετία του 20ου αιώνα, 200.000 γεωργοί και εργάτες εγκαταλείπουν τη χώρα. Όπως και σήμερα, οι πολιτικοί αρνούνταν βασικά δικαιώματα, δείχνοντας αλαζονεία.

Αστοί ηγέτες της εποχής όπως Χ. Τρικούπης ήταν αντίθετοι με την απαλλοτρίωση της γης εκστομίζοντας δικαιολογίες του τύπου: δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς γιατί θα χάσουμε ξένους επενδυτές.

Η χώρα «κατέρρεε» από τις συνέπειες της τότε «ελεγχόμενης πτώχευσης» και την υποταγή στους ξένους (Βρετανούς).

Στον αγροτικό τομέα, οι έλληνες τσιφλικάδες, που αντικατέστησαν τους Οθωμανούς, είχαν δικαιώματα απόλυτης κυριότητας σε όλη την ιδιοκτησία τους, ενώ οι κολίγοι είχαν περιπέσει σε καθεστώς δουλοπαροίκου, αφού ήταν υποχρεωμένοι να δίνουν στον αφέντη τη μισή παραγωγή και άλλα προϊόντα, ενοίκιο για τη βοσκή των ζώων τους και άλλα πολλά. Παράλληλα δούλευαν κάτω από άθλιες συνθήκες, ζούσαν σε τρώγλες και ανέχονταν τις ταπεινώσεις από τους μεγαλοκτηματίες.

Όπως ήταν φυσικό, τοπικές εξεγέρσεις άρχισαν σταδιακά να ξεσπούν στη Θεσσαλία, ταυτόχρονα με την άρνηση των καλλιεργητών να δώσουν στους τσιφλικάδες το μέρος από τη σοδειά που διεκδικούσαν.

Κεντρική μορφή των εξεγέρσεων ήταν ο Μαρίνος Αντύπας. Υπέρμαχος των λαϊκών ελευθεριών και των φυσικών δικαιωμάτων του ανθρώπου, κυρίως των ανθρώπων του μόχθου. Πηγαίνει στα χωριά και ξεσηκώνει στους αγρότες. Σύνθημά του η Ισότητα, η Αδελφότητα, η Ελευθερία. Οι τσιφλικάδες αποφασίζουν, μετά από ένα μεγάλο αγροτικό συλλαλητήριο, να τον δολοφονήσουν.

Νεοναζί: Το Ολοκαύτωμα της Μνήμης

Η Κινηματογραφική Λέσχη Καρδίτσας σε συνεργασία με το Αντιρατσιστικό Αντιφασιστικό  Μέτωπο Αλληλεγγύης Καρδίτσας, θα προβάλουν την Πέμπτη 06/03/2014 στις 20:30 στην αίθουσα εκδηλώσεων της ΠΕΔ (πρώην ΤΕΔΚ επί της Μεγάλου Αλεξάνδρου 31, 1ος όροφος) το ντοκιμαντέρ του Στέλιου Κούλογλου με τίτλο: «Νεοναζί: Το Ολοκαύτωμα της Μνήμης», διάρκειας 90'.

Θα ακολουθήσει συζήτηση παρουσία του Στέλιου Κούλογλου.
Υπόθεση
Μια μέρα μετά τις εκλογές του περασμένου Μαΐου, η είδηση κάνει τον γύρο των τηλεοπτικών σταθμών: η Χρυσή Αυγή έλαβε 1.000 ψήφους στα μαρτυρικά Καλάβρυτα και Δίστομο. Δυο πόλεις που σημαδεύτηκαν από τη ναζιστική θηριωδία, παρουσιάζονται να νομιμοποιούν με την ψήφο τους, τους «πολιτικούς απογόνους» των δολοφόνων τους, σύμφωνα με τα ΜΜΕ. Τις αμέσως επόμενες μέρες, στην ερώτηση αν είναι νεοναζί και σχετίζονται με τον Χίτλερ, οι εκπρόσωποι της Χρυσής Αυγής απαντούν: «οι δημότες στα Καλάβρυτα και το Δίστομο απάντησαν ήδη, με την ψήφο τους». Η ιστορική μνήμη έχει εξασθενίσει ή πρόκειται για μια κατασκευασμένη είδηση;
Η απάντηση βρίσκεται στο Λύκειο Διστόμου, όπου οι μαθητές του παρακολουθούν ένα ντοκιμαντέρ για τα ναζιστικά εγκλήματα στα Καλάβρυτα, στον Χορτιάτη και στο Άουσβιτς. Η συζήτηση που ακολουθεί γρήγορα επεκτείνεται, σε θέματα όπως η αντίσταση στην γερμανική κατοχή. Μήπως έχουν δίκιο όσοι υποστηρίζουν ότι αν οι αντάρτες δεν προκαλούσαν με την δράση τους, τους Γερμανούς, δεν θα υπήρχαν και Ολοκαυτώματα;
Αυτή την τελευταία άποψη υποστηρίζει ο γιος ενός διαβόητου Έλληνα δωσίλογου. Ο πατέρας, υπουργός Προπαγάνδας στην κυβέρνηση Τσιρονίκου - την τελευταία φιλοναζιστική κυβέρνηση φάντασμα - το έσκασε το 1944 συνοδεύοντας τα γερμανικά στρατεύματα που αποχωρούσαν. Ο γιος ήταν υποψήφιος του ΛΑΟΣ στις εκλογές και τώρα προσχώρησε στην Χρυσή Αυγή.
Πίσω στο Λύκειο του Διστόμου, οι μαθητές έρχονται αντιμέτωποι με μια ιστορική αλήθεια: δεν υπήρξαν μόνο Έλληνες θύματα, αλλά και Έλληνες που συνεργάστηκαν με τον κατακτητή. Από το ντοκιμαντέρ που παρακολουθούν, μαθαίνουν ότι τα Τάγματα Ασφαλείας και όχι οι Γερμανοί, έπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο στην σφαγή στο Χορτιάτη και συμμετείχαν στη σφαγή στην ίδια την πόλη τους. Μπορεί να προχωρήσει προς τα μπρος, μια χώρα που δεν γνωρίζει το παρελθόν της;
Ένα ντοκιμαντέρ μέσα στο ντοκιμαντέρ, για τη μνήμη και τη λήθη.

ο φαντασιακός ανασχηματισμός της εθνικής υπερηφάνειας

Του Ιάσονα Χανδρινού 

Η σχολική ιστορία στον καιρό της κρίσης

Οι διαμάχες γύρω από τα ιστορικά εγχειρίδια εντάσσονται στους συμβολικούς πολέμους που ξεκίνησαν τη δεκαετία του 1990, ως αποτέλεσμα μιας νέας συνολικής επαναδιαπραγμάτευσης του εκπαιδευτικού προϊόντος σε παγκόσμια κλίμακα και της ανάγκης σύγκλισης των «εθνικών» ιστοριών με τα αιτήματα της οικουμενικής γνώσης.

Είναι μάλλον κοινότοπο να υπενθυμίσουμε πως ένα διδακτικό βιβλίο ιστορίας σπάνια γίνεται όχημα νεωτερικών ή εκσυγχρονιστικών αντιλήψεων. Παραμένει κατά βάση ένας de facto αγωγός μετάδοσης μιας κυρίαρχης «εθνικής» ιδεολογίας, των δομών σκέψης που κυριαρχούν στη μακρά διάρκεια, των δομών που γεννά η ανάγκη αποτελεσματικότερου κοινωνικού ελέγχου στους πολίτες μιας χώρας.1 Το μοιραίο αντικαθρέφτισμα της κυρίαρχης ιστορικής κουλτούρας στους αξιολογικούς κώδικες του παρελθόντος ανάγει τη συγγραφή νέων εγχειριδίων σε μείζον ιδεολογικό διακύβευμα, με αναπόφευκτους πολιτικούς κραδασμούς.

Όπως κάθε γραπτή πηγή, το σχολικό εγχειρίδιο ιστορίας αποτελεί μια ατελή αναπαράσταση του πραγματικού. Για να συμπληρωθεί το «πραγματικό» στο μυαλό ενός μαθητή –όπως και οποιουδήποτε διαβάζει ιστορικά κείμενα–, πρέπει να συμπληρωθεί με τη δική του εμπειρική ή ιδεολογική αντίληψη.2 Όταν στις μέρες μας προσδιορίζουμε τη φαντασία ως πρωταρχικό μέσο σύνθεσης του ορίζοντα παρόντος-παρελθόντος, πρέπει να παραδεχτούμε μια άβολη αλήθεια: σε έναν κόσμο ραγδαίου πολλαπλασιασμού των μορφών έκθεσης σε πλήθος πληροφοριών, το σχολείο αποτελεί μόνο μία (σε πολλές περιπτώσεις την τελευταία) από πολλές επιλογές διαμόρφωσης προσωπικής αντίληψης ενός μαθητή για τον κόσμο και την κοινωνία. Γνωρίζουμε εδώ και δεκαετίες πως «η ανάπτυξη της ιστορικής κατανόησης δεν ανάγεται αποκλειστικά στις διεργασίες της νοητικής και συναισθηματικής ωρίμανσης, αλλά συναρτάται με το φάσμα των εμπειριών και ειδικότερα με την ποσότητα, την ποιότητα και τον ρυθμό των ερεθισμάτων που δέχεται ο μαθητής».3

Η παιδαγωγική επιστήμη έχει καταλήξει πως στην ηλικία των 12 έχει ήδη συντελεστεί η διαδικασία μετάβασης ενός εγκεφάλου από την περιγραφική στην ερμηνευτική σκέψη. Ήδη στις τελευταίες τάξεις του δημοτικού σχολείου ο μαθητής δεν είναι παθητικός δέκτης μιας «κλειστής» και αδιαμφισβήτητης γνώσης. Είναι σε θέση να κατανοεί, να συμφωνεί, να αμφιβάλλει, να συγκρίνει, να αποκωδικοποιεί, να ψάχνει μόνος του την «αλήθεια» πληκτρολογώντας λέξεις-κλειδί στο Google και στη Wikipedia. Είναι ενεργά εμπλεκόμενος στη μαθησιακή διαδικασία, εντός και εκτός της σχολικής αίθουσας. Το διαδίκτυο, η τηλεόραση, οι εφημερίδες προσπορίζουν γνώσεις πολύ πιο άμεσες και πολύ πιο ελκυστικές από τη σχολική τάξη.

Δικαίωση της αυταρχικής διακυβέρνησης Μεταξά

Στο θέμα μας: Το νέο εκπαιδευτικό βιβλίο της ΣΤ΄ Δημοτικού Ιστορία του νεότερου και σύγχρονου κόσμου (συγγραφική ομάδα: Ιωάννης Κολιόπουλος, Αθανάσιος Καλλιανιώτης, Ιάκωβος Μιχαηλίδης, Χαράλαμπος Μηναόγλου) έχει συγκεντρώσει το τελευταίο διάστημα –δικαιολογημένα– έντονες αντιδράσεις και κριτικές, φτάνοντας μέχρι επερώτηση στο κοινοβούλιο από βουλευτές του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Το βιβλίο ανήκει στο πρότυπο της «εθνοκεντρικής-εθνικιστικής ιστορίας», μιας ολόκληρης σχολής η οποία βασίζεται στην ανάγκη να διδαχθούν οι μαθητές τη μεγάλη αφήγηση, τα γεγονότα, τις χρονολογίες και τα πρόσωπα, παραμένοντας πιστή στην υποχρέωση του σχολείου να διαμορφώνει «εθνική» συνείδηση. Το νέο εγχειρίδιο ιστορίας είναι μια εμπλουτισμένη εκδοχή αυτού του μοντέλου με βάση το οποίο διαπαιδαγωγήθηκαν γενιές επί γενεών Ελλήνων μαθητών. Το βιβλίο, υποτίθεται, διατρέχει –σύμφωνα με τον ξεκάθαρα ψευδεπίγραφο τίτλο του– την παγκόσμια ιστορία από τα τέλη του 15ου αιώνα έως τις μέρες μας, στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα καθαρόαιμο κήρυγμα πατριδογνωσίας που αντλεί από τις πιο απαρχαιωμένες μεθόδους καλλιέργειας «εθνικής συνείδησης». Το 1/3 της έκτασης (75 από τις 224 σελίδες) είναι αφιερωμένο στην Ελληνική Επανάσταση, κατατετμημένη σε πλήθος υποκεφαλαίων για τον Μάρκο Μπότσαρη, τον Κανάρη, την εκστρατεία του Δράμαλη, τον Ιμπραήμ, τις πολιορκίες του Μεσολογγίου (χωριστά) κ.λπ. κ.λπ. Ο ελληνικός 19ος αιώνας –χρονικός πυρήνας της νεότερης ιστορίας– καλύπτει μόλις 13 (sic) σελίδες στις οποίες οι μεγάλες διαδικασίες οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης είναι αισθητά απούσες, οι αγροτικές μεταρρυθμίσεις στριμώχνονται σε μόλις 10 γραμμές και πάντοτε στο ταπεινό περιθώριο που αφήνουν οι μεγάλες αλυτρωτικές επαναστάσεις και η σταδιακή συνοριακή επέκταση. Με τρόπο ομαλό, ακολουθεί το συνηθισμένο πανόραμα εθνικών αγώνων και άφθαστων πολεμικών ηρωισμών σε Μακεδονικό Αγώνα, Βαλκανικούς Πολέμους, Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και Μικρά Ασία, και τελικά προσγειωνόμαστε στη Δικτατορία του Ιωάννη Μεταξά, το ένα από τα πιο αμφιλεγόμενα σημεία του βιβλίου.